Siostra Jolanta Glapka to kobieta orkiestra, osoba o której się mówi, że jest i do tańca i do różańca. Córka wojskowego, oddanego komunistycznym ideałom, która nie tylko wierzyła od dziecka, ale ostentacyjnie machała książeczką do nabożeństwa funkcjonariuszowi UB, który mieszkał nad nią. Kobieta poszukująca. Pasjonatka i miłośniczka gór i wspinaczki. Zdobywczyni wielu szczytów, taterniczka, która wielokrotnie przewędrowała Orlą Perć. Duchowa góralka, jeśli chodzi o miłość do gór, ale i wspinanie się ku wyżynom niebieskim. Szczerze oddana ludziom, którym chciała pomagać od zawsze. Pani psycholog odważnie wyruszająca na podbój indyjskich gór i była wolontariuszka u Matki Teresy z Kalkuty. Miała być świecką misjonarką, aż pewnego dnia usłyszała głębsze wezwanie.

Agata Puścikowska umiejętnie prowadząc rozmowę ukazuje koleje życia niesamowitej kobiety, która od zawsze będąc niezależną, twardą i wolną, po rozeznaniu powołania wstąpiła do zakonu, wielu kojarzącemu się raczej z całkowitym posłuszeństwem i podporządkowaniem się woli przełożonych. Tymczasem Siostra Jolanta mocno podkreśla, że tu właśnie odnalazła swoje miejsce na ziemi, swój dom, który absolutnie nie pozbawił jej silnych cech charakteru. Pracując przy tworzeniu polskich mediów katolickich zdobyła cenne doświadczenie owocujące w późniejszym czasie. Po medialnej przygodzie rozpoczęła pracę w Anielinie. Zajmowała się terapią osób uzależnionych od narkotyków. Tam zrozumiała tragedię ludzi, którzy są postrzegani przez innych jako słabi i zniewoleni na własne życzenie i przez głupotę czy nierozwagę. Tymczasem bohaterka „Siostry na krawędzi” wyjaśnia, że są to ludzie ogromnie dotknięci przez różne nieszczęścia. Dorośli, którzy przeżyli aborcję, pozostawieni jako dzieci samym sobie, młodzi z koszmarnym dzieciństwem przepełnionym przemocą czy molestowaniem seksualnym. Osoby, które szukały czegoś, co ukoi ich ogromny ból i pustkę. Zagubieni, którzy weszli w uzależnienie z powodu jednej złej i nieprzemyślanej decyzji, jak choćby palenia „niegroźnej” marihuany.

„Siostra na krawędzi” to opowieść o pasji życia. Kobiecie, która nie bała się życia, ale brała z niego garściami w mądry sposób. Wspinała się zarówno po ścianach gór, jak i po drabinie do nieba oraz stawała na granicach cierpliwości i pomysłowości, by pomóc uzależnionym. Z poczuciem humoru opowiada o rodzinie i reakcjach ojca, który mimo iż wierzył w komunistyczną propagandę, był naprawdę dobrym człowiekiem i nie zabraniał rodzinie życia w wolności i podejmowania własnych decyzji. Kreśli obraz Zgromadzenia Najświętszego Serca Jezusa Sacré Coeur, w którym jest miejsce zarówno na różnorodność jak i własne zdanie oraz realizowanie zadań zgodnych z charyzmatem zakonu. To również książka o wielkiej przygodzie, najpierw górskiej, potem zakonnej. O tym, co najważniejsze w życiu oraz o pracy z ludźmi, którzy są w pewien sposób podobni do podopiecznych Sióstr Miłosierdzia, też często pozostawiani sobie, skrzywdzeni, bezbronni i samotni, choć w innym wymiarze.

Porywająca, ciekawa, mocna opowieść o życiu na krawędzi ludzkich możliwości, dramatów, krawędzi zaufania i zawierzenia opowiedziana gawędziarskim i pełnym ciepła i klimatu stylem. Rozmowa, od której nie chcesz odejść, mimo że już późno i następnego dnia trzeba wstać do pracy. Po raz kolejny przekonałam się, że warto czytać książki biograficzne i wywiady. Po prostu cudowna lektura, która zostaje w czytelniku.

Pełna wersja recenzji: http://spacerwsrodslow.blogspot.com/2016/05/wspinaczka-ku-gorze-s-jolanta-glapka.html

Siostra Jolanta Glapka to kobieta orkiestra, osoba o której się mówi, że jest i do tańca i do różańca. Córka wojskowego, oddanego komunistycznym ideałom, która nie tylko wierzyła od dziecka, ale ostentacyjnie machała książeczką do nabożeństwa funkcjonariuszowi UB, który mieszkał nad nią. Kobieta poszukująca. Pasjonatka i miłośniczka gór i wspinaczki. Zdobywczyni wielu...