Lee Child to niezwykle pracowity pisarz. Fakt – pisze tylko jedną serię, wykreował jednego bohatera, za to jak w zegarku raz do roku publikuje nową książkę, a jego Jack Reacher staje się coraz bardziej rozpoznawalnym elementem współczesnej popkultury.

Wbrew pozorom jego książki nie są do siebie bliźniaczo podobne; w końcu nie zjeżdżają z taśmy montażowej. Oczywiście są pewne stałe elementy: rozwój akcji, cechy charakterystyczne głównego bohatera. Widać jednak, że Child stara się swoją serię w jakiś sposób urozmaicić: a to nagle narracja jest w pierwszej osobie, a to cofamy się do czasów służby Reachera w wojsku, a to kontemplujemy amerykańskie bezdroża, a to trafiamy do jakiejś metropolii. Reacher też nie zawsze jest taki sam: momentami jawi się jako sadystyczny psychopata, innym razem jako bufon wypisz wymaluj z kina akcji klasy B, jeszcze innym razem jako w sumie uczuciowy mężczyzna, który w dorosły sposób analizuje dokonywane przez siebie wybory.

„Nic do stracenia” jest niestety moim zdaniem jedną ze słabszych pozycji w serii. Zarówno, jeśli chodzi o zawiązanie akcji, zagadkę, tempo, jak i rozwiązanie. Jedynym pozytywnym elementem jest większy, niż dotychczas ładunek emocjonalny (wątek dotyczący weteranów wojny w Iraku).
Jak dotąd Reacher trafiał w wir afery niejako mimochodem, przypadkiem. Tutaj – sam prosi się kłopoty motywowany jakimś oślim uporem. Podróżując przez Stany Reacher trafia do małego miasteczka o uroczej nazwie – Rozpacz. W miasteczku nikt nie chce mu podać nawet kawy, a za chwilę pojawia się policja, aresztuje go, a po ekspresowym procesie nasz bohater zostaje wyrzucony z miasta za włóczęgostwo. Co na to Reacher? „Skoro mnie wyrzucają, to pewnie mają coś do ukrycia…” Słabo.
Cała książka rozgrywa się w dwóch dość bezbarwnych amerykańskich miasteczkach: Nadziei i Rozpaczy, gdzieś w odludnych częściach Kolorado. Wyjątkowo nużące są ciągłe opisy cegieł, podjazdów, czy innych elementów budowlanych stosowanych w tej nieciekawej okolicy. Akcja się ślimaczy, nawet stopniowo odkrywane elementy układanki nie podnoszą ciśnienia.
Jedynym jaśniejszym punktem w całej historii jest ciekawa postać policjantki z Nadziei towarzyszącej Reacherowi w jego śledztwie.

Jeśli ktoś dopiero zaczyna czytać serię z Reacherem zdecydowanie warto zacząć po prostu od początku, a na pewno nie od tomu numer 12.

Lee Child to niezwykle pracowity pisarz. Fakt – pisze tylko jedną serię, wykreował jednego bohatera, za to jak w zegarku raz do roku publikuje nową książkę, a jego Jack Reacher staje się coraz bardziej rozpoznawalnym elementem współczesnej popkultury.

Wbrew pozorom jego książki nie są do siebie bliźniaczo podobne; w końcu nie zjeżdżają z taśmy montażowej. Oczywiście są...