Chociaż pisanie opowiadań uważam za sztukę, jest to też w pewien sposób łatwiejsza droga od napisania i wydania powieści. Opowiadanie nie musi mieć przysłowiowych „rąk” i „nóg”, może zaczynać się gdzieś w środku, kończyć kawałek dalej. Machnikowski zdaje się spełniać wszystkie te kanoniczne warunki stworzenia opowiadania: są to formy krótkie, bez zbędnych opisów, posiadają od jednego do kilku bohaterów, mają jedną fabułę i zazwyczaj jedno miejsce akcji. Chociaż kilka opowiadań mi się nie podobało, ich fabuły nie pamiętam już dzisiaj, naturalnie są też takie, które dalej siedzą mi w głowie.
Książce dałabym mocną czwórkę. Nie jest to dla mnie arcydzieło, które spędza sen z oczu, każąc myśleć tylko o sobie, ale nie jest to też literacki gniot, który nie ma szansy przetrwania w świecie polskiej literatury. To dobry zbiór ciekawych opowiadań… ale jako że „dobry”, a nie „bardzo dobry”, to wiadomo, zawsze może być lepszy i tego życzę autorowi. Osobiście fanką opowiadań jednak nie jestem i musi być naprawdę coś niezwykłego, żebym piała z zachwytu. Dlatego też z chęcią przeczytałabym powieść wydaną przez tego autora, bo czytając ten kawałek jego twórczości, wyraźnie widać, że dąży do czegoś jeszcze większego.

Całość opinii pod adresem: https://niebieskapapuzka.wordpress.com/2016/04/25/popkultura-a-pisanie/

Chociaż pisanie opowiadań uważam za sztukę, jest to też w pewien sposób łatwiejsza droga od napisania i wydania powieści. Opowiadanie nie musi mieć przysłowiowych „rąk” i „nóg”, może zaczynać się gdzieś w środku, kończyć kawałek dalej. Machnikowski zdaje się spełniać wszystkie te kanoniczne warunki stworzenia opowiadania: są to formy krótkie, bez zbędnych opisów, posiadają...