Jak już pewnie każdy doskonale wie, kocham Stephena Kinga, za jego książki. Nic dziwnego, że nazywają go mistrzem grozy. To wręcz jego drugie imię, znak rozpoznawczy. I jeśli ktokolwiek z was, jeszcze go nie zna, to czym prędzej powinien to zmienić.
Główny bohater, Loius Creed wraz z żoną Rachel i dwójką dzieci Gage’, i Ellie przeprowadzają się do nowego domu w Ludlow. Louis ma tam podjąć pracę, jako lekarz na uczelni. Po wprowadzeniu się do domu poznają starca imieniem Jud. Jud mieszka wraz z żoną Normą, po drugiej stronie ulicy, którą często przejeżdżają ciężarówki Orinco.
Od domu Louis’a ciągnie się dziwnie zadbana polna ścieżka. Zaciekawiona Ellie pyta o nią i pewnego dnia Jud zabiera całą rodzinę w tajemnicze miejsce, do którego dróżka prowadzi. W tym miejscu, dzieci z miasta, chowają swoje zdechłe zwierzęta. Jest to Cmętarz Zwierząt, z dziwnym wiatrołomem, za którym dalej biegnie ścieżka wytyczona od domu Creed’ów.
Gdy kot Ellie – Church, zostaje potrącony przez jedną z ciężarówek, Jud zabiera Louis’a „na drugą stronę”, by tam pochować kota. W południe, następnego dnia Church wraca z krwią na wąsach i dziwnym mętnym wzrokiem, od którego włos jeży się na głowie.
Stephen King po raz kolejny nie zawiódł moich oczekiwań, z czego jestem ogromnie zadowolona. Mam też nadzieję, że nigdy nie trafię na jego książkę, poniżej poziomu, jaki do tej pory reprezentował.
Standardowo czytałam w dzień, a nawet wtedy, wliczając w to działanie mojej bujnej wyobraźni, bałam się, że zza rogu wyjdzie nagle pachnący mokrą ziemią i szalony Church.
Książka jest w miarę krótka, jeśli miałabym ją porównywać do innych Kinga, aczkolwiek w ogóle od nich nie odstaje. Nadal mamy grozę, niewytłumaczalne zdarzenia i zakończenie, które wrażliwsze osoby może przyprawić o niezłe palpitacje serca.
Jestem pod wrażeniem również pomysłowości autora, która chyba nie zna granic. W ani jednej książce nie poczułam schematyczności, każda ma swój własny tok rozwoju i w zależności od tematyki, odpowiednio dozuje nam napięcie. To również jest ważne, autora można lubić, ale jeśli jest schematyczny, to jego książki się nudzą. U Kinga takie coś nie występuje.
Polecam osobom lubiącym styl Kinga, lubiącym książki trzymające w napięciu i zdecydowanie o mocniejszych nerwach. Dla takich jak ja, mam małą wskazówkę – nie czytajcie po zapadnięciu zmroku… szczególnie, jeśli macie w domu czarnego kota.

Jak już pewnie każdy doskonale wie, kocham Stephena Kinga, za jego książki. Nic dziwnego, że nazywają go mistrzem grozy. To wręcz jego drugie imię, znak rozpoznawczy. I jeśli ktokolwiek z was, jeszcze go nie zna, to czym prędzej powinien to zmienić.
Główny bohater, Loius Creed wraz z żoną Rachel i dwójką dzieci Gage’, i Ellie przeprowadzają się do nowego domu w Ludlow....