Na tę książkę miałam ochotę już jakiś czas po jej wydaniu. Dlaczego więc jej nie nabyłam i nie przeczytałam? Ano dlatego, że ciągle coś nowego wpadało w moje ręce i ciągle coś innego zajmowało moje myśli. Ale wiecie co? Cieszę się, że zrobiłam to dopiero teraz... Z prostego powodu. Zapowiedziano wydanie kolejnego tomu i mam tę radochę, że nie będę (oby!) musiała długo czekać na kontynuację, a tęsknota za bohaterami nie zeżre mnie od środka. Ponieważ, co jak co, ale bohaterowie tej książki bardzo przypadli mi do gustu! Właściwie można by zakończyć historię na tym jednym tomie, bo zakończenie było tak jakby zamknięte. Niemniej zapewne autorka wiele wątków rozwinęła w drugiej części, a poza tym... Nawet gdyby nie było czego rozwijać, to ja i tak chciałabym żeby autorka stworzyła kolejną książkę o Brooke i Remingtonie, ponieważ chcę - myślę, że nawet nie ja sama - poznać ciąg dalszy.

W zasadzie książka ta plasuje się w gatunku erotyków, bo i sporo w niej soczystych opisów. Nie bójcie się jednak, nie są one tak durnowate i dziko sklecone jak w (nie wierzę, że wymieniam w opinii Real, ten tytuł... nie wierzę, ale muszę!) "Pięćdziesiąt twarzy Greya". Niemniej wszystkie erotyczne opisy w tej książce nie są przerażające, zniesmaczające czy poniżej poziomu - jakkolwiek by to nie brzmiało.

To, co bardzo przypadło mi do gustu, to świat w jakim została osadzona powieść. Świat sportu, a ściślej ujmując, świat boksu. Ja osobiście nie przepadam za takim mordobiciem, nie oglądam walk w telewizji, bo po prostu mnie to nie rajcuje. Aczkolwiek ostatnio skusiłam się na film "Do utraty sił", który bardzo mi się spodobał. I właśnie z tym filmem porównałam sobie opis książki, stwierdziłam, że jeśli książka Katy Evans będzie tak samo mocna pod względem emocjonalności, jak wspomniany film, to z pewnością autorka kupi mnie swoją historią. I właściwie jej się to udało, bo emocji w tej książce jest bez liku. Ba! Ona aż kipi tym wszystkim!

Remington kupił mnie swoją osobą już na starcie książki, i nie mam wcale tutaj na myśli tego, że autorka ukazuje nam go jako ciacho, które ma sześciopak czy tam nawet ośmiopak na brzuchu. Czy też, że jest niemożliwie przystojny, seksowny itp. Z tym autorki często przesadzają, idealizują bohaterów, robiąc z nich niemalże bogów piękności. Nie. Raczej chodzi o tą jego tajemniczość, pewność siebie. Po prostu o to, jaki jest. Chociaż czasami miał takie jazdy, że fiu fiu! Niemniej sądzę, że zarówno Remington, jak i Brooke to postaci, które większości przypadną do gustu. Mają silne osobowości, są charakterne i niezmordowane w dążeniu do celu. Kto nie lubi takich bohaterów?

I wracając do emocji, które wzbudza w czytelniku "Real"... Nie sposób ich wszystkich wymienić, ani tym bardziej sklasyfikować. Przynajmniej ja do końca nie potrafię. Dopóki nie przeczytacie tej książki, nie będziecie wiedzieli o czym piszę. To nawet nie tyle moje własne emocje, co bohaterów książki. Ciężko mi je było rozróżnić, a to dlatego, że jak już wspomniałam, bardzo polubiłam bohaterów... A wierzcie mi, że w ich życiu wiele się zdarzyło i z biegiem czytania - nadal wiele się działo. Utrata, odrzucenie, pożądanie, smutek, rozżalenie, radość, cierpienie... Cała masa emocji, których nie jestem w stanie Wam przytoczyć.
"Real" to książka, przy której nie będziecie się nudzić, tego jestem pewna.

http://sol-shadowhunter.blogspot.com/

Na tę książkę miałam ochotę już jakiś czas po jej wydaniu. Dlaczego więc jej nie nabyłam i nie przeczytałam? Ano dlatego, że ciągle coś nowego wpadało w moje ręce i ciągle coś innego zajmowało moje myśli. Ale wiecie co? Cieszę się, że zrobiłam to dopiero teraz... Z prostego powodu. Zapowiedziano wydanie kolejnego tomu i mam tę radochę, że nie będę (oby!) musiała długo...