Muszę przyznać, że srogo się zawiodłem na biografii Knuta Wielkiego. Jakkolwiek Jakub Morawiec należy do najwybitniejszych znawców dziejów Skandynawii w średniowieczu, celując szczególnie w przełom X i XI wieku, to muszę z przykrością stwierdzić, że przekaz informacji w jego wydaniu jest wyjątkowo nużący. Im dalej w las, tym drzewa zbyt gęste, tak, że ledwo można między nimi przejść. A sporo sobie obiecywałem po tej pozycji, tym bardziej, że w polskim piśmiennictwie historycznym próżno szukać książek o tej tematyce. Można powiedzieć nawet, że wypełniona została tutaj pewna luka. Zdawałem sobie wprawdzie sprawę z typowo naukowego charakteru tej biografii, aczkolwiek liczyłem na bardziej strawny "kąsek". Jeśli chodzi o aparat naukowy, to wzbudza on oczywiście uzasadniony podziw, lecz warto by było postarać się o ciut inną formę, biorąc pod uwagę to, że praca została wydana w komercyjny sposób.
Odnosząc się do samej treści warto zauważyć, że postać władcy Danii i Anglii jest dosyć mało znana szerszej publiczności w Polsce. Jest to o tyle dziwne, jeśli się zważy, że mamy tutaj przecież do czynienia z wnukiem Mieszka I. Sam fakt pokrewieństwa dynastii Piastów (Knut otrzymał na chrzcie jako drugie imię - Lambert, co wzmacnia przeświadczenie o jego pokrewieństwie z rodem pierwszych władców Polski) z jednym z najpotężniejszych władców średniowiecza powinien powodować większe zainteresowanie w naszej historiografii. Tymczasem obowiązuje w niej jeszcze sporo mitów. Na przykład w powszechnej świadomości funkcjonuje jako pewnik imię matki Knuta jako Sygryda Storrada (słowiańska Świętosława),co zdaniem Morawca, w oparciu o krytykę źródeł, jest nieweryfikowalne.
Jeśli wiadomości o piastowskiej proweniencji Knuta należą jeszcze do tych ciekawszych, to nie można tego powiedzieć o bardzo szczegółowym opisie autora odnośnie relacji władcy z jego dworem oraz historii politycznej okresu jego panowania w Danii i w Anglii. Morawiec do tego stopnia dzieli włos na czworo, że w połowie książki nie ma się już zbytniej ochoty brnąć dalej. Wielka szkoda.
Książkę, jeśli już miałbym ją komuś polecać, to chyba tylko wyłącznie jako pozycję w bibliografii pracy magisterskiej z tej tematyki.

Muszę przyznać, że srogo się zawiodłem na biografii Knuta Wielkiego. Jakkolwiek Jakub Morawiec należy do najwybitniejszych znawców dziejów Skandynawii w średniowieczu, celując szczególnie w przełom X i XI wieku, to muszę z przykrością stwierdzić, że przekaz informacji w jego wydaniu jest wyjątkowo nużący. Im dalej w las, tym drzewa zbyt gęste, tak, że ledwo można między...

Wydawnictwo „Avalon” w znanej serii poświęconej władcom Polski nie pomija obcych królów i książąt powiązanych w pewnym stopniu z historią naszego kraju. Knut (bardziej chyba znany w innych opracowaniach jako Kanut) ma bowiem korzenie polskie. To syn Świętosławy, znanej na Zachodzie jako Sygryda Storrada, niezwykłej postaci, co do której pochodzenia trwają naukowe spekulacje. Bohater niniejszej monografii zapisał się trwale w historii Europy. Mało który władca panował równolegle w trzech państwach, dokonał skutecznej inwazji Wysp Brytyjskich, zaś pod koniec życia podporządkował sobie Norwegię, której granice w tamtych czasach były znacznie obszerniejsze. Co ciekawe, wcześniej uzyskał koronę Anglii, aniżeli rodzinnej Danii.
Dla osoby lubującej się w średniowieczu, ta pozycja z pewnością się spodoba. Niesłychanie ciekawy okres, bardzo burzliwy, może trochę u nas mniej znany – przypuszczalnie za sprawą nieustannych walk z Niemcami, Rusią, zakończonych wreszcie katastrofą Mieszka II. Poszukiwanie zależności i pokrewieństw pomiędzy znanymi postaciami z tamtych czasów, meandry władzy, doraźne sojusze i walka o wpływy zostały w tej pozycji przedstawione bardzo zręcznie i przystępnie. Oprzyrządowanie wprawdzie naukowe (z obszerną bibliografią i przypisami),lecz wcale nie przeszkadza to w lekturze. Wartościowa pozycja, godna polecenia.

Wydawnictwo „Avalon” w znanej serii poświęconej władcom Polski nie pomija obcych królów i książąt powiązanych w pewnym stopniu z historią naszego kraju. Knut (bardziej chyba znany w innych opracowaniach jako Kanut) ma bowiem korzenie polskie. To syn Świętosławy, znanej na Zachodzie jako Sygryda Storrada, niezwykłej postaci, co do której pochodzenia trwają naukowe...

Autor uparł się przy Knucie. Obfity przegląd wydarzeń. Trochę więcej swady - jak np. u profesora Lipońskiego (który używa formy Kanut) i byłoby całkiem dobrze. Aczkolwiek chętnie przeczytałbym też inną wersję opisywanych wydarzeń. Kuzyn Mieszka II. Jego piastowska matka być może dołączyła do niego w Anglii. Miał wcześniej konkubinę, czy też małżonkę ? Zanim poślubił Emmę - królewską wdowę i normandzką księżniczkę. Po początkowych okrucieństwach, łagodnieje oczywiście by doprowadzić do ułagodzenia Anglików. Hojny wobec Kościoła i podobno religijny. Dość mobilny władca - Anglia, Dania, Norwegia. Być może Szkocja. No i Rzym. Dla mnie najciekawsze były wzmianki o wspieraniu reformy monastycznej. Wydanie kodeksu z 1018 roku, który zakazywał sprzedaży chrześcijan w niewolę - poganom, czy w ogóle ? Jak też o "fabryce" ksiąg w Anglii za jego czasów. Na bakier ze świętym Olafem z Norwegii, którego bezkompromisowość akurat mi się podoba. Przydałoby się jakieś poluzowanie stylu, bo jest "za gęsto". Z zachowaniem dawki informacji.

Autor uparł się przy Knucie. Obfity przegląd wydarzeń. Trochę więcej swady - jak np. u profesora Lipońskiego (który używa formy Kanut) i byłoby całkiem dobrze. Aczkolwiek chętnie przeczytałbym też inną wersję opisywanych wydarzeń. Kuzyn Mieszka II. Jego piastowska matka być może dołączyła do niego w Anglii. Miał wcześniej konkubinę, czy też małżonkę ? Zanim poślubił Emmę -...

Autor ma manie wyższości i udowadnia to czytelnikowi na każdym kroku!

Autor ma manie wyższości i udowadnia to czytelnikowi na każdym kroku!

Propozycja dla miłośników historii, dotycząca angielsko-skandynawskiego króla, ale powiązanego w znaczący sposób z polskim władcą. Bohater tytułowy był bowiem synem Swena Widłobrodego i Sygrydy Storråda, inaczej zwanej Gunhildą Polską. To córka Mieszka I i najprawdopodobniej Dobrawy, siostra Bolesława Chrobrego. Żeby dopełnić tak znamienity rodowód trzeba wspomnieć, iż w drzewie genealogicznym, jako dziad Knuta, widnieje Harald Sinozęby, król Danii i Norwegii, słynny wojownik i człowiek, który wprowadził do Danii chrześcijaństwo (przy okazji, zabawna ciekawostka - od jego przydomka wzięła swoją nazwę technologia Bluetooth).

Książka jest solidnym opracowaniem, przybliżającym nam postać władcy, jego polityczne wybory i strategię wojenną. Dokonał on nie tylko podboju Anglii, ale z czasem udało mu się również pokonać Olafa II, który zastąpił na tronie ojca Knuta i zagarnąć norweskie ziemie. Na Wyspach wprowadził nowy system monetarny, podzielił także kraj na cztery hrabstwa. Utrzymywał bardzo dobre stosunki z kościołem, niejako kontynuując politykę swego dziada, dzięki czemu w księgach hagiografów został opisany dość łaskawie.

http://fileiholicy.blogspot.com

Propozycja dla miłośników historii, dotycząca angielsko-skandynawskiego króla, ale powiązanego w znaczący sposób z polskim władcą. Bohater tytułowy był bowiem synem Swena Widłobrodego i Sygrydy Storråda, inaczej zwanej Gunhildą Polską. To córka Mieszka I i najprawdopodobniej Dobrawy, siostra Bolesława Chrobrego. Żeby dopełnić tak znamienity rodowód trzeba wspomnieć, iż w...

Książka o ciekawej tematyce, popisowo zmarnowanej przez autora. Naukowo nie oceniam, bo się nie znam. Jak czytelnik zainteresowany książką historyczną, po raz kolejny stwierdzam, że polscy historycy nie umieją pisać. Autor nawet nie stara się zaciekawić czytelnika. W książce nie ma życia, nie ma szkieletu, za to jest ogrom nudy. Jakby autor z góry założył, że książka naukowa musi być nudna. Styl kiepski, liczne błędy (jakby tekst nie przeszedł redakcji). Historycy często narzekają, że nikt nie czyta ich "mądrych książek". Mam dla nich radę. Piszcie DLA LUDZI, a nie tylko dla siebie. Bo każdy może napisać książkę taką, jak mu się podoba, ale wydawać ją można tylko wtedy, jeśli ma choć cień szansy zainteresować czytelnika.

Książka o ciekawej tematyce, popisowo zmarnowanej przez autora. Naukowo nie oceniam, bo się nie znam. Jak czytelnik zainteresowany książką historyczną, po raz kolejny stwierdzam, że polscy historycy nie umieją pisać. Autor nawet nie stara się zaciekawić czytelnika. W książce nie ma życia, nie ma szkieletu, za to jest ogrom nudy. Jakby autor z góry założył, że książka...