Z racji doświadczeń z bliską mi osobą z porażeniem czterokończynowym sięgnęłam po tę książkę z pewnym oporem. Bałam się ułagodzonego przedstawienia tych wszystkich licznych i niekończących się problemów z resztkami zdrowia. Bałam się też triumfu "pozytywnego" myślenia na zasadzie "no ej, przecież nie ma nic cenniejszego niż życie, życie jest fajne, przecież wciąż możesz robić tyle rzeczy - yyyy... na przykład patrzeć jak żyją inni ludzie!". Na szczęście zostało mi to oszczędzone, za co ogromny plus dla autorki.

Niewątpliwym plusem było również to, że tematy trudne, wręcz z kategorii tabu, przedstawia w sposób bezpośredni i przystępny, bez psychologizowania na wyrost. Moyes zostawia też duże pole manewru dla czytelnika, możemy sami zdecydować czyja postawa wobec najtrudniejszego problemu jest nam bliższa, bo autorka nie narzuca jedynej prawidłowej odpowiedzi.

Dlaczego więc "tylko" 7 gwiazdek? Niestety sama fabuła jest uproszczona do bólu - infantylna i nudna panna z nizin próbuje odmienić życie świadomego siebie, inteligentnego i przykutego do wózka bogacza. A pomysły na tę odmianę ma... no takie jak ona właśnie - infantylne i nudne. Jak odwieść kogoś od samobójstwa? W jej mniemaniu wyciągnąć go z domu. Problem solved! Will musiał być prawdziwie zaślepiony miłością, by dostrzec w swojej opiekunce jakikolwiek intelekt.

Postaci również nie zdają egzaminu - rodzina Lou jest irytująca i toksyczna, a rodzina Willa w ogóle pozbawiona jest charakterów. Jedynie Will i Nathan wzbudzili moją sympatię. A co do końcówki... Nie oceniam jej, ale patrzę na nią dwojako - z jednej strony cieszy mnie brak fałszywego happy endu, ale z drugiej nie mogę oprzeć się wrażeniu że było to dla autorki wygodne fabularnie, bo przecież o ile trudniej byłoby zmierzyć się z tematem, gdyby William jednak zmienił zdanie?

Z racji doświadczeń z bliską mi osobą z porażeniem czterokończynowym sięgnęłam po tę książkę z pewnym oporem. Bałam się ułagodzonego przedstawienia tych wszystkich licznych i niekończących się problemów z resztkami zdrowia. Bałam się też triumfu "pozytywnego" myślenia na zasadzie "no ej, przecież nie ma nic cenniejszego niż życie, życie jest fajne, przecież wciąż możesz...