Krótkie opowiadanko „Nie ma kto pisać do pułkownika” Marqueza to kwintesencja tzw. smutku tropików. Mistrzowski opis egzotycznej codzienności splata się z uniwersalnymi prawdami o ludzkiej naturze. Pisarz doprawia narrację ironią, dzięki której łatwiej jest znieść gorzki los pułkownika. Zawieszenie akcji w czasie i przestrzeni całkowicie ją odrealnia, choć jednocześnie fikcja iberoamerykańska bezpośrednio czerpie swoje tematy z burzliwej historii kontynentu, której oddech i w tym opowiadaniu da się wyczuć. Podobno twórczość Marqueza dzieli się na „przed” i „po” napisaniu „Stu lat samotności”, i temu opowiadaniu przypada szufladka „przed”. Pomimo iż dziełko nie jest tak misternie skonstruowane, jak najsłynniejsza powieść pisarza, da się w nim wyczuć nuty późniejszych osiągów literackich. Osobiście uważam, że siła tego opowiadania tkwi właśnie w tym nieskończeniu i zawieszeniu; przez to potencjalność sensów jest może nie większa, ale jednak bardziej organiczna, nieprzewidywalna, żywiołowa. Przez to opowiadanie ma w sobie więcej magii, a mniej literackich konceptów, co daje mu moc przykuwania czytelnika, nicowania go i wypluwania z intelektualno-emocjonalnym burdelem w głowie. A przecież o to chodzi.

Krótkie opowiadanko „Nie ma kto pisać do pułkownika” Marqueza to kwintesencja tzw. smutku tropików. Mistrzowski opis egzotycznej codzienności splata się z uniwersalnymi prawdami o ludzkiej naturze. Pisarz doprawia narrację ironią, dzięki której łatwiej jest znieść gorzki los pułkownika. Zawieszenie akcji w czasie i przestrzeni całkowicie ją odrealnia, choć jednocześnie...