Rozpieszczenie literackie

Nie będę obiektywny w przypadku oceny „Tak się złe zaczyna”, bo i dlaczego miałbym być. Jestem rozpieszczony wręcz ilością dobrej literatury spod pióra znakomitego Hiszpana. Nawet jeżeli mamy w tym przypadku do czynienia z, być może, lekkim spadkiem formy lub z lekką formą powieściową, to w przypadku Mariasa jak zawsze mamy tę szczególną skrupulatność i drobnoziarnistość stylistyczną, rzadko spotykaną w prozie. Autor zdaje się jest tym jednym z ostatnich literatów, którzy decydując się na pisarstwo, chcą stawiać wymogi czytelnikowi. Chcą, aby ten czytelnik czuł się spełniony oraz nasycony stylistycznie.

„Tak się złe zaczyna” to w sumie łatwo przyswajalna opowieść o zdradzie, miłości, historii i ludzkich słabościach. W skrócie wszystko co najlepsze. Z resztą ta książka to jest takie swoiste „the best of Marias”. Ma to swoje plusy i minusy, jak to ze składankami bywa. Punktem wyjścia powieści jest przeszłość przyjaciela, która nie daje spokoju pewnemu hiszpańskiego reżyserowi i pragnie on poznać prawdę, której (co czytelnicy Mariasa już zapewne wiedzą) nie poznamy literalnie do końca, a osąd pozostanie domeną dla nas. W całym tym galimatiasie mamy też pyszną historię małżeństwa Eduardo i Beatriz. To najlepsze co tej historii jest.

Do tego dochodzi masa wspaniałych cytatów: „Pożądanie także jest egoistyczne, niemal nic go tak naprawdę nie obchodzi – kłamstwo, pochlebstwo, ryzyko, przekonywanie podstępem, składanie fałszywych obietnic, doprowadzenie do tego, że dana osoba jeszcze wytrzyma trochę i zabawi się na tym świecie, by móc się nią teraz cieszyć – dopóki nie zostanie zaspokojone.”; „Kiedy zauważymy, że ktoś chciałby nawiązać z nami relację natury seksualnej, jesteśmy zmuszeni jakoś się do tego ustosunkować, choćby tylko przelotną myślą; a jeśli z miejsca nie wykluczymy czy nie odrzucimy takiej relacji, jeśli nie uciekniemy od razu od tej mgły, wówczas bardzo trudno ignorować emanacje tej drugiej osoby, one zazwyczaj nie słabną i okazują się uporczywe, rzadko nawet ustają pod wpływem znużenia, poczucia bezcelowości czy jałowości: są i już, niezależnie od tego, czy przynoszą skutek.” – czy już wspominałem, że Marias pisze długie i złożone zdania uzależniając odbiór czytelnika od jego skupienia?

Ciekawym fenomenem „Tak złe się zaczyna” jest to, że przypadkiem w 2014 roku (data powstania powieści) autor opisał Polskę obecną (futurologia się kłania): „Kiedy człowiek dąży do jakichś rozrachunków, nie ma co się oszukiwać: dąży do osobistej zemsty czy satysfakcji, żywi prywatną urazę i nie ma ani głowy, ani czasu na sprawy innych, chyba że przyłączenie się do nich będzie z korzyścią dla jego sprawy i żądań. Jednak nawet w takich strategicznych sojuszach rządzi duch partykularnych interesów, tak naprawdę każdy szuka własnego rewanżu, chodzi mu o sukces osobistej sprawy, o nic więcej.”.

Ale jest i optymistyczny wniosek na koniec: „Zemsta kiedyś dobiega kresu, podłość męczy, nienawiść nudzi, może fanatyków najmniej, ale mimo wszystko”.

Rozpieszczenie literackie

Nie będę obiektywny w przypadku oceny „Tak się złe zaczyna”, bo i dlaczego miałbym być. Jestem rozpieszczony wręcz ilością dobrej literatury spod pióra znakomitego Hiszpana. Nawet jeżeli mamy w tym przypadku do czynienia z, być może, lekkim spadkiem formy lub z lekką formą powieściową, to w przypadku Mariasa jak zawsze mamy tę szczególną...