Nareszcie odnalazłam Matuszkiewicz taką, jaką lubię. Nie stara się być na siłę dowcipna, nie snuje sensacyjno- idiotycznych historyjek, ale opowiada o życiu. O tym właśnie są „Szepty”, opowieścią o życiu i ludziach, o przyjaźni i o konfliktach. Narratorki są dwie, najpierw osiemdziesięciolatka, potem jej córka. Mówią o tym samym, czyli o życiu, najczęściej wspólnym, ale te same wydarzenia bohaterki widzą w zupełnie innym świetle. Stad konflikty, nieporozumienia i urazy.

Bardzo spodobały mi się portrety psychologiczne kobiet, które Matuszkiewicz przedstawia w „Szeptach”, o mężczyznach jest tu trochę mniej. Poza tym świetnie wyszedł autorce zabieg pokazania tego samego opowiadanego najpierw przez matkę, potem, w formie pamiętnika, przez córkę. A zdanie czytelnik ma prawo wyrobić sobie sam- „która z kobiet ma rację, a która ma swoją rację” (jak to ładnie ujęła autorka pod koniec książki). Jedna z lepszych powieści Matuszkiewicz, dla której nie szkoda czasu.

Nareszcie odnalazłam Matuszkiewicz taką, jaką lubię. Nie stara się być na siłę dowcipna, nie snuje sensacyjno- idiotycznych historyjek, ale opowiada o życiu. O tym właśnie są „Szepty”, opowieścią o życiu i ludziach, o przyjaźni i o konfliktach. Narratorki są dwie, najpierw osiemdziesięciolatka, potem jej córka. Mówią o tym samym, czyli o życiu, najczęściej wspólnym, ale te...