„Siódmy papirus" to moje wielkie rozczarowanie. Po bardzo pięknych dwóch tomach serii Boga Nilu spodziewałam się czegoś równie dobrego i interesującego. Książka jednak mnie po prostu nudziła, była rozwlekła, autor skupił się na niepotrzebnych szczegółach, które nic nie wnosiły do akcji, nabijały jedynie strony. Skończyłam powieść, bo było kilka fajnych fragmentów z akcją, niestety, te kawałki były króciutkie, reszta to opis intelektualnych zagadek i rozszyfrowywanie tajemnicy, a tu autor się nie sprawdził. Czułam się tak, jakby ktoś podszywał się pod Smitha i w dodatku próbował podrobić styl Browna, więc wyszła kompletna klapa. A już opisy scen miłosnych- żenada. Do tego dochodzi główna bohaterka, do której nie mogłam wykrzesać odrobiny sympatii, gorzej, ja jej wręcz nie lubiłam, po pierwsze Smith opisał ją niekonsekwentnie, najpierw miała być posłuszna córka i żona, ktoś na wzór arabskich kobiet, by za parę stron, jak diabeł z pudełka, wyskoczyła niezależna biała kobieta, w dodatku egoistyczna, chwilami zachowująca się wręcz jak idiotka.

Na koniec jeszcze wspomnę o jednej rzeczy, która mnie lekko irytowała, to mianowicie włączenie przez autora swojej postaci jako drugoplanowego bohatera- moje osobiste odczucie- ale nie lubię takich zabiegów.

Ze względu na wszechpotężne odczucie nudy podczas lektury (a to grzech główny) daję tylko trzy gwiazdki- słaba. A szkoda, bo Smitha stać na dużo więcej.

„Siódmy papirus" to moje wielkie rozczarowanie. Po bardzo pięknych dwóch tomach serii Boga Nilu spodziewałam się czegoś równie dobrego i interesującego. Książka jednak mnie po prostu nudziła, była rozwlekła, autor skupił się na niepotrzebnych szczegółach, które nic nie wnosiły do akcji, nabijały jedynie strony. Skończyłam powieść, bo było kilka fajnych fragmentów z akcją,...