tło jak w "Marzycielach" Bertolucciego i wiwisekcja psychologiczna.

nie dziwię się, że Elena Ferrante ukrywa swoją tożsamość i mówi, że książka powinna czytelnikom wystarczyć. gdybym kiedyś miała napisać książkę zrobiłabym dokładnie tak, jak ona. podsumowałabym życie, żeby się skonfrontować i żeby się uwolnić. nie mam wątpliwości, że tak jak Knausgard wyrzuca z siebie wszystko, co od lat spala ją od środka i bierze się z jej doświadczenia. wielokrotnie upokarza narratorkę swojej powieści Elenę Greco, poniża ponad miarę. odsłania aż do bólu. surowo i krytycznie analizuje proces dojrzewania. tę całą naiwność, złudzenia na swój temat, zarozumiałość, błędy, które prowadzą do rozczarowania sobą i ludźmi. (świetna scena u profesor Galiani, która w chwilę miażdży zbudowane z takim trudem, kruche, jak się okazuje, poczucie wartości Eleny). Ferrante przygląda się jej (sobie) na poszczególnych etapach życia i bezlitośnie rozlicza. analizuje mechanizm pamięci. co przetrwa? jak bardzo chłodny obiektywizm i dystans, który sobie narzuca jest subiektywny? autorka już wie, że ceną za wiedzę i doświadczenie jest samotność. czy sobie przebaczy? czy się uwolni od Lili. dowiemy się w tomie czwartym. dla mnie rewelacja.

tło jak w "Marzycielach" Bertolucciego i wiwisekcja psychologiczna.

nie dziwię się, że Elena Ferrante ukrywa swoją tożsamość i mówi, że książka powinna czytelnikom wystarczyć. gdybym kiedyś miała napisać książkę zrobiłabym dokładnie tak, jak ona. podsumowałabym życie, żeby się skonfrontować i żeby się uwolnić. nie mam wątpliwości, że tak jak Knausgard wyrzuca z siebie...