Geralt z Rivii po zabiciu strasznej bestii, udaje się do miasta Kerack, by sobie dobrze pojeść i odpocząć.
Zanim jednak cokolwiek zje, by wejść do grodu musi zdeponować w kordegardzie swoje obydwa miecze. Jeden wykonany z metalu pochodzącego z meteorytu, drugi posrebrzany.
Wchodzi więc sobie do austerii najeść się do syta.
Jednak nim cokolwiek trafi do jego żołądka, zostaje aresztowany. Pod zarzutem oszustw, które naraziły skarb Keracku na straty.
W wyniku braku dowodów na przekręty, zostaje wypuszczony na względną wolność. Może poruszać się po mieście.
Okazuje się że jego miecze ktoś ukradł, dla Wiedźmina to jakby stać się gołym.

Akcja "Sezonu burz" toczy się tak wolno, jakby początkowe części sagi były cza-czą, a ta polonezem.
Co trzeba przyznać, Andrzej Sapkowski dysponuje ogromnym wachlarzem słów trudnych, rzadko spotykanych a także archaizmów.

In minus powieści, podobnie jak wszystkich wcześniejszych tej sagi, jest wielki pesymizm moralny, brak wiary w dobre intencje. Tak jakby człowiek nadal był małpą i powodował nim instynkt czysto zwierzęcy.
W pozycji mamy mnóstwo typów spod ciemnej gwiazdy, sam Wiedźmin nie wie komu może zaufać.

Geralt z Rivii po zabiciu strasznej bestii, udaje się do miasta Kerack, by sobie dobrze pojeść i odpocząć.
Zanim jednak cokolwiek zje, by wejść do grodu musi zdeponować w kordegardzie swoje obydwa miecze. Jeden wykonany z metalu pochodzącego z meteorytu, drugi posrebrzany.
Wchodzi więc sobie do austerii najeść się do syta.
Jednak nim cokolwiek trafi do jego żołądka,...