Fabularnie cała seria jest spoko - pierwsza część najlepsza. Niestety im dalej tym gorzej technicznie, ciężko rozróżnić postacie kiedy co drugi facet ma tę samą kozią bródkę, nie pomaga też kiedy dochodzą inni rysownicy, do tego w tym tomie rysownicy zmieniają się co parę stron. Koloryści też się nie popisali często zamieniając kolory postaci w obrębie dialogu...

Fabularnie cała seria jest spoko - pierwsza część najlepsza. Niestety im dalej tym gorzej technicznie, ciężko rozróżnić postacie kiedy co drugi facet ma tę samą kozią bródkę, nie pomaga też kiedy dochodzą inni rysownicy, do tego w tym tomie rysownicy zmieniają się co parę stron. Koloryści też się nie popisali często zamieniając kolory postaci w obrębie dialogu...

Trzecia część komiksowej wersji "Millennium" również nie zawodzi, a napisać można nawet, że podwyższa poziom. MOŻLIWY SPOILER Historia Lisbeth Salander, będącej ofiarą spisku państwowego rysunkowo opowiedziana jest równie emocjonująco co książkowy oryginał. Oczywiście ponownie twórcy zastosowali pewne fabularne skróty, jednak naprawdę nie wpływają one negatywnie na odbiór całości, a wręcz przeciwnie - ujmują ją w sposób idealny do przeczytania. Pojawiają się niemal wszystkie kluczowe sceny, wątki i bohaterowie, zatem zabieg przycięcia fabuły naprawdę został dobrze przeprowadzony. Kreska wciąż jest surowa, momentami nawet trudna, ale idealnie komponuje się z ciężarem historii, bądź co bądź kryminalnej. Sceny morderstw, czy strzelanin oddają brutalność opowieści, natomiast sylwetki głównych bohaterów dobrze odzwierciedlają ich książkowe pierwowzory. Da się zauważyć, że w "Zamku z piasku, który runął" zaostrzono język, raz po raz wplatając do dialogów "rzucanie mięskiem". Myślę jednak, że zabieg taki również zwiększa realizm, dobrze pasujący do thrillera politycznego. Komiks, podobnie jak książka skierowana jest do starszych odbiorców, zatem nikt nie powinien gorszyć się na wyżej wymienione aspekty. Dla mnie jako dla fana oryginalnej trylogii Stiega Larssona oraz kultury komiksowej przeczytanie historii w obu wersjach było dużą satysfakcją i przyjemnością.

Trzecia część komiksowej wersji "Millennium" również nie zawodzi, a napisać można nawet, że podwyższa poziom. MOŻLIWY SPOILER Historia Lisbeth Salander, będącej ofiarą spisku państwowego rysunkowo opowiedziana jest równie emocjonująco co książkowy oryginał. Oczywiście ponownie twórcy zastosowali pewne fabularne skróty, jednak naprawdę nie wpływają one negatywnie na odbiór...

Tym razem opowieść ponownie skupia się na Lisbeth Salander i jej problemach z przeszłością. Przeszłością, która nadal ma mocny wpływ na współczesność. I nie chodzi tu tylko o relację z zwyrodniałym ojcem, ale także z ludźmi, którzy lata temu z nim współpracowali, a nadal mają wielkie wpływy. Lisbeth jest osobą, która powinna zamilknąć na wieki. Mikael i redakcja Millenium schodzą na drugi plan.


http://salomonik.eu/blog/przeczytane/1925-zamek-z-piasku-ktory-runal-denise-mina

Tym razem opowieść ponownie skupia się na Lisbeth Salander i jej problemach z przeszłością. Przeszłością, która nadal ma mocny wpływ na współczesność. I nie chodzi tu tylko o relację z zwyrodniałym ojcem, ale także z ludźmi, którzy lata temu z nim współpracowali, a nadal mają wielkie wpływy. Lisbeth jest osobą, która powinna zamilknąć na wieki. Mikael i redakcja Millenium...

DZIEWCZYNA, KTÓRA KOPNĘŁA GNIAZDO SZERSZENI

Tak w wolnym tłumaczeniu brzmi amerykański tytuł finalnego tomu trylogii Stiega Larssona i taki też w oryginalnej edycji nosi jego komiksowa adaptacja. Jak widać w Stanach najciekawsza postać serii zdominowała wszystko inne. Ale nie ma się co dziwić, Lisbeth Salander od początku kradnie całe show, a wraz z rozwojem fabuły jest jej coraz więcej na stronach. Aż szkoda, że to już koniec, bo komiksowa adaptacja losów jej i Mikaela Blomkvista po raz kolejny udowodniła, że jest solidnym, udanym czytadłem dla każdego miłośnika pierwowzoru i mocnych wrażeń.

Piekło prawie się rozpętało. Są tacy, którzy chcą stłumić tę iskrę by nie wywołała pożaru mogącego pochłonąć wielu ludzi, ale Mikael Blomkvist zamierza im w tym przeszkodzić. Chce obronić Lisbeth Salander i wyjawić prawdę o jej przeszłości i machlojkach tych, którzy od lat pozostawali bezkarni. Gdy dziewczyna leży w szpitalu po postrzale w głowę, na jednym oddziale ze swoim niedoszłym oprawcą (i zarazem swoją niedoszłą ofiarę w jednej osobie),dziennikarz stara się zrobić wszystko, by pomóc przyjaciółce, nawet wbrew jej woli. Do procesu angażuje swoją siostrę, prawniczkę, a policji nie zamierza ułatwiać pracy. Czy jego krucjata coś zmieni? A może sprowadzi na nich wszystkich jeszcze większe niebezpieczeństwo? Lisbeth kopnęła w końcu gniazdo szerszeni, a on zamierza jeszcze bardziej drażnić owady…

W przypadku filmów następne części serii dzieli się na dwa rodzaje – kontynuacje i kolejne rozdziały sagi. Czym różnią się od siebie? Kontynuacja to po prostu jeszcze jeden zamknięty film, kolejny rozdział natomiast rodzi się wtedy, gdy część wcześniejsza zakończyła się w otwarty sposób, a teraz niezamknięte wątki otrzymują swoje rozwinięcie (a czasem nawet zakończenie). Za przykład można podać takie tytuły, jak „Matrix: Rewolucje” czy „Piraci z Karaibów: Na krańcu świata”. I tego typu dziełem jest także „Zamek z piasku, który runął”. Razem z „Dziewczyną, która igrała z ogniem” tworzy tak naprawdę jedną zamkniętą opowieść, z pierwszą częścią serii łączącą się na zasadzie kilku wątków i postaci. wszystko tu znajduje swoje rozwinięcie, wszystko też zostaje zakończone. Nie ostatecznie, jak wiemy – powstała w końcu czwarta powieść, napisana już jednak przez kontynuatora spuścizny zmarłego Larssona.

Scenariusz „Zamku…” jak zwykle nie zawodzi. O ile książka, choć świetnie napisana, czasem nużyła nadmierną ilością polityki w treści, o tyle komiks na jej podstawie skupił się na najistotniejszych rzeczach, godnie podsumowując serię. Mamy więc tajne służby, mordercę, sensacyjne wątki, szybką akcję, ale mamy również nieco thrillera prawiecznego, odrobinę politykowania (nie obyłoby się bez tego) i dziennikarskie śledztwo połączone z problemami osobistymi. A wszystko to zmiksowane w smakowitą, bardzo udaną i mroczną całość, którą czyta się z prawdziwą przyjemnością.

Graficznie też jest znakomicie. Z ekipy rysowników odszedł Manco, ale pozostał niezawodny Mutti, który rysuje realistycznie, nie szczędząc szczegółów i czerni. Większą rolę odegrał też Fuso. Jego rysunki są prostsze, bardziej kanciaste, ale pasują do całości. Czy burzą spójność? Pewnie znajdą się tacy, którzy tak uznają, ale komiks ogląda się znakomicie. Dlatego też ze swojej strony polecam go bardzo gorąco – tak jak zresztą całą udaną serię komiksową „Millennium”.

Recenzja opublikowana na moim blogu http://ksiazkarnia.blog.pl/2016/11/21/zamek-z-piasku-ktory-runal-andrea-mutti-andrea-mutti-i-antonio-fuso/

DZIEWCZYNA, KTÓRA KOPNĘŁA GNIAZDO SZERSZENI

Tak w wolnym tłumaczeniu brzmi amerykański tytuł finalnego tomu trylogii Stiega Larssona i taki też w oryginalnej edycji nosi jego komiksowa adaptacja. Jak widać w Stanach najciekawsza postać serii zdominowała wszystko inne. Ale nie ma się co dziwić, Lisbeth Salander od początku kradnie całe show, a wraz z rozwojem fabuły jest...

Jeśli "Millenium" nie jest komuś obce, komiksowa adaptacja Denise Miny będzie wspaniałą gratką dla czytelnika.

Chłodne rysunki, charakterystyczna toporna forma kresek, wyraziste tło dla głównych postaci i wszechobecny mrok - wspaniale uzupełniają trylogię książkową, dzięki graficznemu przedstawieniu bohaterów i towarzyszącego im klimatu.

Gdy wpierw sięgniecie po komiks bez znajomości pierwowzoru, możecie przeżyć lekki zawód. Jednak jeśli czytaliście oryginał i dopiero teraz sięgacie po komiks, wasz głód zostanie zaspokojony, wewnętrzne dziecko podrośnie, estetyczne bolce ulegną dopieszczeniu.

Naprawdę polecam. Czasem dany tytuł trafia do mnie za jeden element lub kilka zarysów. Ten konkrety twór całościowo mnie rozłożył na łopatki, jako sprawne dopełnienie oryginału.

Jeśli "Millenium" nie jest komuś obce, komiksowa adaptacja Denise Miny będzie wspaniałą gratką dla czytelnika.

Chłodne rysunki, charakterystyczna toporna forma kresek, wyraziste tło dla głównych postaci i wszechobecny mrok - wspaniale uzupełniają trylogię książkową, dzięki graficznemu przedstawieniu bohaterów i towarzyszącego im klimatu.

Gdy wpierw sięgniecie po komiks...

Jeden z niewielu komiksów, który totalnie mnie nie wciągnął. Ma przyciągające wzrok rysunki, ale fabuła jest spłaszczona, nie ma w niej magii, nie przyciąga. Jak dla mnie kompletnie nie dorównuje książce.

Jeden z niewielu komiksów, który totalnie mnie nie wciągnął. Ma przyciągające wzrok rysunki, ale fabuła jest spłaszczona, nie ma w niej magii, nie przyciąga. Jak dla mnie kompletnie nie dorównuje książce.

Tom 2

Tom 2

Podsumowując:
-Cała trylogia prezentuje ładną oprawę graficzną i przejścia fabularne,
-jeśli chodzi o poprowadzenie samej fabuły to jest tak jak się spodziewałem "po łebkach",
-ciekawe przypomnienie zagmatwanej historii Lisbeth,

Podsumowując:
-Cała trylogia prezentuje ładną oprawę graficzną i przejścia fabularne,
-jeśli chodzi o poprowadzenie samej fabuły to jest tak jak się spodziewałem "po łebkach",
-ciekawe przypomnienie zagmatwanej historii Lisbeth,