Długo poszukiwany przeze mnie pierwszy tom wspomnień byłego dyrektora muzycznego Polskiego Radia. Po przeczytanym (bogać tam, przeczytanym - połkniętym!) drugim tomie pamiętników, który nabyłem jakiś czas temu, rzuciłem się na tę pozycję jak wariat. I nie żałuję. Prawie 800 stron erudycji, pięknej polszczyzny, faktów, wreszcie celnych opinii człowieka bywałego i dobrze wiedzącego co mówi. I znów zawitałem do świata, za którym tęsknię, świata causerów, dam i wirtuozów, świata przedwojennego spokoju i nostalgii, słońca i chmur, na które patrzyło się z inną niż dzisiaj nadzieją. A pośród tych nadziei całe morze muzyki. Najlepiej wydane sto złotych w tym roku!

Długo poszukiwany przeze mnie pierwszy tom wspomnień byłego dyrektora muzycznego Polskiego Radia. Po przeczytanym (bogać tam, przeczytanym - połkniętym!) drugim tomie pamiętników, który nabyłem jakiś czas temu, rzuciłem się na tę pozycję jak wariat. I nie żałuję. Prawie 800 stron erudycji, pięknej polszczyzny, faktów, wreszcie celnych opinii człowieka bywałego i dobrze...

Jak można tak długo czytać jedną książkę, jak pożyczoną książkę dwa lata temu, mogłem nie oddać... nie przeczytawszy. Kilka lat temu w felietonie Andrzeja Dobosza przeczytałem o Romanie Jasińskim. To co mnie wtedy szczególnie zaciekawiło, to wydarzenia, sytuacje i oczywiście ludzie których w swoim życiu spotkał red, Jasiński. Życie towarzyskie i wyjątkowo szczęśliwe lata po I Wojnie Światowej, i pierwsze lata niepodległości są opisane chwilami bardzo szczegółowo. Tło muzyczne tamtych lat specjalnie mnie nie zajmowało. Książki nie można już było dostać w księgarni od wielu lat. Na szczęście mój bliski, nie tylko od literatury, miał ten tytuł na swoich półkach w domu. Opiwszy temat, nie było łatwo ale zdecydował się pożyczyć... czego trochę żałuje do dzisiaj. Teraz o samej książce. Biorąc do ręki tak naprawdę nie zdawałem sobie sprawy z jakości. Wspomnienia trzeba czytać uważnie aby nie zgubić się w ilości nazwisk, rodziny, przyjaciół i jeszcze innych osób które pojawiają się na stronach. Do tego doszły utwory i kompozytorzy których autor spotykał. Do tego spotkania i koncerty. Rozmowy i recenzje, a mnie muzyczny opis coraz bardziej wciągał. Był taki czas że trochę się podczas lektury gubiłem. Ale od czego jest cierpliwość. Tak, często przerywałem czytanie. Zaglądałem do innych książek, ale "wspomnienia" leżały na szafce tuż obok. Czytałem i osłuchiwałem czasami utwory o których autor pisze. Bo jak nie sięgnąć między stronami po Szostakowicza, popatrzeć na Rubinsteina i posłuchać Horowitza. Dawało to obraz pełniejszy. Chciałem tylko lepiej zrozumieć co autor do mnie mówi. Zajmujące lata między wojenne i lata wojny opisane trochę innym obrazem. Może to jest to, co wyróżnia autora pośród innych podobnych tekstów. Pojedynczym tytułom dawałem tylko tak wysokie oceny. Te wspomnienia są naprawdę wyjątkowe bo czas był niezwykły. Red. Roman Jasiński opowiedział o historii kultury polskiej która dzisiaj jakoś już nas nie zajmuje . Będę tęsknił do tej książki. Oczywiście mojemu koledze przy najbliższej okazji książkę oddam i specjalnie to zapewne uczcimy. Na moje pocieszenie dodam tylko, że dwa miesiące temu, po 14 latach od wydania I tomu ukazał się tom II "wspomnień". Ten mam już dla siebie.

Jak można tak długo czytać jedną książkę, jak pożyczoną książkę dwa lata temu, mogłem nie oddać... nie przeczytawszy. Kilka lat temu w felietonie Andrzeja Dobosza przeczytałem o Romanie Jasińskim. To co mnie wtedy szczególnie zaciekawiło, to wydarzenia, sytuacje i oczywiście ludzie których w swoim życiu spotkał red, Jasiński. Życie towarzyskie i wyjątkowo szczęśliwe lata...

Po tą kobyłę (800 stron!) sięgnąłem, zachęcony tematyką, chociaż na początku myślałem, że będzie to dotyczyło Kresów. Wspomnienia Romana Jasińskiego, początkowo obiecującego pianisty, a później pracownika Polskiego Radia obejmują lata 1900 - 1945 i stanowią jedynie 1/3 pozostawionego przez niego rękopisu! (pozostałe dotyczą okresu po 1945 i są jeszcze nie wydane). Przyznam szczerze, iż przebić się przez knigę było miejscami dość trudno - po prostu ogrom faktów, nazwisk, miejsc, wydarzeń przytłacza. Lecz mimo tego styl jest znakomity i czyta się płynnie. Wspomnienia są bardzo interesujące - Jasiński znał wielu wybitnych muzyków (gdyż wszystko kręci się wokół muzyki),takich jak Rubinstein,Ravel, Paderewski, Szpinalski, Sztompka Fitelberg, Melcer i wielu innych - słowem, całą ówczesną muzyczną Warszawę i sporo wybitności europejskich.
Myślę, iż książka spodoba się osobom, które interesują się muzyką - w przeciwnym wypadku czytelnik może się solennie wynudzić.

Po tą kobyłę (800 stron!) sięgnąłem, zachęcony tematyką, chociaż na początku myślałem, że będzie to dotyczyło Kresów. Wspomnienia Romana Jasińskiego, początkowo obiecującego pianisty, a później pracownika Polskiego Radia obejmują lata 1900 - 1945 i stanowią jedynie 1/3 pozostawionego przez niego rękopisu! (pozostałe dotyczą okresu po 1945 i są jeszcze nie wydane). Przyznam...