Moja pierwsza w życiu jedna gwiazdka. Zatrzymajmy się na chwilę, pocelebrujmy ten moment. Żulczyk, który napisał Radio Armagedon, które wywołało we mnie tak wiele emocji, że w sumie nadal się zbieram wydalił również Instytut.

O czym jest Instytut? W zasadzie to o niczym. Fabuła jest tu tak o niczym, że można czytać w zasadzie co drugą stronę i będzie się wiedziało mniej więcej tyle samo. Mamy Agnieszkę, która ma córkę, ale nie może jej spotkać, bo nie chce się jej iść do sądu i walczyć o nią. Mieszka w Krakowie i pracuje w knajpie. Ma współlokatorów, których poznała w knajpie. Ponoć łączy ją z nimi coś więcej. W pewnym momencie zostają zamknięci w mieszkaniu.

Jeśli jednak spodziewasz się czytelniku, że dowiesz się dlaczego to się dzieje, kto to zrobił, albo chociaż dostaniesz jakieś ciekawe studium charakterów ludzi zamkniętych na ciasnej przestrzeni mieszkania (swoją drogą, ciasna przestrzeń przy Placu Inwalidów brzmi... Bardzo niemożliwie) to również się zawiedziesz, bo stereotyp goni kliszę. Plusem książki jest jej grubość oraz wielkość czcionki. Ma też ładny papier.

Ja rozumiem, że trzeba mieć za co jeść. Jednak istnieje tyle możliwości zarobku zamiast oszukiwania ludzi, że napisało się książkę i opychać im Instytut.

Moja pierwsza w życiu jedna gwiazdka. Zatrzymajmy się na chwilę, pocelebrujmy ten moment. Żulczyk, który napisał Radio Armagedon, które wywołało we mnie tak wiele emocji, że w sumie nadal się zbieram wydalił również Instytut.

O czym jest Instytut? W zasadzie to o niczym. Fabuła jest tu tak o niczym, że można czytać w zasadzie co drugą stronę i będzie się wiedziało mniej...