Wydaje mi się, że na najnowszą powieść Nicholasa Sparksa czekałam całe wieki. Od publikacji „Najdłuższej podróży” minęły tylko dwa lata. Od tej pory były jeszcze dwa filmy, ale nikomu z tu obecnych chyba nie muszę tłumaczyć, że ekranizacja to nie to samo, co powieść. Kiedy w końcu dostałam w swoje ręce „Spójrz na mnie”, cieszyłam się jak dziecko.

Powieść zaczyna się spokojnie, tak jak zwykle. Zwyczajna dziewczyna i zwyczajny facet. Ciekawie robi się dopiero, gdy zajrzymy głębiej. Kolejny raz Nicholas Sparks postanowił połączyć ze sobą ludzi z dwóch różnych światów.

Maria pochodzi z rodziny meksykańskich imigrantów. Pracuje w dużej kancelarii, gdzie zajmuje się prawem ubezpieczeniowym. Jest bardzo ambitna, co przekłada się na jakość jej pracy, jednak zdaje się, że nikt tego nie docenia. Jej przełożony zawala ją robotą, a sam spija całą śmietankę. W dodatku dziewczyna wpadła w oko jednemu ze wspólników. Facet ma żonę i dzieci, ale to nie przeszkadza mu w ciągłym nawiązywaniu romansów w biurze. Najprostszym wyjściem byłoby złożenie wypowiedzenia, ale w małym miasteczku nie łatwo o pracę, a Maria spłaca kredyt studencki, więc jedynym wyjściem jest zacisnąć zęby.

Collin jest dwudziestoośmioletnim studentem. Zaczął myśleć o swojej przyszłości na poważnie nieco później niż jego rówieśnicy. Kiedy oni się uczyli, walczyli o staże i pierwsze posady, Collin brał narkotyki, wdawał się w bójki i regularnie trafiał do aresztu. Na szczęście jednak w porę się ocknął. Dzięki przyjaciołom wyznaczył sobie cele i konsekwentnie do nich dążył. Stał się innym człowiekiem. Dzięki treningom i amatorskim walkom MMA nauczył się kontrolować agresję. Poszedł na studia, żeby móc zostać nauczycielem i w przyszłości pomóc jakiemuś pokręconemu dzieciakowi, jakim sam kiedyś był.

Czy ludzie naprawdę mogą się zmienić o 180 stopni? Wiele dziewczyn spotykając faceta z problemami naiwnie wierzy, że może go naprawić. Ile z nich ma rację? Maria pracując po studiach w prokuraturze widziała niejedno, a jednak zaufała Collinowi. Uwierzyła, że czasy podejmowania złych decyzji ma już za sobą.

Nietypowy dla Sparksa jest wątek kryminalny. Nie był to jego debiut w na tym terytorium (np. „Anioł stróż”, „Na zakręcie”), ale zagadek kryminalnych w jego twórczości rzeczywiście jest jak na lekarstwo. Choć jak na mnie bardzo szybko połapałam się, kto jest tym „złym gościem”, do końca nie wiedziałam czy autor oszczędzi wszystkich bohaterów. Dobrze wiemy, że od czasu do czasu lubi zafundować nam jakąś nieprzyjemną niespodziankę.

Wydaje mi się, że na najnowszą powieść Nicholasa Sparksa czekałam całe wieki. Od publikacji „Najdłuższej podróży” minęły tylko dwa lata. Od tej pory były jeszcze dwa filmy, ale nikomu z tu obecnych chyba nie muszę tłumaczyć, że ekranizacja to nie to samo, co powieść. Kiedy w końcu dostałam w swoje ręce „Spójrz na mnie”, cieszyłam się jak dziecko.

Powieść zaczyna się...