Tak się złe zaczyna

Arcy długie zdania, długie wprowadzenie do opowieści, godne mistrzów ogromnych objętościowo powieści z XIX wieku. Dużo tematów, winy, kary, zemsty. W różnych wymiarach. Bardzo dobra powieść. Drażnił mnie trochę praktyczny brak postaci kobiecych, są właściwie tłem albo, jak w przypadku Beatriz, postacią jednak dość nieodgadnioną, cieniem właściwie. Szkoda, ale może to kwestia autora i jego osobistego postrzegania świata. Niemniej jednak powieść nabiera rumieńców gdzieś w okolicach 300 strony i trzyma do końca. Zaskakujące zakończenie, niejednoznaczność. Warto.

Arcy długie zdania, długie wprowadzenie do opowieści, godne mistrzów ogromnych objętościowo powieści z XIX wieku. Dużo tematów, winy, kary, zemsty. W różnych wymiarach. Bardzo dobra powieść. Drażnił mnie trochę praktyczny brak postaci kobiecych, są właściwie tłem albo, jak w przypadku Beatriz, postacią jednak dość nieodgadnioną, cieniem właściwie. Szkoda, ale może to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jest to moje pierwsze spotkanie z autorem i wydaje mi się, że taki styl pisania można pokochać, albo znienawidzić. Piękny kwiecisty język, zdania rozbudowane do granic możliwości. Autor zwraca bardzo dużą uwagę na sferę emocjonalną bohaterów, ich odczucia, motywy działania. Przeprowadza wnikliwe analizy postępowania, a przy tym opisuje dramatyczną historię burzliwego związku. Jestem ciekawa kolejnych książek i na pewno sięgnę.

Jest to moje pierwsze spotkanie z autorem i wydaje mi się, że taki styl pisania można pokochać, albo znienawidzić. Piękny kwiecisty język, zdania rozbudowane do granic możliwości. Autor zwraca bardzo dużą uwagę na sferę emocjonalną bohaterów, ich odczucia, motywy działania. Przeprowadza wnikliwe analizy postępowania, a przy tym opisuje dramatyczną historię burzliwego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Słabsza niż wcześniej czytane przeze mnie ale i tak zostanie ze mną na dłużej, bo tak to już jest z tym Mariasem, że zapada w pamięć.
Przenikliwy i mądry to chłop.
Zalecam

Słabsza niż wcześniej czytane przeze mnie ale i tak zostanie ze mną na dłużej, bo tak to już jest z tym Mariasem, że zapada w pamięć.
Przenikliwy i mądry to chłop.
Zalecam

Pokaż mimo to

Jak zawsze - chwalę Mariasa. Każda jego powieść to świetna wysublimowana przygoda z literaturą. Gratka dla konesera.
Kto nie czyta - jego strata.
Na marginesie tylko dodam (jestem filologiem z wykształcenia) - już dawno żaden pisarz nie zrobił na mnie takiego wrażenia jak J.Marias.
Nie ma co opowiadać, bo sama historia u niego nigdy nie jest najważniejsza, ale to, co przemyca pomiędzy słowami. To jest swego rodzaju gra emocjami, ciekawością, naturą ludzką. Mistrzowskie.

Jak zawsze - chwalę Mariasa. Każda jego powieść to świetna wysublimowana przygoda z literaturą. Gratka dla konesera.
Kto nie czyta - jego strata.
Na marginesie tylko dodam (jestem filologiem z wykształcenia) - już dawno żaden pisarz nie zrobił na mnie takiego wrażenia jak J.Marias.
Nie ma co opowiadać, bo sama historia u niego nigdy nie jest najważniejsza, ale to, co...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Literatura na najwyższym poziomie.

Literatura na najwyższym poziomie.

Pokaż mimo to

Już pierwsze zdanie (dłuuuuuuuuugie) zapowiada flaki z olejem. Kolejne wcale nie są ciekawsze. Szkoda, bo to zabija ciekawą historię.
Dobrnęłam do połowy. Oddam do biblioteki, może komuś innemu przypadnie do gustu. Nie moje klimaty.

Już pierwsze zdanie (dłuuuuuuuuugie) zapowiada flaki z olejem. Kolejne wcale nie są ciekawsze. Szkoda, bo to zabija ciekawą historię.
Dobrnęłam do połowy. Oddam do biblioteki, może komuś innemu przypadnie do gustu. Nie moje klimaty.

Pokaż mimo to

Wybitna proza. Zajmująca lektura, piękna bogactwem głębokich opisów ludzkiego charakteru i jego natury. Świetnie napisana.

Wybitna proza. Zajmująca lektura, piękna bogactwem głębokich opisów ludzkiego charakteru i jego natury. Świetnie napisana.

Pokaż mimo to

Rozpieszczenie literackie

Nie będę obiektywny w przypadku oceny „Tak się złe zaczyna”, bo i dlaczego miałbym być. Jestem rozpieszczony wręcz ilością dobrej literatury spod pióra znakomitego Hiszpana. Nawet jeżeli mamy w tym przypadku do czynienia z, być może, lekkim spadkiem formy lub z lekką formą powieściową, to w przypadku Mariasa jak zawsze mamy tę szczególną skrupulatność i drobnoziarnistość stylistyczną, rzadko spotykaną w prozie. Autor zdaje się jest tym jednym z ostatnich literatów, którzy decydując się na pisarstwo, chcą stawiać wymogi czytelnikowi. Chcą, aby ten czytelnik czuł się spełniony oraz nasycony stylistycznie.

„Tak się złe zaczyna” to w sumie łatwo przyswajalna opowieść o zdradzie, miłości, historii i ludzkich słabościach. W skrócie wszystko co najlepsze. Z resztą ta książka to jest takie swoiste „the best of Marias”. Ma to swoje plusy i minusy, jak to ze składankami bywa. Punktem wyjścia powieści jest przeszłość przyjaciela, która nie daje spokoju pewnemu hiszpańskiego reżyserowi i pragnie on poznać prawdę, której (co czytelnicy Mariasa już zapewne wiedzą) nie poznamy literalnie do końca, a osąd pozostanie domeną dla nas. W całym tym galimatiasie mamy też pyszną historię małżeństwa Eduardo i Beatriz. To najlepsze co tej historii jest.

Do tego dochodzi masa wspaniałych cytatów: „Pożądanie także jest egoistyczne, niemal nic go tak naprawdę nie obchodzi – kłamstwo, pochlebstwo, ryzyko, przekonywanie podstępem, składanie fałszywych obietnic, doprowadzenie do tego, że dana osoba jeszcze wytrzyma trochę i zabawi się na tym świecie, by móc się nią teraz cieszyć – dopóki nie zostanie zaspokojone.”; „Kiedy zauważymy, że ktoś chciałby nawiązać z nami relację natury seksualnej, jesteśmy zmuszeni jakoś się do tego ustosunkować, choćby tylko przelotną myślą; a jeśli z miejsca nie wykluczymy czy nie odrzucimy takiej relacji, jeśli nie uciekniemy od razu od tej mgły, wówczas bardzo trudno ignorować emanacje tej drugiej osoby, one zazwyczaj nie słabną i okazują się uporczywe, rzadko nawet ustają pod wpływem znużenia, poczucia bezcelowości czy jałowości: są i już, niezależnie od tego, czy przynoszą skutek.” – czy już wspominałem, że Marias pisze długie i złożone zdania uzależniając odbiór czytelnika od jego skupienia?

Ciekawym fenomenem „Tak złe się zaczyna” jest to, że przypadkiem w 2014 roku (data powstania powieści) autor opisał Polskę obecną (futurologia się kłania): „Kiedy człowiek dąży do jakichś rozrachunków, nie ma co się oszukiwać: dąży do osobistej zemsty czy satysfakcji, żywi prywatną urazę i nie ma ani głowy, ani czasu na sprawy innych, chyba że przyłączenie się do nich będzie z korzyścią dla jego sprawy i żądań. Jednak nawet w takich strategicznych sojuszach rządzi duch partykularnych interesów, tak naprawdę każdy szuka własnego rewanżu, chodzi mu o sukces osobistej sprawy, o nic więcej.”.

Ale jest i optymistyczny wniosek na koniec: „Zemsta kiedyś dobiega kresu, podłość męczy, nienawiść nudzi, może fanatyków najmniej, ale mimo wszystko”.

Rozpieszczenie literackie

Nie będę obiektywny w przypadku oceny „Tak się złe zaczyna”, bo i dlaczego miałbym być. Jestem rozpieszczony wręcz ilością dobrej literatury spod pióra znakomitego Hiszpana. Nawet jeżeli mamy w tym przypadku do czynienia z, być może, lekkim spadkiem formy lub z lekką formą powieściową, to w przypadku Mariasa jak zawsze mamy tę szczególną...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przeczytałam. Schowałam do szuflady. Zapomniałam o niej.

Przyznaję, gdy się za nią zabrałam, moje życie było formą dramatu, i chyba zabrało mi to przyjemność z tej książki.
Jest ona czymś cennym, wartym uwagi i czasu. Taki smaczny tort z wisienką - tylko brak w niej pustych kalorii. Słodko-gorzka, jak prawda, bo i to posiada w swym składzie.
Trzeba mieć dla niej chwilę, czyste myśli, przygotować swoje podniebienie duszy do jej skosztowania. Mi tego zabrakło, więc oddam się tej degustacji raz jeszcze. Kawałek po kawałku będę ją smakować.
Ona jest tego warta - daje rozkosz czytania.

Przeczytałam. Schowałam do szuflady. Zapomniałam o niej.

Przyznaję, gdy się za nią zabrałam, moje życie było formą dramatu, i chyba zabrało mi to przyjemność z tej książki.
Jest ona czymś cennym, wartym uwagi i czasu. Taki smaczny tort z wisienką - tylko brak w niej pustych kalorii. Słodko-gorzka, jak prawda, bo i to posiada w swym składzie.
Trzeba mieć dla niej chwilę,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po lekturze kolejnych książek Mariasa tylko się w tej tezie utwierdzam. Javier Marias to zdecydowanie mój ulubiony współczesny pisarz.
Nikt chyba tak, jak on nie potrafi opisać człowieka, tego co robi, co ukrywa, jakie są jego motywy. Nie wspomniałam nigdy jeszcze o języku. Język u Mariasa jest piękny. Panuje teraz niejako moda na grafomanię. Pisać każdy może , podobnie jak i chociażby malować. Tylko że gdy nie ma się talentu literackiego, może to być i lekkie i fajne i przyjemne, takie rzeczy zresztą też czytuję, ale ta pisanina pozbawiona jest wówczas wartości literackich. Wystarczy przeczytać parę akapitów Mariasa i wiadomo już, co to znaczy – mieć talent.

Wydarzenia w tym tomie opowiadane są z punktu widzenia młodego de Vera, tak do niego zwracały się inne postacie. Był on sekretarzem znanego reżysera filmowego, Eduardo Muriela, nie zajmował się jednak kwestiami filmów, tylko głównie papierkową robotą, wymagającymi sporej wiedzy, np. tłumaczeniami. Często bywał on w domu mocodawcy, niekiedy nawet i tam nocował. Zaintrygowało go szybko małżeństwo Muriela, z jednej strony szaleńczo zakochana w mężu Beatriz, a z drugiej mąż, który gdy nikt widział, albo gdy mu się wydawało, że nikt nie widzi, tej żonie dokuczał w chamski sposób i poniżał ją. De Vere Dowiedział się, że w przeszłości zaszło coś, co spowodowało, że zakochany małżonek zaczął nienawidzić żony, a ich związek stał się fikcją, przynajmniej w wymiarze duchowym. Tym czymś nie była ani zdrada, ani aborcja.

Kolejna kwestia, która intrygowała de Vera, to przyjaźń pomiędzy jego pracodawcą, a Van Vechtenem, lekarzem, częstym bywalcem w ich domu. Muriel wspomniał kiedyś de Verowi , że dowiedział się o lekarzu czegoś strasznego, nie wie, czy jest to prawda, ale chciałby wiedzieć . Gdyby to, co usłyszał Muriel, było prawdą, jak to się wyraził, jego domniemany przyjaciel byłby kimś innym, niż przez całe życie wydawało się Murielowi.

No i de Vere zaczął drążyć obie te kwestie, przyjaźni lekarza z Murielem i małżeństwa Muriela, o to drugie nikt go nie prosił, ale nie był w stanie się powstrzymać. Wszystko rozgrywa się wśród elity intelektualnej Madrytu w latach 80-tych, kiedy to dopiero co zakończyły się kilkudziesięcioletnie rządy generała Franco. Jest tu trochę i o literaturze i o sztuce i o filmie, bohaterowie żyją tym wszystkim, tak zresztą jest w każdej książce Mariasa.


De Vere odkrył i to, co zaszło pomiędzy małżonkami i to, co zrobił lekarz. Dociekając tego, użył całej swojej intuicyjnej wiedzy psychologicznej. Kwestia, dotycząca małżonków sięgała wstecz kilkunastu lat, Beatriz zrobiła coś, co według niej było błahostką, a dla męża był to cios prosto w serce. Muriel nie był w stanie jej tego wybaczyć, mimo tego, że właściwie było to jej jedyne przewinienie w ciągu małżeństwa. Jak na mój gust, to co zrobiła, było rzeczywiście straszne, ale każdy oceni to sam. I przewija się tu problem i winy i kary. Muriel powiedział kiedyś do Beatriz, ze skoro już stało się to, co się stało, lepiej byłoby, gdyby nigdy o tym się nie dowiedział. Ale czy prawdziwa bliskość może być budowana na kłamstwie? Lekarz też robił straszne rzeczy, też nie mówimy o aborcji. Po pewnym czasie, gdy Juan chciał powiedzieć mocodawcy, czego się dowiedział, tamten nie chciał już słuchać. Powiedział, że zmienił zdanie, że lekarz zawsze był wobec niego w porządku, a co robił wobec innych, to już go nie interesuje, bo każdy ma jakieś przewinienia na swoim koncie. W dalszym ciągu będzie utrzymywał kontakty z lekarzem. De Vera zastanawiało, czy przyjaźń z kimś, kto porobił tyle świństw, czy to możliwe? Czy można w ogóle o czymś takim nie wspominać i nie drążyć tego tematu?

W tej książce sporo jest nawiązań do przeszłości Hiszpanii, a szczególnie do czasów gen. Franco. Ludzie w czasie wojny domowej i kilkadziesiąt lat potem zachowywali się różnie, niektórzy robili świństwa. Potem następował proces udawania, że nikt niczego złego nie zrobił . W Hiszpanii żadna z partii politycznych nie przeforsowała lustracji i nikt nikogo za nic nie rozliczał. Po rządach Franco ludzie z kolei zaczęli robić wszystko na odwrót, szybko postępowało odwracanie się od Kościoła. Opisy zachowań ludzkich w takich realiach są szalenie ciekawe. Wiele osób usiłowało ukryć swoją przeszłość, udawać, że są kimś innym, niż byli w rzeczywistości.

Dla mnie jest to jedna z lepszych książek Mariasa. Postawiałabym ja zaraz za „Twoja twarzą jutro”, która była nie tylko moją książką roku, może będzie nawet i książką dekady.
całość
http://powrot-do-krainy-ksiazki.blogspot.com/2016/08/javier-marias-tak-sie-ze-zaczyna.html

Po lekturze kolejnych książek Mariasa tylko się w tej tezie utwierdzam. Javier Marias to zdecydowanie mój ulubiony współczesny pisarz.
Nikt chyba tak, jak on nie potrafi opisać człowieka, tego co robi, co ukrywa, jakie są jego motywy. Nie wspomniałam nigdy jeszcze o języku. Język u Mariasa jest piękny. Panuje teraz niejako moda na grafomanię. Pisać każdy może ,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to