W książce można znaleźć zbieżności do bajkowego pierwowzoru tak jakie: "klątwa", która ciąży na całym dworze księcia i która maskuje ich prawdziwe oblicze; przetrzymanie dziewczyny wbrew jej woli i tęsknota za domem; syndrom sztokholmski, który skutkuje powstaniem nieoczekiwanego uczucia... Wyłapywanie takich "smaczków", które były często przedstawione w przewrotny lub niemal dosłowny sposób, sprawiało mi, jako czytelnikowi, dużą przyjemność.

Całość recenzji na: http://po-czyta-lna.blogspot.com/2016/12/dwor-cierni-i-roz.html

Tak samo z zadowoleniem przyjęłam sporą dawkę magii i jeszcze więcej magicznych stworzeń: nagi, suriel, bogge, puka... Nazwy brzmią egzotycznie, ale ich charakterystyka została przedstawiona bardzo sugestywnie (i przerażająco). Poza tym cieszę się, że autorka rozbudowuje świat przedstawiony i poznajemy inny rodzaj fae, który nieco różni się od fae znanego ze "Szklanego tronu".

Druga połowa powieści przypominała mi Turniej Trójmagiczny (podobieństwo konkurencji). Podobało mi się wplecenie motywu z mitu o Persefonie. Bardzo doceniam sięganie w powieściach po grecko-rzymską spuściznę literacką. Choć z drugiej strony absolutnie potępiam seksizm, którym przesiąknięta była druga połowa książki. Uważam, że przesadą były te skąpe wdzianka, które zmuszona była nosić Feyra (w zasadzie do czego NIE BYŁA zmuszona Feyra w tej powieści? mam wrażenie, że cały czas była bezwolną marionetką w czyiś rękach). Rozczarowało mnie też zakończenie - jakoś zaleciało mi "Zmierzchem".

Mam również zastrzeżenia, które odnosi się w zasadzie do wszystkiego wychodzącego spod pióra autorki - chociaż w tej powieści świat nieśmiertelnych trawi tajemnicza magiczna "plaga", to prawdziwą plagą książek Maas jest chichotanie bohaterów! Zresztą nawet sama Feyra, gdy raz zachichotała poczuła się bardzo nieswojo, czyli coś, co tym bardziej powinien poczuć chichoczący, choć zwykle oziębły i zdystansowany, fae wysokiego rodu!

(...)

W powieści można dostrzec schemat znany ze "Szklanego tronu": młoda, waleczna dziewczyna za czyn zabroniony zostaje zmuszona do zostania niewolnikiem osobnika z wysokiego rodu. No i ostatecznie okazuje się, że to nie taka sobie zwykła dziewczyna. Może i fabuła dążyła do przewidywalnego zakończenia, jednak po drodze oczarowała ciekawą interpretacją baśni i świetnie wplecionymi zwrotami akcji. Jestem ciekawa kolejnego tomu.

W książce można znaleźć zbieżności do bajkowego pierwowzoru tak jakie: "klątwa", która ciąży na całym dworze księcia i która maskuje ich prawdziwe oblicze; przetrzymanie dziewczyny wbrew jej woli i tęsknota za domem; syndrom sztokholmski, który skutkuje powstaniem nieoczekiwanego uczucia... Wyłapywanie takich "smaczków", które były często przedstawione w przewrotny lub...