Kiedy dzieci przymykają oczy, widzą. Dorośli otwierają oczy szeroko, mrugają, przecierają, ale nie widzą. Dlatego często mylą świat dziecięcej duszy z ogrodem wypełnionym kwiatami z cukru. A ten świat jest przecież wyspą, mieniącą się w słońcu, pełną przygód i śmiechu, ale i okrucieństwa i egoizmu: tak samo, jak umysły chłopców i dziewczynek. A gdy wyspa zbytnio się przybliży, może wypaść z niej chłopiec, który nigdy nie dorósł.

Piotruś Pan (w oryginale Piotruś i Wendy) po raz pierwszy w znanej nam postaci ukazał się w 1911 roku. W wyobraźni James Barrie skrystalizował się (a raczej wyskoczył, gdy jego Nibylandia akurat przepływała nad Szkocją) o wiele wczesniej, stając się bohaterem opowieści dla synów Sylvii Llevelyn Davies. Barrie w ogóle miał naturę bajarza: ponoć opowiadał historie nawet córkom ówczesnego księcia Jorku. Widać to doskonale w książce, co więcej, często ma się wrażenie, że opowieść zmienia się, upłynnia pod wpływem małych słuchaczy. James Barrie tworzył sztuki teatralne i pisał powieści, dlatego też Piotruś zaczął unosić sie na scenie teatru, wprawiając w zachwyt dzieci i dorosłych, po czym zanurkował między kartkami książki, prężąc się dumnie i odsłaniając wszystkie mleczne zęby. Jaki jestem sprytny! - piał z zachwytu. A autor kryje twarz w dłoniach, zawstydzony zachowaniem swojego bohatera.

Czytanie Piotrusia boli. To piękna i barwna opowieść, w której można się na chwilę zatracić, ale z każdą kolejną lekturą nie można opędzić się, jak od wróżek, od okrutnej prawdy. W historii Barriego dzieci są niewinne i bez serca, egoizm Piotrusia obiega całą wyspę na równi z jego pianiem, niezachwiana wiara w zawsze otwarte okno czyni Wendy i jej braci nieczułymi na rozpacz rodziców. Ta historia jest pełna niedopowiedzeń, stwierdzeń, które zmuszają nas do bolesnego tłumaczenia samych siebie i wstydu za książkowe postacie - jednocześnie mając świadomość, że zachowujemy się tak samo.

Piotruś jest uosobieniem tego dziecięcego okrucieństwa. Brak mu odpowiedzialności, to, jak zapomina nie tylko o przeżytych przygodach, ale i o ludziach - bez względu na to, czy byli jego przyjaciółmi, czy śmiertelnymi wrogami - przeraża i uświadamia, jak w rzeczy samej niewiele się liczyli wobec zabawy i nowości. Jego egoizm i zarozumiałość są piętnowane przez autora, ale mimo wszystko zagubione dzieci bez wahania oddają się pod jego komendę. Bo jest rzeczywiście coś ujmującego w tym chłopcu, który nigdy nie dorośnie i potrafi latać...

Każdy bohater odsłania nam maleńki kawałek Nibylandii, która przecieka przez nasze sny. Hak, uwięziony w niewoli dobrych manier, dumni Indianie, rozpaczliwie łaknący szacunku pan Darling i jego wirująca, prześliczna żona... Całe takie wyspy są w każdym z nas - zresztą sam Barrie zdradza, że na co dzień mijamy wielu Zagubionych Chłopców.


Czasami chciałabym stanąć na parapecie i poczuć we włosach oddech nocy. Oderwać się od ziemi i pofrunąć - druga ulica na lewo i prosto, aż do poranka. Przeszywa mnie dreszcz, ale potem uświadamiam sobie, że wystarczy wierzyć. Wystarczy pamiętać.

A jeśli się zapomina, można klasnąć w dłonie.


Zapraszam na: pisanewzatchnieniu.wordpress.com

Kiedy dzieci przymykają oczy, widzą. Dorośli otwierają oczy szeroko, mrugają, przecierają, ale nie widzą. Dlatego często mylą świat dziecięcej duszy z ogrodem wypełnionym kwiatami z cukru. A ten świat jest przecież wyspą, mieniącą się w słońcu, pełną przygód i śmiechu, ale i okrucieństwa i egoizmu: tak samo, jak umysły chłopców i dziewczynek. A gdy wyspa zbytnio się...