To moja pierwsza książka pani Agathy... I nie powiem żebym była jakoś szczególnie zachwycona. Historia sinusoidalnie wciągająca i nudnawa, to ostatnie zwłaszcza przez niektóre przyciężkie monologi kolejnych występujących, które to monologi snują się jak w liniowej przygodówce. Postaci mało... żywe. Dla ożywienia przypisywane im są różne rekwizyty jak w sztuce teatralnej (jabłka, wąsy, za ciasne lakierki, mitomania, matka driada i córka nimfa czy tam na odwrót, itede) i adekwatnie brakiem ekspresyjności bohaterowie przypominają czasem kiepskich aktorów. Obserwacje socjologiczne sprowadzają się do tego że czasy się zmieniły (na gorsze), młodzież jest zepsuta, "w dzisiejszych czasach..." i tak dalej, można to pokazać dziadkom i babciom jak będą za bardzo się mądrzyć, najwyraźniej starsi na młodszych narzekali od zawsze. Ogólnie bez rewelacji. Może powinnam przeczytać coś wcześniejszego tej legendarnej przecież pisarki. Choć spodziewałam się, że pierwsze wrażenie będzie cokolwiek lepsze.

To moja pierwsza książka pani Agathy... I nie powiem żebym była jakoś szczególnie zachwycona. Historia sinusoidalnie wciągająca i nudnawa, to ostatnie zwłaszcza przez niektóre przyciężkie monologi kolejnych występujących, które to monologi snują się jak w liniowej przygodówce. Postaci mało... żywe. Dla ożywienia przypisywane im są różne rekwizyty jak w sztuce teatralnej...