„Upiorny legat” to jedna z powieści do których nie pałam entuzjazmem. Czytałem kilkakrotnie jak i inne powieści Chmielewskiej łudząc się, że może kiedyś coś zaskoczy, tak jak w przypadku „Całego zdania nieboszczyka”. Przeczytałem po raz enty i nadal nie zaskakuje. Niestety.

Fabularnie jest jak na Chmielewską przystało – intryga pełna samych niewiadomych, chwilami jest absurdalnie, chwilami niedorzecznie, chwilami bardzo zabawnie ale tak jest praktycznie w każdej książce Chmielewskiej i zdążyłem się już do tego przyzwyczaić. To takie „środowisko naturalne” w jej powieściach. Tutaj natomiast nie zadziałała w moim przypadku intryga oparta na kantach i kradzieżach znaczków pocztowych i obcych walut. Nie zrobiło to na mnie wrażenia stąd też i odczucia mam takie jakie mam.

Nie potrafię się do końca zgrać z „Upiornym legatem”. Ma co prawda dość sporo naprawdę niezłych i zabawnych momentów jak np. scena z kotką Kasią na drzewie, rolmopsy wysyłane pocztą dla Alicji, pościgi za żółtym oplem czy polowanie na zbrodniczy element, który rżnął Joannie opony no ale nawet takie perełki nie uratowały całości.

Fanom rzecz jasna polecam, w końcu to Chmielewska. Ale nie radzę zaczynać przygody z tą autorką właśnie od tej książki.

„Upiorny legat” to jedna z powieści do których nie pałam entuzjazmem. Czytałem kilkakrotnie jak i inne powieści Chmielewskiej łudząc się, że może kiedyś coś zaskoczy, tak jak w przypadku „Całego zdania nieboszczyka”. Przeczytałem po raz enty i nadal nie zaskakuje. Niestety.

Fabularnie jest jak na Chmielewską przystało – intryga pełna samych niewiadomych, chwilami jest...