Kroniki Żelaznego Druida nastawione na dostarczenie rozrywkowej lektury pełnej akcji i niesamowitych przygód bohaterów. Trzy pierwsze części uważam za świetne, kolejny trzy za bardzo dobre, przy których można się bawić znakomicie podczas czytania. Od tomu siódmego powieści są dobre, chociaż czasami są pewne przebłyski znane z poprzednich tomów. W pierwszych częściach śledziliśmy przygody samego Atticusa i jego psa, później w czwartym tomie pomału doszła nowa postać Granuaile, ale od siódmego mamy do czynienia z trzema postaciami.

Historia rozpoczyna się gdzie indziej niż została zakończona w części siódmej. Zazwyczaj jest kontynuacją poprzedniczki, a tutaj taki myk zastosował autor. Ale wróćmy do opowieści, którą rozpoczynamy, kiedy Atticus próbuje zdobyć cenną zawartość skrytki. Jak to zwykle bywa jest sporo nie obędzie się bez walki. Granuaile szuka sposobu na pozbycie się znamienia, a Owen chce utworzyć szkołę dla druidów. Fabuła potrafi wlec się w pierwszej połowie niestety, bo powodem tego są na przykład wstawki w postaci opowieści dla Oberona. Jakby autor chciał rozdmuchać powieść do większych rozmiarów, ale czasami znajdziemy też trochę akcji.. W drugiej części za to autor przyspiesza akcję aż do finału książki. Dużym plusem jest wątek polski i wierzeń słowiańskich. Zazwyczaj nie pełnił dotychczas jakieś większej roli, a w tym przypadku został rozbudowany i pewnie w następnych częściach zostanie jeszcze bardziej rozbudowany. Nasi bohaterowie przeżywają mnóstwo przygód w różnych krainach gdyż autor pełnymi garściami czerpie jak w poprzednich częściach z różnorakich wierzeń i mitologii.
Postacie nie kuleją, a są naprawdę świetnie nakreślone. Atticus, jako współczesny druid mający około dwa tysiące lat wypada wspaniale. Zazwyczaj pakuje się w kłopoty lub zostaje wpakowany i próbuje przeżyć, a niebezpieczeństwo czyha na każdym kroku. Musi się wykazać sprytem i niezwykłymi zdolnościami, aby zachować życie. Za to Granuaile mająca swoje kłopoty również musi uważać na siebie żeby coś się jej nie stało. Nie wspominając o Owenie, który jest za spokojem i utworzeniem szkoły druidów. Można polubić ich i zainteresowaniem śledzić kolejne perypetie pełne niesamowitych przygód. W każdej części nie brakuje czarnych charakterów i tu również spotykamy sporą grupkę. Postacie pod względem psychologicznym wypadają świetnie i nie można się do czegokolwiek przyczepić. Autor sprawił, że żyją swoim życiem na kartach książki przez to można się zżyć z bohaterami. Zainteresowaniem śledzi się ich losy.
Narracja prowadzona jest pierwszoosobowo, ale obserwujemy poszczególnych bohaterów i ich przygody oddzielnie. Każdy rozdział dotyczy osobno bohatera i wątki dotyczące poszczególnych postaci przeplatają się. Przy czym w częściach czwartej, piątej i szóstej to nie przeszkadzało, bo wątków było mniej. Od siódmej po dodaniu przez autora kolejnej osoby do powieści wątki rozrosły się dużo bardziej i trzeba uważać, aby się nie pogubić. Zazwyczaj w pewnym momencie zazębiają się na przykład bliżej zakończenia. Widać zabieg stosowany przez Kearne do zwiększenia liczby stron dzięki wprowadzeniu potrójnej narracji i możliwość dalszego ciągnięcia fabuły. Nie przeszkadza na razie w żadnym przypadku, lecz mam nadzieje, że autorowi uda się wybrnąć w kolejnych częściach ze wszystkiego i nie będzie mocnego zmęczenia materiału. Nie brakuje humoru, ale występuje nie jak wcześniej w większych ilościach tylko czasami. Napisana została przystępnie i lekkim stylem, dlatego czyta się wspaniale. Zakończenie zamykające pewne watki, ale autor zostawił sobie furtkę do napisania dalszych przygód, co pewnie nastąpi. Nudzić się na pewno nie można, bo tempo akcji poprowadzono dynamicznie. Ciągle się coś dzieje po prostu, a opowieść potrafi być intrygująca i przykuć uwagę czytelnika.
Nie żałuje lektury, bo ma może małe mankamenty to, czym dalej brniemy w opowieść nie znajdziemy ich wiele. Jako książka rozrywkowa pełna akcji, kiedy poszukujemy czegoś właśnie lekkiego do przeczytania sprawdza się świetnie. Na pewno sięgnę po kolejną część jak się tylko ukaże.
Polecam.

Kroniki Żelaznego Druida nastawione na dostarczenie rozrywkowej lektury pełnej akcji i niesamowitych przygód bohaterów. Trzy pierwsze części uważam za świetne, kolejny trzy za bardzo dobre, przy których można się bawić znakomicie podczas czytania. Od tomu siódmego powieści są dobre, chociaż czasami są pewne przebłyski znane z poprzednich tomów. W pierwszych częściach...