John Lydon, znany okresowo jako Johnny Rotten, opowiada historię swojego życia. Oczywiście z uwzględnieniem największych jego zdaniem osiągnięć. Bywa ciężkostrawnie, bywa zawstydzająco (zwłaszcza w momentach: "patrzcie, jakim jestem spoko kolesiem"),ale jest tu sporo faktów, dzięki którym mozna trochę zbliżyć się do "złego dziecka", "cynicznego gnojka" i "dyżurnego skandalisty" muzyki.

Osobiście mam problem z tą książką, bo lubię Lydona i bardzo cenię dużą część jego twórczości, uważam go też za równego gościa, więc czytało mi się jego autobiografię bardzo przyjemnie. Problem polega na tym, że z tych wynurzeń wyziera obraz człowieka, który ma tendencję do ciągłej afirmacji swoich (czy też uważanych za przede wszystkim "swoje" osiągnięć) i krytyki osiągnięć osób, które czymś mu podpadły. Trochę brak tu autorefleksji i próby spojrzenia na siebie z dystansu - jest albo kompletna mitologizacja, albo kompletna demitologizacja. A to jest już problemem, kiedy bierzemy sie do oceny książki autobiograficznej.

Podsumowując - to w 40% całkiem niezły zbiór faktów na temat muzyki Lydona (Sex Pistols, PIL, solo) i jego obserwacji, dzięki którym można bliżej poznac go jako człowieka, a w 60% staropierdzielskie puszenie się, przybijanie piątek przyjaciołom i wbijanie szpil wrogom oraz tym, których nie lubi.

John Lydon, znany okresowo jako Johnny Rotten, opowiada historię swojego życia. Oczywiście z uwzględnieniem największych jego zdaniem osiągnięć. Bywa ciężkostrawnie, bywa zawstydzająco (zwłaszcza w momentach: "patrzcie, jakim jestem spoko kolesiem"),ale jest tu sporo faktów, dzięki którym mozna trochę zbliżyć się do "złego dziecka", "cynicznego gnojka" i "dyżurnego...

Żałuję, że dodałem tę książkę do serwisu. Kajam się.

Apel: muzycy, nie piszcie książek, bo wychodzi z tego straszne gówno (wyjątek stanowią Patti Smith i Bob Dylan). Zostawcie to komuś kto się na tym (pisaniu) zna.

Lydona dużo lepiej się słucha niż czyta. Trochę o Pistolsach, niewiele więcej o Public Image.

Żałuję, że dodałem tę książkę do serwisu. Kajam się.

Apel: muzycy, nie piszcie książek, bo wychodzi z tego straszne gówno (wyjątek stanowią Patti Smith i Bob Dylan). Zostawcie to komuś kto się na tym (pisaniu) zna.

Lydona dużo lepiej się słucha niż czyta. Trochę o Pistolsach, niewiele więcej o Public Image.

"Złość, bunt i pasja"

"John Lydon, powszechnie znany pod pseudonimem Johnny Rotten, to jedna z najbardziej bezkompromisowych osobistości sceny muzycznej. Wokalista Sex Pistols, założyciel Public Image Ltd (PiL),wzbudzający kontrowersje buntownik, skandalista, w autorskich tekstach często krytykujący bieżącą sytuację polityczną, otwarcie głoszący swoje poglądy. Sięgając po "Gniew jest energią. Moje życie bez cenzury" oczekiwałam szczerej i fascynującej historii tyczącej się zarówno dokonań artystycznych Rottena, jak i sporej ilości jego osobistych spostrzeżeń, intrygujących anegdotek z życia prywatnego oraz zawodowego. Miałam nadzieję na wciągającą przeprawę przez przygody wykonawcy, przedstawioną w prosty, barwny, intrygujący i subiektywny sposób. Czy autobiografia Lydona spełniła moje oczekiwania i zapewniła mi czytelniczą jazdę bez trzymanki? Jakie wrażenia wywarła na mnie jego opowieść?

"Gniew jest energią. Moje życie bez cenzury" rozpoczyna się krótkim wstępem, w którym John Lydon wyjaśnia swoją tezę o napędzającym jego działania gniewie, jaki czuje przez praktycznie całe swoje istnienie. Kolejne rozdziały tyczą się już wydarzeń zarówno z życia prywatnego wokalisty, jak i zawodowego. Lydon nakreśla obraz swojej rodziny, mieszkającej w bardzo kiepskich warunkach. Obszernie komentuje każdy tyczący się niego fakt - wspomnienia z czasów szkolnych, przeżyte zapalenie opon mózgowych, inne problemy zdrowotne, relacje z ludźmi. Jest gawędziarzem, jego przemyślenia często są nacechowane emocjonalnie, pełne dywagacji, nawiązań, osobistych spostrzeżeń. Muzyk otwarcie głosi swoje poglądy, uargumentowuje przyjmowane przez siebie stanowisko. Najwięcej wypowiada się na temat swojej działalności artystycznej, swoich inspiracji, oddziaływania muzyki na jego osobę. Opisuje pracę z poszczególnymi członkami zespołu - m.in. z Sidem Viciousem, projektantką Vivienne Westwood, wytwórniami płytowymi, celebrytami. Ponieważ jednymi z najważniejszych dla Rottena wartości są wolność, szczerość i prostolinijność, zazwyczaj otwarcie krytykuje wszystkich, którzy sprawili na nim złe wrażenie bądź próbowali go w jakiś sposób oszukać.

Choć wydarzenia przedstawione w poszczególnych rozdziałach zostały ułożone chronologicznie, John Lydon często odchodzi od podjętego tematu, odwołując się do swoich wspomnień, skojarzeń, opinii, licznych anegdot. Zdarza mu się odrobinę przynudzać bądź wdrażać się w mało istotne szczegóły niektórych zdarzeń i swoich osiągnięć, ale takich momentów nie jest zbyt dużo. Jego pełna pasji i emocji opowieść wciąga, przedstawiając uzasadnienie dla większości dokonywanych w jego karierze wyborów. Rotten wyraźnie oddziela życie osobiste od zawodowego, więc osoby nastawione na jakieś większe rewelacje z zakresu jego relacji z bliskimi mogą być nieco zawiedzione. W autobiografii dużą uwagę poświęca swoim osiągnięciom artystycznym, doświadczeniom z najróżniejszymi używkami, udziałom w produkcjach telewizyjnych, problemom z prawem. Posługuje się prostym, barwnym, nieraz pełnym wulgaryzmów językiem. Niewielu rzeczy w swoim życiu żałuje i w każdej sytuacji stara się być sobą, bez względu na konwenanse. Bywa pyszny i arogancki, ale w związku z jego nastawieniem do życia, uporem oraz sukcesem Sex Pistols, zazwyczaj jego pycha wydaje się częściowo uzasadniona i nie przeszkadza w odbiorze treści.

Autobiografia Johna Lydona została świetnie wydana. Trzy wkładki z kolorowymi zdjęciami z najróżniejszych koncertów i innych wydarzeń oraz spora czcionka uprzyjemniają lekturę i sprawiają, że ponad sześciuset stronicową cegłę czyta się dość szybko. Podane w nawiasach przypisy tłumacza ułatwiają zrozumienie licznych odwołań do mniej znanych dzieł kultury bądź niedokładnie opisywanych przez Lydona zjawisk.

John Lydon to człowiek pełen pasji, chęci do działania i gniewu. Jest sobą i nie boi się otwartego wyrażania swoich poglądów, gardzi cenzurą oraz nieszczerością i utartymi schematami. Bardzo miło spędziłam czas z jego autobiografią. Możliwe, że jeszcze kiedyś do niej powrócę.
(...)"

CAŁA RECENZJA NA:

http://florareadsbooks.blogspot.com/2016/05/recenzja-gniew-jest-energia-moje-zycie.html

"Złość, bunt i pasja"

"John Lydon, powszechnie znany pod pseudonimem Johnny Rotten, to jedna z najbardziej bezkompromisowych osobistości sceny muzycznej. Wokalista Sex Pistols, założyciel Public Image Ltd (PiL),wzbudzający kontrowersje buntownik, skandalista, w autorskich tekstach często krytykujący bieżącą sytuację polityczną, otwarcie głoszący swoje poglądy. Sięgając po...

John Lydon, znany też jako Johnny Rotten, to słynny muzyk zespołu Sex Pistols i Public Image Ltd. W swojej autobiografii pt.,,Gniew jest energią. Moje życie bez cenzury" przedstawia w bardzo szczery sposób historię swojego życia i kariery.

Zaczyna od narodzin w styczniu 1956 roku w Holloway, dzielnicy Londynu i opisuje to w swój specyficzny sposób.
,,Pochodzę z kubła na śmieci. Urodziłem się i dorastałem w syfiastym zaułku na północy Londynu, który wyglądał tak, jak wyobrażacie sobie dzisiejszą Rosję. Wszystko było tam pod kontrolą. Nawet przypuszczenie, że jesteśmy kontrolowani. A ludzie przychodzili na świat w tym gównosystemie, jak mówi się na Jamajce, przekonani, że inni mają prawo dyktować im, co robić."

Jako dziecko irlandzkich imigrantów miał trudne dzieciństwo w wielodzietnej rodzinie i przeżycia nieodpowiednie dla małego chłopca, których nigdy nie mógł wymazać z pamięci. Jednak bez względu na głód i ubóstwo, jakie panowało w okresie jego dzieciństwa, gdy kraj odbudowywano po zniszczeniach II wojny światowej, był szczęśliwy. Opowiada w barwny i czasem szokujący sposób o kolejnych etapach swojego życia.

Wspomina początki przyjaźni z Sidem Viciousem i spędzanie w młodości weekendów na chodzeniu po klubach, aby posłuchać różnych zwariowanych zespołów np. Can, The Pink Fairies, Black Sabath, Alice Cooper.
,,Chodziłem na ich koncerty, żeby się wyszaleć. Zastygałem skulony, nagle wyskakiwałem do góry i wariowałem."

John Lydon był indywidualnością. Wyglądem zawsze odbiegał trochę od przyjętych norm i wywoływało to skrajne reakcje u innych osób. Zdarzało się, że musiał z tego powodu uciekać przed kibolami, gdyż jego zielone włosy, lawendowe T-shirty z wyciętymi otworami na sutki, czy też złote bransolety i psia obroża na szyi działały na nich jak płachta na byka.

W autobiografii znajdują się oczywiście informacje o powstaniu zespołu Sex Pistols w 1975 roku, trasach koncertowych, nagrywaniu utworów, zadymach po koncertach, narkotykach, powszechnym oburzeniu po ukazaniu się singla ,,God Save the Queen" z obrazoburczym tekstem, atakach na członków zespołu i wiele innych wydarzeń oraz anegdot. Swoje wspomnienia John Lydon kończy na 2013 roku.

,,Gniew jest energią. Moje życie bez cenzury" to wyjątkowo szczera autobiografia napisana prostym i dosadnym językiem, w której autor odsłania tajemnice swoje, rodziny i współpracowników. Sytuacje z życia opisane są w groteskowy sposób, a humor zabarwiony jest ironią, co sprawia, że książkę czyta się bardzo dobrze. Zawiera ona też wiele niepublikowanych do tej pory zdjęć.
Polecam:)
http://magiawkazdymdniu.blogspot.com/

John Lydon, znany też jako Johnny Rotten, to słynny muzyk zespołu Sex Pistols i Public Image Ltd. W swojej autobiografii pt.,,Gniew jest energią. Moje życie bez cenzury" przedstawia w bardzo szczery sposób historię swojego życia i kariery.

Zaczyna od narodzin w styczniu 1956 roku w Holloway, dzielnicy Londynu i opisuje to w swój specyficzny sposób.
,,Pochodzę z kubła na...