„Serca Atlantyków" to zbiór pięciu opowiadań. Na moją uwagę zasłużyły dwa z nich- najobszerniejsze i według mojego gustu rewelacyjne: to oczywiście „Mali ludzie w żółtych płaszczach" i tytułowe „Serca Atlantyków". Uwielbiam Kinga, który swoją opowieść przedstawia z punktu widzenia jedenastoletniego chłopca, czy początkującego studenta. Ta dbałość o szczegóły, to gawędziarstwo sprawia, że zatracam się w lekturze i gubię świat z oczu. Chcę tylko czytać i poznawać dalszą część opowieści, to właśnie odnalazłam w dwu wspomnianych opowiadaniach. Pozostałe trzy, zajmujące mniej miejsca niż jedno z wyżej wspomnianych już takiego wrażenia na mnie nie zrobiły. O ile „Ślepy Willie" jeszcze czytał się dobrze, to zupełnie nie przemówiło do mnie „Dlaczego jesteśmy w Wietnamie", w żaden sposób nie mogłam wczuć się w treść. „Zapadają niebiańskie mroki" nocy to jakby klamra spinająca całość- zakończenie pierwszego opowiadania, jednocześnie połączenie wszystkich pozostałych. Bo niby pięć odrębnych opowiadań wcale nie było takie odrębne, zawsze jakaś osoba je łączyła. I w „Zapadają…" autor zebrał wszystkie nitki, żeby spiąć całość. Dla mnie jednak nie ma to żadnego znaczenia, nie wpływa na ocenę całości, dla mnie liczą się dwa pierwsze opowiadania i za nie wystawiam całej książce 8/10, a cała reszta może nie istnieć.

„Serca Atlantyków" to zbiór pięciu opowiadań. Na moją uwagę zasłużyły dwa z nich- najobszerniejsze i według mojego gustu rewelacyjne: to oczywiście „Mali ludzie w żółtych płaszczach" i tytułowe „Serca Atlantyków". Uwielbiam Kinga, który swoją opowieść przedstawia z punktu widzenia jedenastoletniego chłopca, czy początkującego studenta. Ta dbałość o szczegóły, to...