Drugi tom historii Amerykanina i Rosjanki wciąga jeszcze bardziej, niż pierwszy. Akcja toczy się wartko właściwie od samego początku, a napięcie nie opada do samego końca. Niestety historia ta jest zupełnie dla mnie nierealistyczna, jednak co począć, kiedy mimo wszystko przyjmujemy ją za prawdę, bo chcemy, żeby wreszcie było dobrze, żeby potoczyło się zgodnie z planem. Wątpię, by w czasie wojny Aleksander mógł już wiedzieć tyle na temat masowego mordowania Żydów i o istnieniu takiego środka, jak Cyklon B. Wątpię, by pagery były w powszechnym użyciu w 1946 roku (Wikipedia podaje nieco późniejsze lata ich wprowadzenia). Nie podobało mi się, że Aleksander i Tatiana przegadują się, kto więcej w czasie wojny przeżył i wycierpiał - czy cięższa do zniesienia była głodówka i chowanie po kolei wszystkich swoich bliskich, czy też bitwy stoczone w szeregach Armii Czerwonej i podejmowane próby ucieczki z niewoli. Nie podobało mi się również stworzenie z Aleksandra człowieka ponad wszystkich zaradnego, mądrego i inteligentnego - toć dojrzewał on w Związku Radzieckim i uczył w szkołach przez reżim radziecki sterowanych, gdzie najwyższą prawdą była prawda komunistyczna, a cała reszta podlegała ostrej cenzurze (patrz - rozważania Aleksandra o Bogu i jego znajomość poezji nieradzieckiej). Czyżby pani Simons sugerowała tutaj jak wszechstronnie i wspaniale ukształtowało go dziesięć lat życia w Ameryce? O peanach na cześć wspaniałej Ameryki nawet nie chcę wspominać... Jakkolwiek historia walki dwojga kochających się młodych ludzi z radzieckim reżimem, historia walki o wolność jest tutaj ważniejsza i z tego względu pewnie wielu czytelników wybaczyło nieścisłości i zbyt bujną, a może trochę naiwną, fantazję pisarki. Zaczynam bardzo sceptycznie trzecią część trylogii - bo co tu jeszcze można dodać? Aczkolwiek ciekawość mimo wszystko nie daje mi spokoju.

Drugi tom historii Amerykanina i Rosjanki wciąga jeszcze bardziej, niż pierwszy. Akcja toczy się wartko właściwie od samego początku, a napięcie nie opada do samego końca. Niestety historia ta jest zupełnie dla mnie nierealistyczna, jednak co począć, kiedy mimo wszystko przyjmujemy ją za prawdę, bo chcemy, żeby wreszcie było dobrze, żeby potoczyło się zgodnie z planem....