Fabuła książki przypomina film sensacyjny klasy C, gdzie wszyscy co chwila się tłuką, a widza niewiele obchodzi kto, z kim i po co. Akcja leci do przodu tak szybko, że trudno czymkolwiek się przejąć, a co dopiero rozsmakować w klimacie świata przedstawionego. Same sceny akcji napisane są tak chaotycznie, tak niezgrabnie, że często trudno ogarnąć, co dokładnie się dzieje: kto do kogo strzela, kto gdzie się przemieszcza, co właśnie wybuchło itp.

Kuleją też dialogi; jeden z nich aż muszę przytoczyć (fragment na tyle ogólnikowy, że nie zaznaczam spojlera):

"- Co za bzdury. - Major [Petrie] wzruszył ramionami. - A nawiasem mówiąc, [French], nie wyglądasz na zawodowego mordercę.
- Wybrano mnie, żeby wykorzystać twoje homoseksualne skłonności.
- On rzeczywiście coś tu ma. - Jeden z wartowników rozerwał spodnie Frencha, wyciągając giętki drut. - Cholera, jak odczytać ten szyfr?
- Nie pozwolę się obrażać! - krzyknął Petrie. Wyciągnął rękę w stronę leżącego na stole automatu."

Czy tylko mnie się wydaje, że albo major Petrie ma baaardzo ciężki pomyślunek i/lub wolny zapłon, albo to autor coś zepsuł w tej scenie? (Żeby tylko w tej...)

Kolejną wadą książki są papierowe postacie. Absolutnie nie przekonuje mnie główny bohater: siedemnastoletni "geniusz", który bez najmniejszego problemu zdobywa posłuch u prawie każdego napotkanego człowieka (i to bez pomocy cudownego specyfiku, o którym mowa w książce), któremu idealne rozwiązania problemów zawsze spadają prosto z nieba, który adaptuje się do sytuacji tak błyskawicznie, że zdaje się nie mieć uczuć, osobowości, czegokolwiek. Reszta postaci, choć jest ich sporo, to bez wyjątku tekturowi statyści, których autor wykorzystuje wyłącznie do popychania fabuły naprzód, byle się działo.

Jeśli zaś chodzi o aspekt dystopii sci-fi, który w pierwszej kolejności przyciągnął mnie do książki, to i tu czekało mnie rozczarowanie. Świat ukazany w "Bramach strachu" okazał się nakreślony pobieżnie, pozbawiony oryginalności, a zakończenie wątku władzy, tajemniczego prezydenta, świata po drugiej stronie bariery itp. udało mi się przewidzieć już na samym początku. Te wątki nie są nawet ważne, robią głównie za tło dla strzelanin i pakowania głównego bohatera w tarapaty.

Ogółem mam wrażenie, że książka to machnięte na szybko (i niechlujnie wydane, niepozbawione literówek) czytadełko do pociągu, metra czy autobusu. Przeczytać toto się da - tylko właściwie po co?

Fabuła książki przypomina film sensacyjny klasy C, gdzie wszyscy co chwila się tłuką, a widza niewiele obchodzi kto, z kim i po co. Akcja leci do przodu tak szybko, że trudno czymkolwiek się przejąć, a co dopiero rozsmakować w klimacie świata przedstawionego. Same sceny akcji napisane są tak chaotycznie, tak niezgrabnie, że często trudno ogarnąć, co dokładnie się dzieje:...