Niezwykle poruszająca historia Afganki walczącej o los swojej rodziny i jakże na czasie.

Niezwykle poruszająca historia Afganki walczącej o los swojej rodziny i jakże na czasie.

Piękna historia, wzruszająca i trzymająca w napięciu. Świetny język, plastyka opisów, sytuacji. Jedynie skończyła się o rozdział za wcześnie :)

Piękna historia, wzruszająca i trzymająca w napięciu. Świetny język, plastyka opisów, sytuacji. Jedynie skończyła się o rozdział za wcześnie :)

Przepiękna i poruszająca powieść o sile walki o lepsze jutro.
Młoda wdowa Afganka wraz z trójką dzieci próbuje dostać się do Londynu,by zapewnić dzieciom lepsze życie.Taki plan ułożył jej zmarły mąż,a teraz ona sama próbuje go zrealizować,pomaga jej w tym 15 letni syn,który poczuł się głową rodziny i za wszelką cenę chce odciążyć matkę.Na swojej ciężkiej drodze spotykają dużo serdecznych i pomocnych osób bez których nie dali by rady.
Bardzo wzruszająca i emocjonalna książka ,która pokazuje jak silny potrafi być człowiek ,by osiągnąć upragniony cel.
Jedno wiem na pewno-po tej książce nie jeden z nas spojrzy inaczej na los uchodźców.Najpierw wysłuchajmy co ma nam do powiedzenia,a potem dopiero osądźmy.

Przepiękna i poruszająca powieść o sile walki o lepsze jutro.
Młoda wdowa Afganka wraz z trójką dzieci próbuje dostać się do Londynu,by zapewnić dzieciom lepsze życie.Taki plan ułożył jej zmarły mąż,a teraz ona sama próbuje go zrealizować,pomaga jej w tym 15 letni syn,który poczuł się głową rodziny i za wszelką cenę chce odciążyć matkę.Na swojej ciężkiej drodze spotykają...

Afganistan, talibowie u władzy i matka, która postanawia wywieźć rodzinę z Kabulu.
"Los w końcu wszystko naprawia, ale dopiero po tym, kiedy cała praca zostanie wykonana, wszystkie łzy przelane, kiedy już się przetrwa wszystkie bezsenne noce."

Afganistan, talibowie u władzy i matka, która postanawia wywieźć rodzinę z Kabulu.
"Los w końcu wszystko naprawia, ale dopiero po tym, kiedy cała praca zostanie wykonana, wszystkie łzy przelane, kiedy już się przetrwa wszystkie bezsenne noce."

"Kiedy księżyc jest nisko" to moje drugie spotkanie z Nadią Hashimi. Książka ta jest przejmującą i emocjonalną opowieścią o losach Feriby, której przyszło żyć w dramatycznych czasach i jej dramatycznej decyzji ucieczki z ogarniętego chaosem Afganistanu. Nie będę opisywała tutaj fabuły ponieważ każdy może sobie jej streszczenie przeczytać na okładce książki.

Nadia Hashimi nie opisuje tylko etapów podróży Feriby i jej rodziny ale też stara się odzwierciedlić uczucia i emocje targające bohaterami. Czytając "Kiedy księżyc jest nisko" wielokrotnie zastanawiałam się co ja zrobiłabym w danej sytuacji. Oczywiście nie muszę pisać, że nie ma jednoznacznej czy prawidłowej odpowiedzi.

"Kiedy księżyc jest nisko" jest książką dającą do myślenia. Uzmysławia, że świat nie jest czarno - biały. Uświadamia też, że nie powinno się oceniać decyzji podejmowanych w dramatycznych okolicznościach. Nie jest to wielka literatura ale czyta się przyjemnie ze względu na przystępny język.

"Kiedy księżyc jest nisko" to moje drugie spotkanie z Nadią Hashimi. Książka ta jest przejmującą i emocjonalną opowieścią o losach Feriby, której przyszło żyć w dramatycznych czasach i jej dramatycznej decyzji ucieczki z ogarniętego chaosem Afganistanu. Nie będę opisywała tutaj fabuły ponieważ każdy może sobie jej streszczenie przeczytać na okładce książki.

Nadia Hashimi...

Historia opisana w tej książce sprwia wrażenie jakby się jeszcze nie skończyła.Mimo to zachęcam do lektury!!!!

Historia opisana w tej książce sprwia wrażenie jakby się jeszcze nie skończyła.Mimo to zachęcam do lektury!!!!

Szczerze polecam. Piękna i wzruszająca.

Szczerze polecam. Piękna i wzruszająca.

Tragiczny jest los tych, którym zależy na uwolnieniu się od jarzma wojny. W powieściach Nadii Hashimi podoba mi się to, że nie wszystkie muszą mieć pozytywne zakończenie. Nie odłożysz książki na bok ot tak. Ta książka tak chłonie nasz czas, że zanim się zorientujemy mamy kolejną nieprzespaną noc.

Tragiczny jest los tych, którym zależy na uwolnieniu się od jarzma wojny. W powieściach Nadii Hashimi podoba mi się to, że nie wszystkie muszą mieć pozytywne zakończenie. Nie odłożysz książki na bok ot tak. Ta książka tak chłonie nasz czas, że zanim się zorientujemy mamy kolejną nieprzespaną noc.

Poruszająca powieść , której narratorką jest młoda dziewczyna , potem kobieta i matka trojga dzieci zmuszona przez okoliczności życiowe do opuszczenia swojej ojczyzny - Afganistanu ogarniętego wojną z talibami.
Ze względu na pochodzenie autorki powieść sięga głęboko do kultury autorki, afgańskich korzeni jej przodków.
Czytelnik poznaje Feribę, którą los okrutnie obdarzył okrucieństwem już w chwili narodzin. Odrzucona przez bliskich, wykorzystywana ponad siły przez macochę i zgodnie z przesądami odtrącana jako sierota przynosząca pecha i nieszczęście . Jako młoda kobieta na krótko zaznała chwil miłości i rodzinnego ciepła. Z kraju ogarniętego wojną Farida po śmierci męża zmuszona została do opuszczenia Kabulu ratując swoje życie i dzieci.
Jednak to dopiero początek prawdziwej odysei , podróży ponad ludzkie siły bez dokumentów lub z kupionymi fałszywymi . Rozpacz, determinacja skrajne wyczerpanie i nieoczekiwany dramat , jaki spotkał najstarszego syna pozwala czytelnikowi spojrzeć bardziej wnikliwie na aktualne problemy uchodźców, rozgrywające się dramaty w obozach w Grecji, Włoszech i Francji, ludzi pozbawionych jakiejkolwiek pomocy .
Opowieść o swoim losie Faridy przeplatana jest z opowieścią jej najstarszego syna Selima , nastolatka próbującego pełnić rolę opiekuńczą wobec swej rodziny. Zdobycie nielegalnej pracy , wyzysk i brak godziwej zapłaty pozwalającej na przeżycie to tylko początek wstrząsających przeżyć chłopaka, którego jedynym marzeniem była nauka w szkole i gra w piłkę - tak jak jego europejscy rówieśnicy . Życie w sposób bardzo brutalny zweryfikowało jego marzenia.
Wyjątkowo aktualna i wstrząsająca powieść o sile woli, walce o lepsze życie na przykładzie jednej afgańskiej rodziny.

Poruszająca powieść , której narratorką jest młoda dziewczyna , potem kobieta i matka trojga dzieci zmuszona przez okoliczności życiowe do opuszczenia swojej ojczyzny - Afganistanu ogarniętego wojną z talibami.
Ze względu na pochodzenie autorki powieść sięga głęboko do kultury autorki, afgańskich korzeni jej przodków.
Czytelnik poznaje Feribę, którą los okrutnie...

Znowu Afganistan. Miejsce, o którym przeczytałam już co najmniej kilkanaście książek (na ogół całkiem dobrych),i z każdą kolejną utwierdzam się w przekonaniu, że nigdy nie chcę się tam udać osobiście - kolebka ludzkich dramatów, w które Zachodowi do dziś ciężko uwierzyć. Do niedawna moim guru od literatury około-afgańskiej był genialnie piszący Khalid Hosseini, ale ostatnio trafiłam na mocno obiecującą powieść Afgańska perła Nadii Hashimi, która spodobała mi się na tyle, że zdecydowałam się sięgnąć po inne jej książki. Na pierwszy ogień poszła właśnie Kiedy księżyc jest nisko.



Feriba, matka trójki dzieci i żona uznanego inżyniera, musi uciekać z ogarniętego wojną Kabulu po tym, jak jej męża zatrzymują i mordują Talibowie. Brak środków do życia dla samotnej kobiety, której ustrój polityczny nie pozwala nawet opuścić domu, oznacza wyrok śmierci. Nielegalne przekraczanie kolejnych granic nie jest dużo bezpieczniejsze, zwłaszcza z trojgiem dzieci, z których najmłodsze ledwo zaczęło chodzić i choruje na tajemniczą chorobę. Dramatyczna decyzja Feriby daje początek nielegalnej podróży przez Turcję do Grecji, w której jej najstarszy syn, Selim, zostaje zatrzymany przez policję. Zdesperowana matka staje przed wyborem: skorzystać z okazji na wyjazd z pozostałą dwójką do Anglii, gdzie czeka na nią siostra, czy po raz kolejny utknąć bez środków do życia w obcym, wrogim miejscu?

Niestety, choć warstwa fabularna jest bardzo obiecująca, to jednak styl i sposób prowadzenia opowieści wypada znacznie gorzej niż w debiutanckiej powieści Hashimi (zmienił się też tłumacz - może to ma znaczenie?). Być może wynika to z faktu, że przez znaczną część narracji towarzyszymy nie Feribie, a właśnie Selimowi. I choć autorka nie pokusiła się w tych rozdziałach o relację pierwszoosobową, to jednak momentami wydają się one bardzo infantylne. Przypuszczam, że miało to uwiarygodnić perspektywę dziecka, będącego świadkiem rzeczy, których nigdy nie powinno widzieć, jednak narracja wydawała mi się tam wyjątkowo toporna i znacznie uboższa niż w Afgańskiej perle.

Odniosłam też wrażenie pewnego braku balansu. Selimowi zbierającemu pomidory na tureckiej farmie poświęcono kilka całych rozdziałów, w których (obiektywnie) za wiele się nie działo, a już potencjalnie bardzo ciekawe środowisko obozów dla uchodźców w krajach Europy Zachodniej potraktowano mocno po macoszemu i zamknięto w opisach raptem na parę akapitów. Jest to bardzo aktualny problem i naprawdę ubolewam, że autorka nie przedstawiła tej "drugiej strony ogrodzenia" nieco bardziej dokładnie - miałoby to na pewno dużą wartość dla europejskiego czytelnika.

Mamy tu historię o poświęceniu matki, o dziecku, które musi wziąć na swoje barki odpowiedzialność za los całej rodziny, mamy brutalny obraz wojny, mamy wreszcie inne spojrzenie na emigrantów z krajów Bliskiego Wschodu... Jednak to wszystko składa się na książkę zaledwie poprawną i nieszczególnie angażuje emocjonalnie, a przecież jest to klucz do sukcesu w tego typu powieściach. Można przeczytać ją, nawet z przyjemnością, ale... można też sięgnąć pod Chłopca z latawcem Hosseiniego, który problem imigracji (a także zderzenie z obcą kulturą) przedstawił dużo ciekawiej. Z pewnością jednak sięgnę po kolejną pozycję autorstwa Hashimi - nie tracę nadziei, że będzie to kolejna perła.

Znowu Afganistan. Miejsce, o którym przeczytałam już co najmniej kilkanaście książek (na ogół całkiem dobrych),i z każdą kolejną utwierdzam się w przekonaniu, że nigdy nie chcę się tam udać osobiście - kolebka ludzkich dramatów, w które Zachodowi do dziś ciężko uwierzyć. Do niedawna moim guru od literatury około-afgańskiej był genialnie piszący Khalid Hosseini, ale...