Nie każdy może jeść czekoladę, nie każdy może jeździć na rowerze i nie każdy może czytać książki Zośki Papużanki. Słowo.

„On” to historia Śpika, który zdecydowanie żyje własnym życiem. Chyba nie znam innego bohatera książkowego, który do tego stopnia byłby zamknięty na świat zewnętrzny. Dlaczego Śpik? O tym wolę nie pisać. Nie każdy jest gotowy na poznanie pochodzenia ksywy chłopaka, który nabył ją podczas pierwszego dnia własnej edukacji.

Śpik to postać naiwna, wstydliwa, zagubiona… ogólnie mówiąc: trudna. Przysparza kłopotów nawet mamie, która ma do niego mnóstwo cierpliwości. W końcu która matka nie kocha swego dziecka? Ale nawet ona zaczyna czuć się zagubiona.

Czytanie o Śpiku było dla mnie potężnie męczące, ponieważ brakowało mi jakiegoś motywu przewodniego. Dodatkowo autorka „skakała„ w czasie i nie wyciągała z tego konsekwencji. Do tego brak dialogów… zdecydowanie jestem z tych, którzy lubią poczytać dialogi od myślników. Zośka Papużanka chyba ich nienawidzi. Dialogi były, owszem, ale w tekście, pisane razem z opisami. Ciężko się było w tym połapać i bardzo źle mi się przez to czytało.

Podsumowując… ten styl pisania nie jest dla mnie. Choć książka ma niecałe 300 stron, to brnęłam przez nie jak tępa piła przez drewno. Ale to nie jest tak, że książka jest beznadziejna. Uważam, że każdy, kto czyta tę recenzję, powinien sięgnąć po książkę i ją przeczytać. Może tylko w moim przypadku „trafiła kosa na kamień” i tylko ja się nacięłam. Ale tak jak pisałam, nie moja bajka.

Nie każdy może jeść czekoladę, nie każdy może jeździć na rowerze i nie każdy może czytać książki Zośki Papużanki. Słowo.

„On” to historia Śpika, który zdecydowanie żyje własnym życiem. Chyba nie znam innego bohatera książkowego, który do tego stopnia byłby zamknięty na świat zewnętrzny. Dlaczego Śpik? O tym wolę nie pisać. Nie każdy jest gotowy na poznanie pochodzenia...