Zachęcające hasła na okładce to jeszcze nie wszystko. Dreszcz? Serce w gardle? Nic z tych rzeczy nie przytrafiło mi się w trakcie czytania "Chemii śmierci", rzekomo wstrząsającego kryminału z wyjątkowym głównym bohaterem. Ani powieść nie była szczególnie straszna, ani doktor David Hunter specjalnie nie wyróżniał się na tle innych postaci literackich. Może już zbyt wiele książek o takiej tematyce przeczytałam, a może rację mają ci, którzy mówią, że to Skandynawowie są mistrzami gatunku.
Byłabym jednak niesprawiedliwa, gdybym napisała, że "Chemia śmierci" jest słaba. Powiedzmy, że to niezła książka dla kogoś, kto dopiero rozpoczyna przygodę z kryminałami i chce na pierwszy ogień zabrać się za coś, na czym się nie zawiedzie. Na dobrą sprawę jest tu wiele zwrotów akcji, znajdziemy też opisy aktów okrucieństwa - wydawałoby się, że to wszystko, co powinien mieć dobry kryminał. Problem jednak tkwi w tym, że spora część "niespodzianek" nie okazała się dla mnie zaskoczeniem, bo albo już o wiele wcześniej przeczuwałam, że coś śmierdzi, albo zwyczajnie się domyślałam. Obawiam się, że może to być syndrom zapalonego mola książkowego i początkującego pisarza amatora w jednym - zwyczajnie podłapuje się system tkania fabuły i można go z łatwością przewidzieć. Trochę to przykre, bo odejmuje spory fragment tej przyjemności, kiedy nagle w trakcie lektury robimy wielkie oczy i nie możemy uwierzyć w to, co właśnie przeczytaliśmy (Takie reakcje zdarzają mi się tylko, kiedy czytam Dana Browna).
Pozwólcie, że na chwilkę przeniosę się do bardziej technicznych zagadnień. Styl Simona Becketta nie wyróżnia się niczym szczególnym, jest jednak na tyle gładki i klarowny, że całą książkę sprawnie i przyjemnie się czyta. Czasem można nawet natrafić na opis przyrody, co nie jest zbyt częstym elementem kryminałów, więc wobec tego przyznaję plus dla autora. Co więcej, podobały mi się nie za długie rozdziały, które pozwalają na "czytanie z doskoku", bez obawy, że zapomnimy, w jakim momencie skończyliśmy lekturę. Również wart uznania jest fakt, że (co tak podobne do wydawnictwa Amber) w tym wydaniu nie znalazłam żadnych literówek.
Cóż więcej mogę powiedzieć? Niektórzy rozpływają się nad książkami Becketta, choć ja się do tego grona nie zaliczam. Jedyne, co mogę wam poradzić, to abyście przekonali się sami, na ile "Chemia śmierci" przypadnie Wam do gustu. Gwarantuję, że nie będzie to czas zmarnowany. W najgorszym wypadku dowiecie się kilku ciekawych rzeczy na temat rozkładu ludzkiego ciała. Chyba przyznacie, że to interesujące zagadnienie?

Zachęcające hasła na okładce to jeszcze nie wszystko. Dreszcz? Serce w gardle? Nic z tych rzeczy nie przytrafiło mi się w trakcie czytania "Chemii śmierci", rzekomo wstrząsającego kryminału z wyjątkowym głównym bohaterem. Ani powieść nie była szczególnie straszna, ani doktor David Hunter specjalnie nie wyróżniał się na tle innych postaci literackich. Może już zbyt wiele...