Otwieram Ci ja dziś stronę księgarni, patrzę, a tam - najnowsza część mojej ukochanej sagi. I owszem, może niektórzy powiedzieliby, że jestem na nią już za stara, że nie wypada, że teraz to już tylko Literatura Ambitna, ale wiecie co? Mam ich gdzieś. I to głęboko. Dlaczego? Bo moim zdaniem Kosik stworzył jedną z najlepszych wielotomowych opowieści w polskiej literaturze. A "FNiN oraz (nie)Bezpieczne Dorastanie" jest tego bardzo mocnym dowodem.


Tym razem rzecz dzieje się w Londynie, mieście pełnym ofert pracy, ludzi i kamer. Zaczyna się prozaicznie, bo koniecznością zarobienia na jedzenie, lokum i bilet na metro, która - jak to w wypadku superpaczki bywa - przeradza się w globalną intrygę z udziałem polityków, najnowszych technologii i mikrochipów. Teraz już nie trójka, a czwórka głównych bohaterów, niechcący trafia w sam środek galimatiasu, i tylko ona może sobie z nim poradzić. Jak na mój gust, takie pobieżne streszczenie brzmi intrygująco.


Skąd więc krytyka?



Owszem, głównymi bohaterami są nastolatkowie. Nieco zwariowani, bardzo nietypowi, ale bardzo dobrze skonstruowani psychologicznie. Przydarzają im się zwariowane rzeczy - na pewno nie zdarzające się każdemu. Ale przecież każdy element książki jest logiczny i odpowiednio uzasadniony, nie ma tutaj nic "nie wiadomo skąd", wszystko trzyma się jednej, spójnej fabuły. Która to fabuła jest jak z najlepszego filmu akcji - dynamiczna, nieprzegadana, mogąca zaciekawić największego nawet nudziarza. Specyficzny humor (mi akurat niesamowicie odpowiadający) jest natomiast w wielu miejscach powodem spazmatycznych wręcz wybuchów śmiechu. I jak tu Kosika nie kochać czystą miłością? A wszelkie nowości, które Autor wprowadza w tej części, tzn. Laura (która nareszcie jest nie tylko postacią poboczną, a już pełnoprawną), a także Magellan (może niewiele mówiący, ale wprowadzający jakiś taki optymizm i pozytywne rozczulenie) są bardzo dobrymi pomysłami, które ładnie urozmaiciły całość.


I owszem, zgodzę się, że zarówno cała saga, jak i ta część "FNiN" nie aspiruje do bycia Arcyważną Literaturą Mówiącą W Jak Najnudniejszy I Najmniej Zrozumiały Sposób O Poważnych Sprawach, Których Ktoś Nieinteligentny Nie Zrozumie. Nie będę również zaprzeczać, że książka ta jest (chociaż czy na pewno?) adresowana głównie do młodzieży sensu stricto, a nie do tej bardziej podstarzałej. Ale czy na pewno są to złe cechy? Ja, po (niejednokrotnej) lekturze (już) czternastu (!) tomów dalej utrzymuję, że nie. I będę bronić zarówno tej tezy, jak i samego Kosika - niech jak najdłużej pisze te książki. Obiecuję, że kupię i przeczytam wszystkie. I wiecie co? Sądzę, że przy każdej z nich będę mieć ubaw lepszy niż przy większości innych książek. Bo tylko u Kosika znaleźć można lekkość, humor, niedenerwujący optymizm, świetną, wciągającą fabułę, i do tego brak wkurzającej naiwności. I za to Autorowi składam najszczerszy hołd.


Koniec i bomba, a kto Kosika nie czyta, ten trąba!

Otwieram Ci ja dziś stronę księgarni, patrzę, a tam - najnowsza część mojej ukochanej sagi. I owszem, może niektórzy powiedzieliby, że jestem na nią już za stara, że nie wypada, że teraz to już tylko Literatura Ambitna, ale wiecie co? Mam ich gdzieś. I to głęboko. Dlaczego? Bo moim zdaniem Kosik stworzył jedną z najlepszych wielotomowych opowieści w polskiej literaturze. A...