Eric-Emmanuel to mój autor życia. Genialny, najlepszy. Wszystko w jego twórczości mi się podoba. Styl pisania, oszczędność słowa, ważność poruszanych tematów, bohaterowie, społeczne kwestie, wrażliwy język i wylewające się emocje. To lubię najbardziej. Ponieważ miałam ostatnio niedobór jego prozy postanowiłam sięgnąć po bardzo krótki utwór „Zazdrośnice”

W zasadzie już sam tytuł dużo sugeruje, że spotkamy się tutaj z przyjaźnią, zapewne kobiecą i coś się wydarzy. Przypuszczać można, iż ta przyjaźń będzie na rozstroju dróg. Do tego przepiękna, minimalistyczna, stylowa okładka. Czułam, że będzie to znakomita lektura. I była! Nie zawiodłam się.
Historia rozpoczyna się dość banalnie. Głównymi bohaterkami są cztery przyjaciółki i to wokół nich będzie rozgrywać się akcja książki. Colombe, Anouchka, Raphaelle i Julie to silnie związane ze sobą nastolatki. Przyjaźnią się od lat, robią wspólnie wiele rzeczy. Wierzą, że ich przyjaźń przetrwa wszystko, że są najlepszymi przyjaciółkami i że tak będzie do grobowej deski. Ich oddanie i lojalność wobec siebie zostaną jednak postawione przed ogromnym kryzysem. Pewnego dnia Julie zwierza się z bardzo intymnej kwestii swojego życia (związane z pewnym chłopakiem – Terencem) i to rodzi niedomówienia. Pozostałe dziewczyny doszukują się w tym wątków pobocznych, odnoszą to swoich doświadczeń i pojawiają się między nimi zatajanie prawdy, drobne oszustwa i narastające sekrety. Dodatkowo wątek każdej z dziewczyn został opatrzony smaczkami z ich rodzinnego życia. Można w nich odnaleźć rozpad rodziny, przerwanie ciąży czy związek homoseksualny, ale są to tylko poboczne wątki, które nie rozwijają się zbytnio. Co moim daniem jest plusem, dlatego że nie chodziło o pokazywanie całego spektrum życia każdej z przyjaciółek, tylko ukazanie wydarzenia, które odegra ważna rolę w życiu wszystkich dziewczyn. Na problemie niedomówień, półprawd skupił się autor. W intrygę przyjaciółek wchodzi zazdrość, zawiść, potrzeba bycia lepszym. To jak to wszystko się zakończyło, mnie totalnie zaskoczyło.
Dodatkowym punktem w fabule jest przygotowanie się dziewczyn do spektaklu szkolnego pt. „Romeo i Julia”, co w ostatecznym rozrachunku będzie miało ogromny wpływ na rozwój akcji, na same bohaterki i łączy się to jednoznacznie z historią. Całą opowieść poznajemy z czterech stron, ponieważ książka ma formę pamiętników przyjaciółek lub ich wiadomości internetowych. Dzięki czemu czytelnik może dostrzec emocje i odczucia każdej bohaterki z osobna.

Schmitt według mnie stanął na wysokości zadania. Pokazał piękną, ale niejednoznaczną historię i ukazał zwyczajność codzienności. Pokazał jak myślą nastolatki, jak potrafią mały problem rozciągnąć do maksimum robiąc z niego ogromną aferę. Ale tak działa umysł dorastającej młodzieży. Nie patrzą na konsekwencje i nie przewidują zachowań. Działają tu i teraz. Tak było z naszymi bohaterkami.
Podsumowując lektura „Zazdrośnic” wprowadziła mnie w zadumę, zaskoczyła swoją prostotą i skłoniła do zastanowienia się nad tym, jak to możliwe że mężczyzna może napisać tak kobiece wątki. Jestem pełna uznania jak autor potrafi opisać damskie relacje, jak stosuje czułe, delikatne słowa. To cały Schmitt. I właśnie za to lubię jego twórczość. Polecam wszystkim, którzy lubią czytać niebanalne historie.

Eric-Emmanuel to mój autor życia. Genialny, najlepszy. Wszystko w jego twórczości mi się podoba. Styl pisania, oszczędność słowa, ważność poruszanych tematów, bohaterowie, społeczne kwestie, wrażliwy język i wylewające się emocje. To lubię najbardziej. Ponieważ miałam ostatnio niedobór jego prozy postanowiłam sięgnąć po bardzo krótki utwór „Zazdrośnice”

W zasadzie już sam...