Widziałam wywiad z panią Pawlikowską w telewizji, która opowiadała o swojej nowej książce. Wywiad bardzo mnie zaciekawił, bo trzeba przyznać, że pani Beata prowadziła niebanalne życie.
Spodziewałam się po tej literaturze opisów jej przeżyć, odczuć, kiedy była zagubionym człowiekiem, przemiany, która w niej nastąpiła i jak jej dokonała. Myślałam, że jest to forma pewnej autobiografii. A wiadomo, że lubimy czytać biografie, bo zaproszeni wchodzimy, czasami w brudnych butach, do czyjegoś życia. Tacy już jesteśmy, że lubimy wiedzieć, co jest u sąsiada za płotem. Kupiłam książkę i ... rozczarowałam się. Napotkałam w tej pozycji bardziej poradnik, co zrobić, żeby nie doświadczyć zła, jak postępować z bliskimi, szczególnie ze zbuntowanymi dziećmi.
Pani Beata cięgle pisze o świadomości, podświadomości i jak działają ich mechanizmy. Przyznam szczerze, że bardzo się przy książce wynudziłam, bo te wszystkie mechanizmy są mi znane. Tym bardziej, miałam wrażenie, że co rozdział jest to samo. Tylko ubrane w inne słowa. Sens jednak pozostawał ten sam.
Muszę jednak oddać pewne honory autorce, ponieważ książkę przeczytały moja mama oraz siostra. Obie były zachwycone. Wyciągnęły z niej wiele prawd i pomocnych cytatów, które traktują jak pewnego rodzaju motto życiowe.

Widziałam wywiad z panią Pawlikowską w telewizji, która opowiadała o swojej nowej książce. Wywiad bardzo mnie zaciekawił, bo trzeba przyznać, że pani Beata prowadziła niebanalne życie.
Spodziewałam się po tej literaturze opisów jej przeżyć, odczuć, kiedy była zagubionym człowiekiem, przemiany, która w niej nastąpiła i jak jej dokonała. Myślałam, że jest to forma pewnej...