Morze czy góry? Na to skomplikowane pytanie zawsze odpowiadam – góry. Żadne morze nie zrównoważy mi tego, co droga na szczyt i widoki, które mam możliwość podziwiać. Uwielbiam czas spędzany wysoko, gdzie towarzyszą mi cisza i spokój, przestrzeń dookoła, gorąca herbata z termosu i kanapki zrobione na drogę. Bez dyskusji akceptuję ból mięśni, który w tym wypadku wydaje się być nawet przyjemny i pielęgnowanie odcisków przez najbliższych kilka dni. Wszystko ma swoje plusy i minusy. Góry to zawsze wyzwanie i nie mówię o Himalajach. Nie muszę wspiąć się na Czomolungmę, żeby poczuć wolność. Grunt, żeby wejść trochę wyżej, trochę się zmęczyć i cieszyć. Po prostu.

Zdradzę Wam pewną moją słabość – bardzo lubię książki, których akcja toczy się zimą gdzieś w górach. Nie wiem dlaczego, ale samo miejsce akcji zachęca mnie do sięgnięcia po dany tytuł. Muszę przyznać, że to był powód, dla którego przeczytałam „Czarny szlak” Andreasa Föhra. Po przeczytaniu muszę Wam powiedzieć, że powodów mogłoby być więcej.

Po wypełnieniu obowiązku rozsypania prochów swojego zmarłego wujka na szczycie góry Wallberg (która w grafikach Googla robi naprawdę cudowne wrażenie), sierżant Leonhard Kreuthner wraz z nowo poznaną młodą narciarką, Danielą Kramm, postanawia zjechać ze szczytu jedną z najtrudniejszych tras, zwaną „czarnym szlakiem”. Ma to być niezła zabawa, a jednak nie dość, że pogoda nie pozwala nacieszyć się szczególnie tym zjazdem, to jeszcze w jego trakcie nasza para narciarzy natyka się na zwłoki kobiety, która okazuje się bliską krewną Danieli. To wydarzenie daje początek śledztwu, które – choć początkowo prowadzone całkowicie na oślep – zatacza coraz szersze kręgi, dochodząc do członków organizacji terrorystycznej, działającej w Niemczech pod nazwą Frakcji Czerwonej Armii (RAF).

Mamy tutaj do czynienia ze śledztwem, które rzeczywiście na początku toczy się zdecydowanie zbyt wolno i wydaje się, że autor już z tego nie wybrnie, tymczasem niepostrzeżenie akcja nabiera tempa do tego stopnia, że nawet chwilowy brak skupienia może nas całkowicie wybić z rytmu. Dochodzi do tego przemyślane mylenie tropów, podczas którego Föhr robi nas w przysłowiowe „bambuko” z łatwością, o jaką bym go nie podejrzewała. Niby nic nieznaczące wydarzenia przeplatają się ze sobą, wprowadzając coraz to nowe fakty, również historyczne. Föhr przybliża nam działalność i ideologię Frakcji Czerwonej Armii, pozwala zasięgnąć wiedzy na temat działalności młodzieży przeciwstawiającej się niemieckiemu kapitalizmowi i przedstawia nam metody ich walki.

Muszę przyznać, że próbując określić, co najbardziej przykuło moją uwagę w tej książce, nie miałam absolutnie żadnej wątpliwości, co to jest. Co lub kto. Mam tu na myśli sierżanta Kreuthnera, który pokonał mnie swoim humorem i niekonwencjonalnym jak na policjanta podejściem do życia. Niepokorny, niezdyscyplinowany i zupełnie nieprzewidywalny stał się dla mnie jedną z najoryginalniejszych postaci ze wszystkich kryminałów, jakie miałam okazje dotychczas przeczytać. Działa impulsywnie, jakby momentami wyłączał myślenie, swoje stanowisko wykorzystuje do prywatnych interesów, wzbudzając z jednej strony złość, a z drugiej poczucie, że nie da się go nie lubić. I jeszcze dziadek Manfred. Postać właściwie trzecioplanowa, a jednak skradł moje serce i żałowałam, że jest go tak mało w tej książce.

Pozostali bohaterowie? Jest ich całkiem sporo i to dla mnie był jedyny mankament lektury. Dość dużo czasu zajęło mi rozeznanie, kto jest kim oraz kto z kim trzyma. Nasza uwaga też jest niezbędna, jeśli chcemy odnaleźć się w czasie, bowiem pisarz toczy swą powieść, cofając się co jakiś czas o trzy lata. Niemniej jednak te problematyczne kwestie niczego nie odbierają „Czarnemu szlakowi”. Nie ma co ukrywać – sierżant Kreuthner „zrobił tę książkę”. Bez niego nie miałaby w sobie lekkości i humoru, byłaby po prostu kolejnym kryminałem z wątkami historycznymi, a to nie byłoby niczym szczególnym. W czasach, gdy kryminały wyrastają jak grzyby po deszczu, coraz trudniej stworzyć coś, co zaskoczy czytelnika. Andreasowi Föhrowi zdecydowanie to się udało.

www.spadlomizregala.pl

Morze czy góry? Na to skomplikowane pytanie zawsze odpowiadam – góry. Żadne morze nie zrównoważy mi tego, co droga na szczyt i widoki, które mam możliwość podziwiać. Uwielbiam czas spędzany wysoko, gdzie towarzyszą mi cisza i spokój, przestrzeń dookoła, gorąca herbata z termosu i kanapki zrobione na drogę. Bez dyskusji akceptuję ból mięśni, który w tym wypadku wydaje się...