Ta książka znalazła się w zacnym gronie moich ulubienic. Zapowiadam, że przynajmniej raz w roku obowiązkowo będę do niej wracać, śledzenie tej historii przychodziło mi z nieukrywaną przyjemnością. Nie jest to tania historia romansu chłopaka ze szkoły średniej do nauczycielki, jakby można było sądzić na początku.

Niektórzy myślą, że jest to autobiograficzna książka, jednocześnie podważając genialność głównego bohatera. Ja jednak nie chciałam wymyślać własnej wersji, więc poczytałam sobie wywiady z tym autorem i dowiedziałam się, że Madame to postać wymyślona, a chłopak, który jest jednocześnie narratorem w powieści to tylko w jakiejś części Antoni Libera, bo tak naprawdę był nieśmiałym uczniem, więc ta jego butność jest naciągana. Trzeba jednak przyznać autorowi, że stworzył wspaniałą postać. Kobiety się nim zachwycą, a zakompleksieni mężczyźni go znienawidzą. Ja powiem tak: nie mam ochoty czytać o nieudacznikach, alkoholikach, narkomanach, postaciach miotających się i przeżywających swoje własne bóle egzystencjonalne, z których tyle wynika, że człowiek jest słaby. Zdecydowanie we współczesnej polskiej literaturze jest mało bohaterów, którzy pomimo tych bóli swoją postawą nakręcają czytającego do działania, do wzięcia swoich losów w swoje ręce? Dlaczego jest tak mało geniuszy w książkach? Wolimy się identyfikować z miernotą, albo poczuć się w takim zestawieniu odrobinę lepszymi? Antoni Libera zafascynował mnie swoim językiem i omamił elokwencją tego chłopaka. Zrobił to w wielkim stylu i w sposób mistrzowski.

Chłopak z "Madame" jest przekonany, że urodził się za późno. Wszystko co ciekawe wydarzyło się wcześniej, a teraz nuda i nic się nie dzieje. Nie załamuje rąk, a że ma duszę artystyczną zakłada zespół jazzowy. Kariera zespołu trwała krótko, ale jego koniec przeszedł do "nieoficjalnej" historii szkoły. Potem wymyśla kółko teatralne. Niby sukces, ale po nim już tylko żenada. Za co by się chłopak nie wziął był w tym najlepszy, ale co z tego, jak czasy nie ku temu. Zafascynował się nauczycielką francuskiego i w tym też był lepszy od kolegów. Zimna i niedostępna, dla niego stała się źródłem wiedzy o peerelowskim świecie. Im więcej się o niej dowiadywał, tym Madame z Królowej Sniegu zmieniała się w postać z tragedią rodzinną w tle, i dramatyzm tej postaci hamował jego zapędy zdobywcy. Nawet gdy odkrył, że został wykorzystany do ucieczki z kraju, nie zdradza jej. W sensie duchowym z chłopca zmienia się w mężczyznę.

Madame radzi na koniec chłopakowi "uciekaj stąd" tak, jak ona to robi. Po latach narrator pisze, jako trzydziestoparolatek odczuwający żal, że nie posłuchał tej rady. Przekonuje się na własnej skórze, czym jest karcące ramię sprawiedliwości ludowej. Pisarz zmuszany jest układać się z cenzurą, jeśli w ogóle chce być wydawany. Nie ma złudzeń, gdzie żyje i czym jest władza i jak się rozprawia z inteligencją. Przyznaje rację tym, którzy postanowili wyrwać się z tego świata za wszelką cenę, aby tylko zachować siebie i żyć w zgodzie z prawdą w sobie. Ale żeby nie było, że to taki ciężki twór, dodam że prawie cała książka jest utrzymana w tonie ironiczno-żartobliwym, dopiero na koniec autora dopada smutna refleksja "czuję, że dalsze trwanie na tym tonącym okręcie grozi - nawet nie śmiercią, ale wyjałowieniem; uwikłaniem się w coś, co pustoszy wewnętrznie". Nadchodzą ciężkie czasy, stan wojenny i narrator przekonuje się, że życie w "ciekawych" czasach wcale nie jest takie ekscytujące. W danej chwili nie jest panem swojego losu, mimo tego nie traci nadziei. Książkę tę traktuje, jak list w butelce.

Ta książka znalazła się w zacnym gronie moich ulubienic. Zapowiadam, że przynajmniej raz w roku obowiązkowo będę do niej wracać, śledzenie tej historii przychodziło mi z nieukrywaną przyjemnością. Nie jest to tania historia romansu chłopaka ze szkoły średniej do nauczycielki, jakby można było sądzić na początku.

Niektórzy myślą, że jest to autobiograficzna książka,...