W dalszym ciągu daję się naiwnie naciągać na powieści młodzieżowe,które już do mnie nie przemawiają.Przynajmniej takie mam wrażenie z ostatnich obserwacji.Jednak widząc te wszystkie reklamy człowiek głupieje i zaczyna wierzyć,że oto kolejna książka jest mu do szczęścia potrzebna.Kolejnym argumentem za zakupem tej powieści była znana mi już z ''Pandemonium'' autorka,po której zostało mi całkiem dobre,aczkolwiek niewyraźne wspomnienie.A że jestem ciekawą z natury osóbką,musiałam sprawdzić o co ludzie robią tyle szumu i czy rzeczywiście jest o co ten szum robić.Właśnie skończyłam książkę,więc jeśli chcesz poznać moją subiektywną (aż do bólu) opinię to zapraszam.

Tytułowa Panika jest grą stworzoną przez nieznanego osobnika,która polega na rywalizacji (dobrowolnej) uczniów ostatniej klasy szkoły średniej,a następnie na wygraniu przez jedną z nich pokaźnej sumy pieniędzy.Trzeba tylko przejść wszystkie konkurencje,które w większości mogą kończyć się śmiertelnie.Proste,nieprawdaż ?Otóż nie,tylko szaleńcy mogliby się na to zdecydować,jednak okazuje się że w Carp jest ich całkiem sporo.

Z oczywistych powodów Paniką zainteresowała się policja,ale moje pytanie brzmi : ''Gdzie byli oni wcześniej ?''.Przecież gra toczy się już od kilku lat,a stopień niebezpieczności zadań napewno nie uległ zmianie.Jeszcze na dodatek nie potrafią zapobiec ''zabawie'' nastolatków,zawsze są dwa kroki za nimi.Wiem,że autorka musiała poprowadzić wszystko tak,aby nie dopuścić do zakończenia Paniki,ale to aż razi swoją bezsensownością.Wystarczyłoby chociażby zorientować się kto jest odpowiedzialny za zbieranie pieniędzy na ową nagrodę albo gdzie uczniowie je składają.Bo chyba nie myśleliście,że co roku znajduje się bogaty sponsor co podaruje kasę za nic.

Przejdźmy teraz do najważniejszych bohaterów powieści,a na pierwszy ogień pójdzie główna postać Heather.Uważam,że została dobrze wykreowana.Nie irytował mnie jej styl bycia ani w ogóle nie odczuwałam względem niej jakichś negatywnych emocji.Z powodu swojej trudnej sytuacji rodzinnej wzbudza w czytelniku sympatię.Życie wystarczająco jej dokopało,dlatego chcemy żeby Panikę wygrała właśnie ona.Tylko,że jej powód wystartowania w grze jest dla mnie infantylny,ponieważ zerwanie z chłopakiem nie mogło wpłynąć na zmianę postrzegania Paniki przez Heather,którą to uważała za głupią i pogardzała ludźmi w nią grającą.

Równie ważną postacią jest Dodge,którego poznajemy już na początku,ale do jego pierwszego spotkania z Heather i Nat (najlepsza przyjaciółka Heather) trzeba było trochę (aczkolwiek niewiele) poczekać.Życie go również nie rozpieszcza (chyba tak jest ze wszystkimi nastolatkami w Carp) i ma faktyczny powód do brania udziału w Panice (za dużo już tego słowa się robi,wiem).Czasem jest za bardzo drastyczny w działaniu i rządza wygranej przesłania mu wszystko inne.Mimo to sympatyczna z niego postać i rozumiem jego potrzebę posiadania przyjaciół.Nie rozumiem natomiast tej natychmiastowej miłości do Nat,która wyłoniła się nie wiadomo kiedy i nie wiadomo przez co.Ja osobiście stawiam tutaj na jej wygląd.

Heather ma dwójkę najlepszych przyjaciół,na których zawsze może polegać.Nat,którą autorka chciała chyba wykreować na pustą laskę,ale nie do końca to się udało oraz Bishop,który jest zakochany w Heather a ona w nim,dzięki czemu powstało jedno wielkie love story.Nie należy zapominać o innych,drugoplanowych osobach wnoszących coś w życie głównej bohaterki.Jej młodszej siostry Lily,uzależnionej od alkoholu matki Kristy oraz Anne,kobiety u której Heather znalazła pracę (a raczej ta sama jej zaproponowała).I tutaj ma miejsce NAJWIĘKSZY absurd z całej tej książki,bowiem na podwórku tej kobiety mieszkają sobie dwa TYGRYSY.Tak,tygrysy grzecznie leżą sobie pośród drzew ogrodzone jakąś bramą i czekają aż ich pani przyniesie im mięsko.Boże,widzisz i nie grzmisz !

Język oraz słownictwo użyte do napisania powieści jest poprawne,nadaje się do czytania,ale nie jest specjalnie wyszukane.Autorka zastosowała narrację trzecioosobową,a wszystko opowiadane jest z trzech perspektyw : Heaher,Dodge'a oraz tego wszystko wiedzącego narratora właśnie.Szczere to pierwszy rozdział kompletnie mnie nie zachęcił do dalszej lektury.Był tak dziwnie napisany w moim odczuciu,na szczęście dalej było już lepiej.Potem w mojej głowie narodziło się pytanie ''Skoro bohaterom jest tak źle w tym Carp,to czemu nie wyjeżdżają do większych miast tylko czekają na przypływ gotówki ?'' Bo skoro pracują w wymienianych w książce restauracjach jako kelner albo na zmywaku to równie dobrze mogą to robić gdzie indziej.Logika,ludzie,logika.

''Panika'' to przewidywalna książka,ponieważ każdy głupi wie kto ma wygrać.Nie obeszłoby się oczywiście przez porównań do ''Igrzysk Śmierci'',co spotyka już każdą powieść dla nastolatków,dlatego nie ma to dla mnie znaczenia.Ambitna literatura to nie jest,raczej lekka książka służąca w celach rozrywkowych i nadająca się tylko dla młodzieży.Dlatego też nie spodobała mi się jakoś szczególnie,uważam że Lauren Oliver powinna się bardziej postarać przy jej tworzeniu.A najlepiej jakby napisać o czymś innym niż Panika,bo to mało ma sensu.Podsumowując,trochę się rozczarowałam.

W dalszym ciągu daję się naiwnie naciągać na powieści młodzieżowe,które już do mnie nie przemawiają.Przynajmniej takie mam wrażenie z ostatnich obserwacji.Jednak widząc te wszystkie reklamy człowiek głupieje i zaczyna wierzyć,że oto kolejna książka jest mu do szczęścia potrzebna.Kolejnym argumentem za zakupem tej powieści była znana mi już z ''Pandemonium'' autorka,po...