Niemal rok temu przeczytałam "Shoguna", nadszedł czas na kolejną książkę Clavella. Delektowałam się nią od dłuższego czasu.
Wprawdzie nie przeczytałam jeszcze dwóch wcześniejszych części azjatyckiej sagi traktujących o Noble House, ale to nie przeszkadzało w lekturze.

"Gai-jin" spodobał mi się znacznie bardziej niż "Shogun".
Jak to u tego autora bywa, zachwyca mnie zręczność, jaką posługuje się przy konstruowaniu skomplikowanej fabuły i interesujących postaci. Intrygi = to, co kotki lubią najbardziej. Nadto znakomicie pokazuje ironię ludzkiego istnienia, jego kruchość oraz gamę sprzecznych uczuć, jakie potrafią targać człowiekiem (miłość, nienawiść, lojalność, litość, nieufność...).

Niektórzy pisarze powinni się uczyć od Clavella, jak przy ogromnych rozmiarach książki (ponad 1000 stron pozdrawia!), równoczesnym świetnym i nie nużącym prowadzeniu różnych, skomplikowanych wątków nie zatracić głębi nawet drugoplanowych postaci. :P

Faworytów miałam trzech, przede wszystkim Hiraga, a potem Andre Poncin i Yoshi Toranaga. Hiraga i Yoshi stali po dwóch stronach barykady, ale byli równie ciekawi, dzielili zresztą wiele wspólnych cech.
Nie cierpiałam szczerze Angelique Richaud, chociaż jako kobieta byłam w stanie wczuć się jej dość trudną sytuację.
Zaś Malcolm Struan był lekko mdły, z gai-jinów bardziej zajmował mnie Andre Poncin i Philip Tyrer. Jeszcze Pallidar ujął mnie zręcznym zagraniem pod koniec książki.

Część wydarzeń opisanych w książce nie była zaskakująca, skoro oparte zostały na realnych wypadkach tuż poprzedzających upadek shogunatu i epokę Meiji, jednak lektura trzymała w napięciu.
Jak dotąd to moja ulubiona książka Clavella.

Naprawdę polecam. (zresztą Clavella nawet nie trzeba polecać, klasyka, no i Mr. Bestseller mówi za siebie :P)

Niemal rok temu przeczytałam "Shoguna", nadszedł czas na kolejną książkę Clavella. Delektowałam się nią od dłuższego czasu.
Wprawdzie nie przeczytałam jeszcze dwóch wcześniejszych części azjatyckiej sagi traktujących o Noble House, ale to nie przeszkadzało w lekturze.

"Gai-jin" spodobał mi się znacznie bardziej niż "Shogun".
Jak to u tego autora bywa, zachwyca mnie...