Książka mi się podobała, chociaż mniej, niż „Panika”, bo tam autor pociągnął kilka sensacyjnych wątków naraz. Gdy cała książka poświęcona jest polowaniu na jednego człowieka, bywa to nieco nużące, bo ileż to razy sprawca może się wymykać i jak bardzo miałby być sprytny, skoro w rzeczywistości degeneraci raczej zbyt sprytni nie są, zwłaszcza gdy poluje na takiego cały sztab agentów i policjantów. Żeby takie polowanie trwało przez całą książkę, nieudaczność organów ścigania musi się przejawiać tu czy tam.
Bardzo pozytywnym i pouczającym elementem książki jest omawianie szczegółów technik laboratoryjnych, choć z drugiej strony nie wiem, czy to etyczne informować o takich szczegółach czytelników, wśród których może się pojawić kandydat na czarny charakter.
Załatwienie głównego bandziorka było cacy, choć moja robaczywa wyobraźnia widziała w ostatniej akcji o tak wyjątkowym charakterze niepokorną policjantkę, z drugiej strony rozwiązanie użyte w książce było konsekwentne i logiczne.
Nie podobało mi się, że policjantka obgryza paznokcie i ma skłonność do samookaleczania się, nie jestem fanem tego rodzaju masochizmu u kobiet, zwłaszcza u takich, które z urzędu powinny mieć tak zwane „jaja” i być zdolne do zrobienia krzywdy komu trzeba. Ten aspekt profilu psychologicznego policjantki jest jakoś tam niespójny. Powinna mieć w sobie coś wrednego, nawet sadystycznego, co najwyżej kontrolować tę swoją wredność wobec osób, które na to nie zasługują.
Ale cóż, książka jest niezła i polecam ją czytelnikom lubiącym historyjki z dreszczykiem.

Książka mi się podobała, chociaż mniej, niż „Panika”, bo tam autor pociągnął kilka sensacyjnych wątków naraz. Gdy cała książka poświęcona jest polowaniu na jednego człowieka, bywa to nieco nużące, bo ileż to razy sprawca może się wymykać i jak bardzo miałby być sprytny, skoro w rzeczywistości degeneraci raczej zbyt sprytni nie są, zwłaszcza gdy poluje na takiego cały sztab...