Książka idealana na zimę, a zwłaszcza na taką bez śniegu. Gdy czyta się ten reportaż, można bez trudu poczuć mroźny klimat północy Norwegii i ciszę, zdającej się trwać od wieków, nocy polarnej.
Autorka nie szuka wielkich historii. Oddaje głos zwykłym mieszkańcom tego regionu i pozwala opowieści snuć się nieśpiesznym rytmem życia na Finnmarku.
Ale myliłby się ktoś oczekujący opowieści o urokach skandynawskiego stylu życia. To zdecydowanie gorzki i smutny reportaż. O miejscach, w których nikt nie chce mieszkać, więc powoli pusztoszeją. O rdzennej ludności odczuwającej wstyd ze swojego pochodzenia, bo przez dziesięciolecia kazano im się wstydzić swojego języka i tradycji. O samotności i braku wiary, że można żyć inaczej. Oczywiście mamy tu renifery, hodowle łososi i joikowanie- czyli atrybuty północnej Norwegii znane typowemu Polakowi. Ale wszystko to jest tylko tylko otoczką, bo sednem tego reportażu jest opowieść o umieraniu miasta, regionu i tradycji.
"(...) Słyszała, że mają znowu jakiś uchodźców zakwaterować, a przecież nawet dla mieszkańców nie ma pracy i po co to biednych ludzi wysyłać na taki ziąb, ciemności. Jaka tam z tej Skandynawii ziemia obiecana. Do Finnmarku to już w ogóle powinni zsyłać za karę"- narzeka jedna z bohaterek i czytając książkę Wiśniewskiej nie sposób się nie zgodzić.

Dużym plusem reportażu jest jest jego język. Nie jest przezroczysty i neutralny jak w większości pozycji tego gatunku. Wymaga skupienia, może nawet trochę wysiłku, bo autorka piszac o codzienności swoich bohaterów unika utartych ścieżek.

"Pada mokry deszcz ze śniegiem, a w głównym pokoju muzyka miesza się z gdakaniem rozpartych na grzędach za szybą ptaków, które nigdzie nie odlecą. Podświetlone sztucznym światłem i zagrzebane w trocinach, przysypiają co chwilę w cieple własnych piór.  Zagraniczna turystka, zagryzając wargi, rysuje niespokrewnioną ze sobą dziewczynkę przy oknie, przez które wpada rozproszone kroplami deszczu światło. Skrzypienie cienkopisu o papier brzmi, jakby ktoś jeździł palcem po mokrej szybie. Regine jest piękna pięknem niebieskich oczu, które przez całe życie miały przed sobą przestrzeń, i szczupłych dłoni, z jednakową precyzją lutujących palnikiem dwa kawałki srebra, co rąbiących drewno."


Ta książka łączy w sobie piękno i okrucieństwo północnych regionów Norwegii. Pozycja obowiązkowa dla miłośników Skandynawii!

Książka idealana na zimę, a zwłaszcza na taką bez śniegu. Gdy czyta się ten reportaż, można bez trudu poczuć mroźny klimat północy Norwegii i ciszę, zdającej się trwać od wieków, nocy polarnej.
Autorka nie szuka wielkich historii. Oddaje głos zwykłym mieszkańcom tego regionu i pozwala opowieści snuć się nieśpiesznym rytmem życia na Finnmarku.
Ale myliłby się ktoś...