„Cholera...” to frapujący zbiór historyjek o podstawowych choróbskach, wirusach i paskudztwach nękających rodzaj ludzki.

Autor objaśniając przyczyny chorób snuje opowiastki między innymi o nocnej, niecnej działalności Pani Owsikowej, pasożycie, którego można zwiesić z pięciopiętrowego budynku, krewniakach borowików i miejscach, które „potrafią swędzieć najokropniej”, drażliwym układzie odpornościowym i jego przesadnych reakcjach, mechanizmie funkcjonowania ludzkiego wzroku, niewinnych początkach anoreksji i nienawiści do jedzenia, lękach hipochondryka, przygnębieniu, które właściwie nie wiadomo skąd się bierze, naturalnym opatrunku, krwawej zupie pod strupem, dziedziczeniu predyspozycji do ADHD, dyskotece w mózgu, cięgach, które zbiera mózg boksera, przełączniku między snem a czuwaniem, mięśniu sercowym, który lubi sobie „użyć krwi” oraz jego podstępnym wrogu-zatykaczu, który z lubością gromadzi się na ściankach naczyń krwionośnych, niekorzystnych, w dodatku niesprawiedliwych zmianach zachodzących w nogach, cukierence umieszczonej w gębie, odorze i kwasie mlekowym, dropsach pachnących rybami, bezbożnych zarazkach i ich bezbożnym życiu, medycynie bardziej skutecznej niż pacierze, kulturalnej opryszczce domatorce, śmiercionośnej odrobineczce wody, która zabiła naszego narodowego wieszcza, przebiegłych wirusach i naiwnych komórkach, potworze Nowotworze.

Wspomina również o elektrowstrząsach, wrzeszczących neuronach, mieszkach włosowych, chlorowaniu wody, genach, mutacjach, antybiotykach, szczepionkach, Nagrodzie Nobla itd., itp.

Moim faworytem jest rozdzialik o Półpaścu. Dowiedziałem się z niego, że półpasiec to pokłosie ospy i że to mit, że jak się miało kiedyś ospę to już żegnaj pieśni i że już nigdy tą ospą nie będzie się zionąć.

Nie mogę ponadto nie zauważyć, że tekst jest cudownie ludzki i prawdziwy. Na świecie są bowiem swędzące tyłki, łysi, smród z gęby, larwy, kupa, wstyd, samobójstwo, znużeni lekarze, dobre uczynki nie chronią przed chorobami, a obżartuchy występują również w wersji żeńskiej i w dodatku tyją od czipsów i telewizji (a nie toksycznych rodziców).

„Tomik” tonie w czerwieni, czerni, bieli i bezkresie różu (który na ogół działa na mnie jak płachta na byka, ale tutaj jego użycie w takich ilościach jest w pełni uzasadnione). Jest wyposażony w pryszczatą okładkę, fikuśne rymowanki i przede wszystkim sporą dawkę informacji podanych przystępnie, dowcipnie, a zatem łatwo przyswajalnych i miłych nie tylko dla najmłodszego czytelnika. Klasyczny przykład książki, która uczy bawiąc, w dodatku uzmysławia zalety higienicznego trybu życia, buduje zrozumienie i tolerancję dla osób cierpiących na różne dolegliwości, ot choćby na "widowiskową" padaczkę, anoreksję, depresję czy przysłowiowego pryszcza.

Jak dla mnie bomba!

„Cholera...” to frapujący zbiór historyjek o podstawowych choróbskach, wirusach i paskudztwach nękających rodzaj ludzki.

Autor objaśniając przyczyny chorób snuje opowiastki między innymi o nocnej, niecnej działalności Pani Owsikowej, pasożycie, którego można zwiesić z pięciopiętrowego budynku, krewniakach borowików i miejscach, które „potrafią swędzieć najokropniej”,...