Takich książek nie ma zbyt wiele, zwłaszcza pisanych po polsku, a więc jest to swoisty ewenement. Autobiografia, trochę emocjonalny pamiętnik, notatnik zapisany uczuciami i opisami zachowań: lękiem, wstydem, poczuciem winy, autoagresją, alienacją, desperacją, determinacją, ale i brakiem poczucia sensu oraz nadzieją. Doświadczenie osób trans jest na pewno wyjątkowe, dotykające ich wykluczenie jest zwielokrotnione, a brak społecznej akceptacji rzutuje niewątpliwie na niski poziom ich samoakceptacji. Kosińska pokazuje swoją drogę do bycia sobą (w sensie zewnętrznym jak i wewnętrznym, co tutaj splata się bardzo silnie), dobitnie zaznaczając, jak wiele ją to kosztowało, jak bardzo poraniło, jakiej nieziemskiej wytrwałości od niej wymagało. Agresja innych, wyzwiska, próby samobójcze, niezrozumienie, nieludzkie procedury, depresja, szpital psychiatryczny, terapia i wieczna niemożność osiągnięcia ideału, a także to, co niektórym może się nie kleić, czyli zmieszanie wątków LGBT+ i religii (ale moim zdaniem życiowo jest to tutaj bardzo przekonywające i wiarygodne) - to wszystko tutaj jest. Brudny róż to książka otwierająca oczy, potrzebna, ale i wymagająca empatii. Z jednej strony przydałoby się, żeby czytali ją hejtujący/e twardogłowi/e, choć z drugiej nie wiem, czy potrafiłaby ona obudzić współczucie u osób bez emocjonalnej wyobraźni. Przy okazji polecam inną książkę napisaną w nieco innym stylu na temat transgenderyzmu: Justin Vivian Bond - Tango. Powrót do dzieciństwa w szpilkach (autorka zagrała w świetnym filmie Shortbus).

Takich książek nie ma zbyt wiele, zwłaszcza pisanych po polsku, a więc jest to swoisty ewenement. Autobiografia, trochę emocjonalny pamiętnik, notatnik zapisany uczuciami i opisami zachowań: lękiem, wstydem, poczuciem winy, autoagresją, alienacją, desperacją, determinacją, ale i brakiem poczucia sensu oraz nadzieją. Doświadczenie osób trans jest na pewno wyjątkowe,...