Do mnie trzeba walić wprost.
A nie jak Kafka czy Schulz, zakosami.
Wykładać na ławę kawę. Klarownie. Zrozumiale.
Bo prosty chłop jestem. I gdy w/w czytam, uśmiech martwy mam.
Teodor Fiodorem zwany, czarnym atramentem na białym pisze papierze. A talentów Jego nie da się ukryć. Objawił mi kolejny. Wędkarstwo.
Opracował Kronikę Wędkarza Wizjonera.
Zakres obowiązków wędkarza przewiduje zarzucenie wędki. Z czym nieodmiennie kojarzy się robak. Robaki w oczekiwaniu na pożarcie, zachowują się różnie. Niektóre są w stanie egzaltacji silnej. Niektóre otępiałe i z losem pogodzone. Inne burleskę tańczą, za bardzo losu nieświadome. A co poniektóre gotowe są same rybę pożreć. I nieważne co się złowi. Ważne jak zachowa się przynęta. I sedno. Glisty behawioryzm nad brzuszek pełny okonia powiedzmy, przedłożony.
Insekty owe wydłubane zostały z miękkiej, ciepłej, przyjaznej ziemi. Mogły żyć długo i szczęśliwie. Mieć dzieci i dobrą pracę. Zachciało im się zmian. Na powierzchnię ideałami zwabione. Wylazłszy, oko w oko z krzywymi lustrami stanęły. I swe przeciwieństwa zobaczyły. Za późno jednak było. Fiodor Teodor na to tylko czekał. Pozbierał i nad rzekę zaniósł. Wiemy już, że nie dla ochłody.
My, żyjący tu i teraz, znamy robale jak zły szeląg.
Czerwone, czarne, zezwierzęcone.
Skąd wiedzę tę Wędkarz Dostojewski posiadał ?
Gdy na świeczki dwie Lenin dmuchał ?
Nie pomyślał o jednym. Słowo pisane w prawosławnej Rosji nie miało szans z powszechnym analfabetyzmem. W ten sposób ludzi nie dało się ostrzec. Widmo zarazy czerwonej ciałem się stało.
Sumując, nie jest to pozycja, przy której trzęsą się wargi i podbródek.
Dlatego jedna gwiazda zgasła.

Do mnie trzeba walić wprost.
A nie jak Kafka czy Schulz, zakosami.
Wykładać na ławę kawę. Klarownie. Zrozumiale.
Bo prosty chłop jestem. I gdy w/w czytam, uśmiech martwy mam.
Teodor Fiodorem zwany, czarnym atramentem na białym pisze papierze. A talentów Jego nie da się ukryć. Objawił mi kolejny. Wędkarstwo.
Opracował Kronikę Wędkarza Wizjonera.
Zakres obowiązków...