Tak się złe zaczyna

Mistrz. Jestem zafascynowana Mariasem.

Mistrz. Jestem zafascynowana Mariasem.

Nie ma obiektywizmu, a zatem nie muszę udawać, że moja opinia takowa właśnie będzie. To, co znajduję u Javiera Mariasa jest trudne do nazwania.

Teraz, kiedy odszedł, podświadomie odkładałam tę rozpoczętą już lekturę, aby sączyć jak najdłużej każde zdanie, akapit... stronę. Takaż to dla mnie przyjemność. Chcę i nie chcę czytać. Bardzo słuszne się to okazało tym razem, gdyż po skończeniu "Pornografii" jakoś dziwnie złączyły mi się te dwie, tak różne przecież, opowieści. Jednak kilka myśli było w nich dziwnie zbieżnych. Ponadto jeden z bohaterów i narrator zdawali się być niespotykanie czuli i chyba ta delikatność, wrażliwość na drugiego człowieka, urzeka mnie w prozie Javiera Mariasa najbardziej. Intymność relacji przypomina mi, zaskakująco, Witolda G., który w podobnie subtelny i nastrojowy sposób opowiada o emocjach i przeżyciach, które pulsują w człowieku.

Przenikanie się pokoleń, ich wymiana, młodość - skąpana w starości i starość - czerpiąca z młodości, urzekające mnie u Witolda, przemówiło do mnie słowami Mariasa: "przychodzą potem i zastępują nas zajęci własnymi namiętnościami, co to ich mają aż nadto, obojętni na to, co się działo, zanim oni zaczęli stąpać po tej ziemi, ogranicza się raptem do nałożenia swoich śladów na ślady swoich niekończących się poprzedników i im podobnych, nieświadomi, że wszystko, co robią, to naśladowanie i że nie ma rzeczy niezbadanych; wszystko jest skazane na pomieszanie i zamęt, na wyparcie i zapomnienie, na unoszenie sie w magmie powtarzalności, którą jednak nikt nigdy się nie znudził, a może nikt nie znalazł innej drogi, żeby pójść w inną stronę".

Poszukuje u Javiera Mariasa jakiegoś prezentu czy wskazówki, która poprowadzi mnie gdzieś dalej. Tym razem pozostawił mi w spadku film i książkę. To pierwsze, obejrze zapewne niebawem, to "Burza nad Waszyngtonem" z 1962 roku, drugie zdaje się być dla mnie małym wyzwaniem, ponieważ "Matador Juan Belmonte" Manuela Chaversa Nogalesa, nie został przetłumaczony z hiszpańskiego na polski, nie pozostaje mi zatem nic innego niż sięgnąć po angielską wersję.

Zakończę słowami J.M., które oddają to, co czuję na myśl, że na szczęście kilka jego książek jeszcze na mnie czeka, choć pewnie z ich przeczytaniem nie bede sie szczególnie śpieszyła: "Dobrze mi zrobiła ta zwłoka, nie uległem nadmiernemu pośpiechowi, czułem tylko przyjemną niecierpliwość, dzięki której mamy na co czekać i przepełnia nas energia, gdy już się z nią oswoimy i będziemy mieć całkowitą pewność, że kiedyś przyjdzie nasz czas." 

"Ilekroć człowiek nie może się doczekać, żeby się z kimś spotkać albo opowiedzieć o jakimś odkryciu, zarazem odwleka ten moment, jak tylko potrafi."
Oj, jak ja to przyjemnie odwlekam....

Nie ma obiektywizmu, a zatem nie muszę udawać, że moja opinia takowa właśnie będzie. To, co znajduję u Javiera Mariasa jest trudne do nazwania.

Teraz, kiedy odszedł, podświadomie odkładałam tę rozpoczętą już lekturę, aby sączyć jak najdłużej każde zdanie, akapit... stronę. Takaż to dla mnie przyjemność. Chcę i nie chcę czytać. Bardzo słuszne się to okazało tym razem, gdyż...

Po "Sercu tak białym" wiedziałem, że przygoda z Mariasem będzie ważną częścią czytelniczego życia - dziś jego książki to cała osobna półka w mojej biblioteczce. Uwielbiam dygresyjność Hiszpana, w której fabuła okazuje się pretekstem i prawie niezobowiązującym punktem wyjścia do filozoficznych eksploracji. A jeśli dodać do tego zogniskowanie książki wokół cytatu z Szekspira (tak w "Sercu", jak i w "Tak się złe zaczyna"),otrzymujemy jakąś trudną do wysłowienia jakość, której nie sposób pomylić z dziełami innych autorów. (Powiedziawszy to, muszę jednak przyznać, że nie jestem fanem okładek krajowych wydań, ich estetyka stoi na poziomie podrzędnych romansideł i może działać odpychająco.)

Po "Sercu tak białym" wiedziałem, że przygoda z Mariasem będzie ważną częścią czytelniczego życia - dziś jego książki to cała osobna półka w mojej biblioteczce. Uwielbiam dygresyjność Hiszpana, w której fabuła okazuje się pretekstem i prawie niezobowiązującym punktem wyjścia do filozoficznych eksploracji. A jeśli dodać do tego zogniskowanie książki wokół cytatu z Szekspira...

Wyjątkowa historia emocji. Miłość, kłamstwo i nienawiść. Pogarda i odrzucenie. Małżeństwo, którego historię poznajemy przez pryzmat młodych oczu pobocznego odbiorcy.

Wyjątkowa historia emocji. Miłość, kłamstwo i nienawiść. Pogarda i odrzucenie. Małżeństwo, którego historię poznajemy przez pryzmat młodych oczu pobocznego odbiorcy.

Arcy długie zdania, długie wprowadzenie do opowieści, godne mistrzów ogromnych objętościowo powieści z XIX wieku. Dużo tematów, winy, kary, zemsty. W różnych wymiarach. Bardzo dobra powieść. Drażnił mnie trochę praktyczny brak postaci kobiecych, są właściwie tłem albo, jak w przypadku Beatriz, postacią jednak dość nieodgadnioną, cieniem właściwie. Szkoda, ale może to kwestia autora i jego osobistego postrzegania świata. Niemniej jednak powieść nabiera rumieńców gdzieś w okolicach 300 strony i trzyma do końca. Zaskakujące zakończenie, niejednoznaczność. Warto.

Arcy długie zdania, długie wprowadzenie do opowieści, godne mistrzów ogromnych objętościowo powieści z XIX wieku. Dużo tematów, winy, kary, zemsty. W różnych wymiarach. Bardzo dobra powieść. Drażnił mnie trochę praktyczny brak postaci kobiecych, są właściwie tłem albo, jak w przypadku Beatriz, postacią jednak dość nieodgadnioną, cieniem właściwie. Szkoda, ale może to...

Jest to moje pierwsze spotkanie z autorem i wydaje mi się, że taki styl pisania można pokochać, albo znienawidzić. Piękny kwiecisty język, zdania rozbudowane do granic możliwości. Autor zwraca bardzo dużą uwagę na sferę emocjonalną bohaterów, ich odczucia, motywy działania. Przeprowadza wnikliwe analizy postępowania, a przy tym opisuje dramatyczną historię burzliwego związku. Jestem ciekawa kolejnych książek i na pewno sięgnę.

Jest to moje pierwsze spotkanie z autorem i wydaje mi się, że taki styl pisania można pokochać, albo znienawidzić. Piękny kwiecisty język, zdania rozbudowane do granic możliwości. Autor zwraca bardzo dużą uwagę na sferę emocjonalną bohaterów, ich odczucia, motywy działania. Przeprowadza wnikliwe analizy postępowania, a przy tym opisuje dramatyczną historię burzliwego...

Słabsza niż wcześniej czytane przeze mnie ale i tak zostanie ze mną na dłużej, bo tak to już jest z tym Mariasem, że zapada w pamięć.
Przenikliwy i mądry to chłop.
Zalecam

Słabsza niż wcześniej czytane przeze mnie ale i tak zostanie ze mną na dłużej, bo tak to już jest z tym Mariasem, że zapada w pamięć.
Przenikliwy i mądry to chłop.
Zalecam

Jak zawsze - chwalę Mariasa. Każda jego powieść to świetna wysublimowana przygoda z literaturą. Gratka dla konesera.
Kto nie czyta - jego strata.
Na marginesie tylko dodam (jestem filologiem z wykształcenia) - już dawno żaden pisarz nie zrobił na mnie takiego wrażenia jak J.Marias.
Nie ma co opowiadać, bo sama historia u niego nigdy nie jest najważniejsza, ale to, co przemyca pomiędzy słowami. To jest swego rodzaju gra emocjami, ciekawością, naturą ludzką. Mistrzowskie.

Jak zawsze - chwalę Mariasa. Każda jego powieść to świetna wysublimowana przygoda z literaturą. Gratka dla konesera.
Kto nie czyta - jego strata.
Na marginesie tylko dodam (jestem filologiem z wykształcenia) - już dawno żaden pisarz nie zrobił na mnie takiego wrażenia jak J.Marias.
Nie ma co opowiadać, bo sama historia u niego nigdy nie jest najważniejsza, ale to, co...

Literatura na najwyższym poziomie.

Literatura na najwyższym poziomie.

Już pierwsze zdanie (dłuuuuuuuuugie) zapowiada flaki z olejem. Kolejne wcale nie są ciekawsze. Szkoda, bo to zabija ciekawą historię.
Dobrnęłam do połowy. Oddam do biblioteki, może komuś innemu przypadnie do gustu. Nie moje klimaty.

Już pierwsze zdanie (dłuuuuuuuuugie) zapowiada flaki z olejem. Kolejne wcale nie są ciekawsze. Szkoda, bo to zabija ciekawą historię.
Dobrnęłam do połowy. Oddam do biblioteki, może komuś innemu przypadnie do gustu. Nie moje klimaty.