Po świetnej książce "Ślepnąc od świateł", której jestem szczęśliwym posiadaczem, ustawiłem się grzecznie w bibliotecznej kolejce do "Wzgórza psów" i jako czytelnik chcący sobie narobić apetytu na prozę Żulczyka, wypożyczyłem dostępną w bibliotece książkę "Instytut". Zamiast gorączki czytelniczej nad wychwalaną nowością pana Jakuba, po Instytucie mam permanentny kapeć w ustach...

Gwoli ścisłości. Nie jest to książka nudna i czuć w niej prawdziwą pasję autora. Agnieszka i jej losy ( te tragiczne rzecz jasna), próba ułożenia sobie życia, opisy Krakowa choć rzadkie nie powodowały we mnie odruchu do rozstania się z książką. Mało tego. Dozowałem sobie ilość przeczytanych stron dziennie. Myślałem sobie - książka lekko obyczajowa połączona z dreszczykiem horroru ? Wow, to musi być wielki kaliber. Niestety...

Końcówka i wytłumaczenie całej tej pseudo zagadki okazał się tak wielkim rozczarowaniem, że ta książka ląduje w moim osobistym "Top 3 najgorszych zakończeń książki". Mam żal do Siebie, że dałem się nabrać w tak dziecinny sposób.

Pan Jakub Żulczyk - do którego zawsze będę miał szacunek za Ślepnąc od Świateł - w Tygodniku Kulturalnym w TVP Kultura wyznał apropos Instytutu, że stworzył tą książkę bo kocha i uwielbia horrory klasy B. Moim zdaniem to był horror ale z literką która znajduje się w drugiej połowie alfabetu. I to pod koniec.

Po świetnej książce "Ślepnąc od świateł", której jestem szczęśliwym posiadaczem, ustawiłem się grzecznie w bibliotecznej kolejce do "Wzgórza psów" i jako czytelnik chcący sobie narobić apetytu na prozę Żulczyka, wypożyczyłem dostępną w bibliotece książkę "Instytut". Zamiast gorączki czytelniczej nad wychwalaną nowością pana Jakuba, po Instytucie mam permanentny kapeć w...