Recenzje mają to do siebie, że z założenia nie są obiektywne. Wsadzamy je co prawda w pewne zasady i ramy, które porządkują nasz tok myślowy, ale pozostają zbiorem odczuć i przemyśleń. W przypadku książki Marii Hawranek i Szymona Opryszka „Tańczymy już tylko w Zaduszki” zapomnijcie nawet o pozorach obiektywności z mojej strony. Dlaczego? Dlatego, że ponad 10 lat temu zachorowałem na literaturę iberoamerykańską i do dziś mi nie przeszło.

Książka jest zbiorem piętnastu reportaży z 8 krajów Ameryki Łacińskiej. Ale myli się ten, kto myśli, że jest to książka podróżnicza. Nie o to co widzialne tu chodzi, ale o to co nieuchwytne. Na „Tańczymy już tylko w Zaduszki” składają się ludzie, historie i westchnienia, a „czas nawarstwia się, zapętla, wybiega w przód i zawraca”. Autorzy świadomie odnoszą się do motywów z literatury iberoamerykańskiej i z niezwykła precyzją tkają historie, korzystając bogato z technik realizmu magicznego. I chociaż, niektórzy pewnie zarzucą mi, że Macondo już wybrzmiało wszystkimi możliwymi nutami. Że realizm magiczny był pułapką, w którą wpadła nowa proza iberoamerykańska. Że synonimem wolności literackiej jest dzisiaj McOndo… to ja jednak dałem się uwieść. Świat, w którym to co zwyczajne i doskonale nam znane podniesione jest do rangi cudowności, a to co cudowne staje się prozą życia niezmiennie mnie fascynuje potęgując doznania opowiedzianych historii. Niezwykłe jest również to, że w taką formę udało ubrać się reportaże. Historie prawdziwe, które bawią, wzruszają, rodzą niepokój serca… Książka zdecydowanie godna polecenia! Ale kto by tam słuchał odurzonego… 8/10!

Recenzje mają to do siebie, że z założenia nie są obiektywne. Wsadzamy je co prawda w pewne zasady i ramy, które porządkują nasz tok myślowy, ale pozostają zbiorem odczuć i przemyśleń. W przypadku książki Marii Hawranek i Szymona Opryszka „Tańczymy już tylko w Zaduszki” zapomnijcie nawet o pozorach obiektywności z mojej strony. Dlaczego? Dlatego, że ponad 10 lat temu...