Nigdy do mnie nie trafiała proza szczelnie opatulonego w swoją legendę Hłaski. Nie można odebrać mu umiejętności bardzo plastycznych i sugestywnych, wręcz filmowych opisów, jednak po przeczytaniu kolejnego opowiadania osadzonego na opuszczonych obrzeżach miasta, nad brudną rzeką czy gdzieś na wyniszczonej łące, zaczyna być to zwyczajnie nudne. Kwestia wszechobecnego buntu przeciw rzeczywistości, którym tak wsławił się zarówno Hłasko jak i bohaterowie jego prozy, nie wzbudza we mnie większych emocji - buntowano się w historii literatury wielokrotnie i często bardziej spektakularnie.
Rozumiem mechanizm, dzięki któremu Hłasko stał się swego czasu niemal bożyszczem "młodych gniewnych", jednak dla mnie jego twórczość jest odrobinę zbyt jednostronna, zwłaszcza, gdy ma się w pamięci też zupełnie inną "Bazę sokołowską", która powstała zaledwie 2-3 lata wcześniej niż "Pierwszy krok w chmurach". Trudno też oprzeć się wrażeniu, iż wyraźnie Hłasko zachwycił się triumfującym ówczas egzystencjalizmem i beat generation, co nie jest zarzutem, jednak wpływa na odczucie autentyczności jego postaci.

Jest jeden element jego opowiadań, który jest dla mnie bardzo ujmujący i wzbudza emocje, a mianowicie są to drugoplanowe zazwyczaj postaci zwykłych, szarych mieszkańców miast, którzy wolny czas spędzają w czterech ścianach bloku, obserwując przechodniów z okna czy bez celu kręcąc się po ulicach robotniczego miasta. Zwłaszcza w pamięci mam trzech mężczyzn z
"Pierwszego kroku w chmurach", którzy niszczą romantyczną schadzkę dwojga młodych. To właśnie oni są dla mnie najbardziej tragicznymi postaciami, które Hłasko wykreował, bowiem ich głębokie zanurzenie w bezsens jest dopełnione nieświadomością tego, w jakiej rzeczywistości funkcjonują. Nie potrafią nazwać i zidentyfikować swoich odczuć względem otoczenia, a jednak wpływają one wyraźnie na to, jak postępują, w tym wypadku wobec młodej pary.
Jeśli więc miałabym wskazać na element oryginalny i dojmujący u Hłaski, byłyby to te funkcjonujące przecież prawidłowo w ówczesnym systemie postaci.

Nigdy do mnie nie trafiała proza szczelnie opatulonego w swoją legendę Hłaski. Nie można odebrać mu umiejętności bardzo plastycznych i sugestywnych, wręcz filmowych opisów, jednak po przeczytaniu kolejnego opowiadania osadzonego na opuszczonych obrzeżach miasta, nad brudną rzeką czy gdzieś na wyniszczonej łące, zaczyna być to zwyczajnie nudne. Kwestia wszechobecnego buntu...