Po powieści Dostojewskiego zawsze bardzo chętnie sięgam ze względu na historie jakie są w nich zawarte, język, którym posługiwał się autor i dlatego, że właściwie nigdy nie wiem czego się spodziewać, ponieważ jego powieści są wielowątkowe. Tym razem autor za pomocą prostego i uczciwego bohatera piętnuje zachowanie arystokracji.

Do Rosji powraca książę Lew Mikołajewicz Myszkin, który wiele lat spędził w Szwajcarii na kuracjach zdrowotnych. Myszkin nie posiada nic prócz worka, w którym znajduje się cały jego dobytek. W Rosji odnajduje swoją krewną generałową Jepanczyn. Nie mając się gdzie podziać kieruje się do domu Lizawiety Prokofiewny Jepanczyn, która ma trzy córki: Aleksandrę, Adelajdę i Agłaję, która zakochuje się w Myszkinie.

Tytułowym idiotą jest Myszkin, z którego wszyscy się śmieją, a on mimo wszystko wierzy w innych ludzi. Jest człowiekiem wrażliwym, dobrym i niezwykle uczynnym, mimo tego, że inni wciąż z niego kpią nie potrafi nie kochać innych. Momentami było to trochę irytujące, że bohater tak naiwnie we wszystko wierzył i dawał sobą pomiatać, bo ile można coś takiego znosić? Powieść jest wielowątkowa, jednak najważniejszy opisuje relacje między Myszkinem, Nastasją Filipowną, najpiękniejszą księżną w Petersburgu oraz Agłają Iwanowną. Kolejnym ważnym wątkiem jest też kwestia spadku, Myszkin jest spadkobiercą ogromnego majątku, ale z czasem okazuje się, że nie jedynym, co skutkuje różnymi problemami.

Główny bohater jest ciekawą postacią, małomówny, nieśmiały oraz wrażliwy, ale również odważny i twardo trzymający się swoich poglądów, nie jest w stanie zrobić nic, co zostałoby uznane za złe, a nawet jest w stanie wybaczyć innym ich najgorsze winy i obdarzyć ich sympatią. To właśnie dlatego uznawany jest przez innych za idiotę. Wszystko, co dzieje się wokół Myszkina i co jest złe przez innych uznawane jest za jego winę, ale bohater pokazując swoją dojrzałość udowadnia, że negatywne opinie nie mają dla niego najmniejszego znaczenia.

Idiota to kolejna pokaźna powieść Dostojewskiego, podczas której czytania trzeba się skupić żeby nie przegapić jakiegoś ważnego wątku, jej czytanie również zajmuje trochę więcej czasu niż inne lżejsze powieści. Po raz kolejny autor skupia się na naturze zła, a losy tragicznej miłości wykorzystuje do przedstawienia człowieka jako istotę kłamliwą, zawistną i słabą, która podatna jest na wpływ innych przez co jest w stanie zrobić wszystko.

Powieści Dostojewskiego należą do tych, o których wcale nie jest łatwo napisać, ponieważ w głowie kłębi się zawsze wiele myśli, ale warto poświęcić każdą minutę jego powieściom, w których mam wrażenie, że jest mistrzem ukazywania tego, jak pokrętna może być ludzka dusza.

Po powieści Dostojewskiego zawsze bardzo chętnie sięgam ze względu na historie jakie są w nich zawarte, język, którym posługiwał się autor i dlatego, że właściwie nigdy nie wiem czego się spodziewać, ponieważ jego powieści są wielowątkowe. Tym razem autor za pomocą prostego i uczciwego bohatera piętnuje zachowanie arystokracji.

Do Rosji powraca książę Lew Mikołajewicz...