Ponad pół roku musiałam czekać, aby w moje ręce trafił drugi tom książki „Ogień i woda” (recenzja tutaj). Kiedy na początku roku dowiedziałam się, że „Kamień i sól” będzie miało premierę w lutym, odliczałam każdy dzień. Dzięki uprzejmości Wydawnictwa IUVI, pozycja trafiła w moje ręce przedpremierowo, dlatego już dziś mogę wam napisać, co o niej sądzę. A jak można sądzić po mojej recenzji pierwszej części, jest to seria warta uwagi. Pozostaje tylko pytanie, czy tym razem także byłam zachwycona, a może kontynuacja była słabsza od swojej poprzedniczki?

Tella jest już w połowie Piekielnego Wyścigu. Za sobą ma przeprawę przez dżunglę i pustynię. Teraz musi zmierzyć się z oceanem i górami. Organizatorzy nie mają zamiaru ułatwiać przeprawy uczestnikom. Wprowadzają, coraz bardziej pokrętne zasady, do których muszą się zastosować, nie mogą im odmówić.
Komu można zaufać, kiedy wszyscy mają jakieś sekrety. Każdy chce kogoś uratować i zrobi to za wszelką cenę. Jak sobie poradzić, kiedy ktoś, kto cię wspierał, nagle przestaje to robić?
Wyścig dobiega końca. Pozostało niewiele czasu i jeszcze mniej pokładów siły. Na początku było stu dwudziestu dwóch uczestników, do ostatniego etapu staje ich zaledwie czterdziestu jeden. A zwycięzca może być tylko jeden.
Czy to koniec z sojuszami i przyjaźnią między uczestnikami?
Co wymyślą organizatorzy, aby utrudnić im dotarcie do mety?
Kto wygra wyścig?


„- Rozchmurz się, lisie – mówi Guy do Madoxa. – Powinieneś mnie kochać.
Teraz ja się uśmiecham.
- Powinien, prawda?
Madox niechętnie nadstawia Guyowi swoje prawe ucho do pogłaskania.
- No tak, w końcu twój uczestnik nadal siedziałby w dżungli, gdyby nie ja.”


„Kamień i sól” przebija pierwszą część. Jest bardziej niebezpiecznie i o wiele więcej się dzieje. Nie mogłam się oderwać od czytania, całkowicie zostałam pochłonięta przez historię skrywaną na stronach tej powieści. Cały czas kibicowałam bohaterom i nie mogłam się zdecydować, kto z nich powinien wygrać. Niestety, zakończenie wydaje się zbyt oczywiste, ale nawet tutaj autorka nas zaskoczyła. A po przeczytaniu lektury jedyna myśl, którą miałam w głowie, brzmiała tak: „To nie może się tak skończyć, to nie tak miało być!”. Ta część jest nieprzewidywalna i pozostawia wiele niewiadomych. I już nie mogę się doczekać, kiedy w moje ręce trafi trzeci tom, który może mi dostarczyć wielu odpowiedzi.


„Świat wokół mnie się rozpada. Nie czuję mdlącego zapachu dużej ilości krwi, nie słyszę uczestników krzyczących, jakby ich ciała właśnie trawił ogień. Nie widzę wygłodniałych rekinów płynących w stronę zdobyczy. To się dzieje, ale nie dociera do mnie. Nie tak naprawdę. Potrafię to zignorować. Potrafię zablokować. Potrafię wtulić się w kogoś, kto musi być Guyem, i udawać, że to się nie dzieje. Ale jest coś, przed czym nie potrafię uciec.
To odczucie.
Fizyczne odczucie szarpnięć szalupy, kiedy rekiny się zderzają, walcząc o najlepszy kawałek Jaxona. Czy to jego lewa ręka? Jego biodro? Jego zielone, pełne ogników oczy?
Krzyczę.”


Tella bardzo się zmieniła. Już nie jest tą samą dziewczyną sprzed morderczego wyścigu. Największa zmiana zachodzi w niej, kiedy Guy stwierdza, że bez niego by sobie nie poradziła. Od tego momentu sama podejmuje decyzje, nie liczy już na innych. Stawia czoło wszelkim przeciwnością, nie ważne, co ją czeka, jak maszyna brnie do przodu, byleby wygrać lek dla swojego brata, choć nie zawsze pamięta, że to właśnie dla niego jest w tym miejscu. Nie każde podjęte przez nią wybory są rozsądne. Niekiedy była bezmyślna, ale zawsze starała się naprawić to, co zepsuła. Mimo wyścigu nie stała się złym człowiekiem. Posiada w sobie duże pokłady dobroci, które nie tylko ludzie potrafili docenić, a także Pandory.


„Zatrzymuję się więc, obracam się w stronę lawiny i choć mam ochotę wyć z rozpaczy, czekam na nią jak wojownik na przeciwnika. Kiedy będzie mnie zabijać, kiedy będzie wyciskać z moich płuc ostatni dech, niech wie, że się nie bałam. Jeżeli ludzie, którzy organizują ten wyścig, teraz na mnie patrzą – gdzieś tam, jakimś sposobem – to chcę, żeby widzieli moją twarz.”


Moje emocje buzowały podczas czytania, jak i już po zakończeniu lektury. Nie mogłam dojść do siebie. W pewnym momencie bałam się, że autorka ma zamiar wprowadzić trójkąt miłosny do już i tak idealnej fabuły. Na całe szczęście się pomyliłam. Tu naprawdę nic nie jest pewne, nawet to, czy Tella dotrze do mety. Nie znajdziemy tutaj utartych schematów, które mogłyby nam podpowiedzieć, co się wydarzy. „Kamień i sól” to obraz, który wprowadza wiele wątków, zwrotów akcji i pytań, na które nie ma odpowiedzi. Tak naprawdę wiemy wszystko, ale nic nie wiemy. Aż boję się pomyśleć, jak potoczą się dalsze losy naszych bohaterów.

Autorka zadbała także o wszystkie szczegóły. Nie oszczędza nam krwawych opisów, ale nie zapomina o zwykłych drobnostkach, takich jak fauna i flora, czy wygląd tubylców. Dzięki temu czujemy się, jakbyśmy sami tam byli i przemierzali daną scenerię. Emocje przeżywane przez bohaterów, odczuwamy razem z nimi. Płaczemy, śmiejemy się, a nawet denerwujemy. Cały czas czujemy niepewność, wiemy, że to jeszcze nie wszystko i może być tylko gorzej. A to nie lada wyczyn. Pisarka zadbała także o to, abyśmy byli podejrzliwi wobec każdego nowego uczestnika, który pojawia się w najbliższym otoczeniu. Podejrzliwość, a nawet mogę nazwać to paranoją, bo nikomu nie ufałam i zastanawiałam się, jak Tella może z nimi w ogóle rozmawiać. Dla mnie było to nie do pomyślenia.

Jeśli myślicie, że Victoria Scott, pokazała cały zakres swoich możliwości w pierwszej części, jesteście w błędzie. „Kamień i sól” wprowadza nas w nowe wyżyny i nie jestem pewna, czy autorka nie ma jeszcze jakichś asów w rękawie. W żadnym przypadku nie można się na to wszystko przygotować. Jestem zachwycona i czekam na więcej.


Moja ocena: 10/10

Ponad pół roku musiałam czekać, aby w moje ręce trafił drugi tom książki „Ogień i woda” (recenzja tutaj). Kiedy na początku roku dowiedziałam się, że „Kamień i sól” będzie miało premierę w lutym, odliczałam każdy dzień. Dzięki uprzejmości Wydawnictwa IUVI, pozycja trafiła w moje ręce przedpremierowo, dlatego już dziś mogę wam napisać, co o niej sądzę. A jak można sądzić po...