Kontynuuję moją podróż po małych i pięknych oficynach wydawniczych. Tym razem trafiłam na gdyńskie wydawnictwo Latarnia. A w Latarni ukazała się „Lida” Aleksandra Jurewicza. Niewielka i piękna książka, historia, która tliła się w autorze od momentu, gdy w 1957 roku wraz z rodzicami opuścił swoją Arkadię by zamieszkać w Polszy.

Jurewicz opowiada o wrześniowych dniach przed opuszczeniem rodzinnej Lidy, gdy starał się za wszelką cenę odwlec moment wyjazdu. Nie chce zostawiać dziadków, nie chce żegnać psa Cygana. Wszystko tu jest bliskie sercu, znajome. Autor opowiada o dramatycznym pożegnaniu na peronie dworca, o trudnych początkach w obcym kraju, o swoim wyobcowaniu i o niewyobrażalnej tęsknocie za „rajem utraconym”.

To powolna, płynąca z serca proza, przeplatana niezwykle wysublimowaną poezją. To głos nie tyko Jurewicza ale tysięcy dzieci i dorosłych, którzy w latach powojennych zdecydowali się lub zostali zmuszeni by opuścić rodzinne strony. To opowieść o ranie zadanej w dzieciństwie, która po dzień dzisiejszy jątrzy się i boli. Ale ta historia nie jest rzewna i przygnębiająca. Jest po prostu prawdziwa.

Kontynuuję moją podróż po małych i pięknych oficynach wydawniczych. Tym razem trafiłam na gdyńskie wydawnictwo Latarnia. A w Latarni ukazała się „Lida” Aleksandra Jurewicza. Niewielka i piękna książka, historia, która tliła się w autorze od momentu, gdy w 1957 roku wraz z rodzicami opuścił swoją Arkadię by zamieszkać w Polszy.

Jurewicz opowiada o wrześniowych dniach przed...