Taaaaak bardzo brakowało mi jakiegoś kryminału, że przeczytałam tą książkę praktycznie jednym tchem. Jakoś tak mam, że wszystkie książki Cobena, w których nie występuje Bolitar porównuję z 'Nie mówi nikomu'.
Ta miała może troszkę za mało akcji. Chociaż znowu mówie, że czytało mi się to tak szybko, że dopiero po zamknięciu książki skapnęłam się, że trochę brakowało wydarzeń. Jednak zakończenie było fantastyczne. Zwrot akcji na zwrocie. Na tym chyba polega cały urok dzieł Cobena. :)
Bardzo podobał mi się charakter głównego bohatera, jak i Muse. Ostatnio mam tak, że większość głównych bohaterów mnie irytuje swoją bezradnością, głupotą, czy czymś takim, jednak nie tu. Cope był na prawdę dobry jako narrator i bohater :)
Podobało mi się też końcowe stwierdzenie, że w zabójstwach w tym lesie pomógł każdy po trochu. W gruncie rzeczy takie ma się odczucie po przeczytaniu książki.
Jeszcze na dodatek strasznie podobało mi się zakończenie, które ku mojemu zdziwieniu Coben zrobił takie w pół otwarte. I każdy wedle własnego życzenia może się domyślić co się dokładnie później wydarzyło :) To jest wielki plus dla książki :)




'Jestem pewien, że krzyczał. Krzyczy, krzyk odbija się echem, przelatuje tam i z powrotem. Powoli cichnie, ale nigdy do końca. Jakby jakaś jego część wciąż wołała, jeszcze teraz. Morderstwo odbija się takim echem.'

Taaaaak bardzo brakowało mi jakiegoś kryminału, że przeczytałam tą książkę praktycznie jednym tchem. Jakoś tak mam, że wszystkie książki Cobena, w których nie występuje Bolitar porównuję z 'Nie mówi nikomu'.
Ta miała może troszkę za mało akcji. Chociaż znowu mówie, że czytało mi się to tak szybko, że dopiero po zamknięciu książki skapnęłam się, że trochę brakowało...