Nie przez przypadek powieść Lawrence’a Osborne’a porównuje się do kunsztu Dostojewskiego. „Ballada o drobnym karciarzu” ma w sobie to przygnębiające poczucie przemijającego życia, obarczonego winą, złamanego nałogiem, obezwładnionego myślą zarówno o wygranej, jak i przegranej. Smutek pariasa, człowieka, który na zawsze pozostanie na marginesie, nawet taplając się w złocie, któremu nikt nie będzie umiał spojrzeć w oczy, bo w nich jedynie pustka i zatracenie. Osborne’owi udało się w piękny sposób uchwycić epizod cudzego życia, wtłoczyć poezję między neony i kicz, nadać całości wyjątkową formę gatunkowej prozy, która porwie serce i rzuci na fale kapryśnej fortuny.

„Ballada o drobnym karciarzu” to proza z wyższej półki, miejscami oniryczna, hipnotyzująca atmosferą powtarzającej się w kółko chińskiej nocy w Makau. Mijają godziny, uciekają miliony, a uśmiech krupiera obiecuje zwycięstwo i zachęca, by nie zwracać na nic uwagi i stawiać najwyższą stawkę.

Nie przez przypadek powieść Lawrence’a Osborne’a porównuje się do kunsztu Dostojewskiego. „Ballada o drobnym karciarzu” ma w sobie to przygnębiające poczucie przemijającego życia, obarczonego winą, złamanego nałogiem, obezwładnionego myślą zarówno o wygranej, jak i przegranej. Smutek pariasa, człowieka, który na zawsze pozostanie na marginesie, nawet taplając się w złocie,...